ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ

Άντε να τον φτιάξουμε 50άρη. Διαβασμένος, ψυλλιασμένος υποτίθεται με την πραγματικότητα, τα είχε υπολογίσει κάπως, πήρε ένα δάνειο από την τράπεζα κι αγόρασε ένα διαμέρισμα. Όχι τίποτε ιδιαίτερο, ένα διαμέρισμα σφηνωμένο ανάμεσα στα υπόλοιπα.
Άντε να του βάλουμε στο κάδρο και δύο παιδάκια. Να του ζήσουν. Η γυναίκα του πριν 6 μήνες έκλεισε το γραφείο γιατί δε σταύρωνε πελάτη. Τουτέστιν άνεργη, ανασφάλιστη, με χρέη στο ΤΕΒΕ.
Αυτός μάζευε γύρω στα 1.500 ευρώ το μήνα καθαρά, αλλά με το που άρχισαν τα κόψε από δω, κόψε από κει, δύσκολα φτάνει τώρα τα 1.000 ή «φεύγεις», όπως είχε πει το αφεντικό. Η δόση του δανείου όμως έμεινε η ίδια και τα δύο παιδάκια μεγαλώνουν.
Πέρασε κι από το Σύνταγμα, μούντζωσε, έβρισε, έφαγε και μερικά χημικά, ώσπου μια μέρα κατέβηκε, η πλατεία ήταν άδεια και ξαναγύρισε σπίτι. Από τότε περιμένει το επόμενο κάλεσμα για τον «λαϊκό ξεσηκωμό».
Με τους φίλους του άρχισε να συζητά όλο και λιγότερο, το καλοκαίρι πέρασε χωρίς αιρ – κοντίσιον, χωρίς διακοπές και μ’ ένα μπάνιο στη θάλασσα. Κι εκείνος ακόμη περίμενε, αλλά αντί για το επόμενο κάλεσμα για τον «λαϊκό ξεσηκωμό», ήρθε ο Παπαδήμος.
Κι ένα πρωί, ήρθε και ο Χρυσοχοΐδης από την τηλεόραση, να του πει ότι ήταν ηλίθιος που έκανε αδιαμαρτύρητα τόσες θυσίες, γιατί πήγαν χαμένες. Κι όχι μόνο πήγαν χαμένες, αλλά αυτός είναι ο μόνος υπεύθυνος, διότι ο Χρυσοχοΐδης δεν έφταιγε σε τίποτα.
Μια άλλη Κυριακή, εμφανίστηκε και ο Λοβέρδος. Του ξαναείπε ότι είναι ηλίθιος, διότι ανέχτηκε τη διακυβέρνηση Παπανδρέου επί δύο χρόνια, που ήταν μια διακυβέρνηση «φλυαρίας καινοτομιών» και απέτυχε να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Κι όχι μόνο του είπε ότι είναι ηλίθιος, αλλά ότι είναι και ο μόνος υπεύθυνος, διότι ο Λοβέρδος δεν έφταιγε σε τίποτα.
Ύστερα διάβασε για τον Ρέππα, ο οποίος του έλεγε ότι είναι ηλίθιος επειδή παρακολουθούσε σοβαρά τις εξελίξεις σχετικά με το θέμα της εφεδρείας, ενώ «χαχαχα ήταν ένα αστείο της κυβέρνησης και τώρα αυτός ο κύκλος του αστείου έκλεισε κι όσοι βγήκαν στην εφεδρεία, βγήκαν». Όμως κι ο Ρέππας δήλωνε ότι δεν έφταιγε σε τίποτα.
Ύστερα διάβασε και κάποιον της Τρόικας που έλεγε ότι η εφεδρεία στο Δημόσιο θα ήταν καταστροφική κι ότι επρόκειτο για πραγματική διάλυση του Δημοσίου. Δηλαδή, μόνο ένας ηλίθιος θα εφάρμοζε την εφεδρεία. Και αφού ούτε η Τρόικα το ήθελε το μέτρο, ούτε η κυβέρνηση, μάλλον την εφεδρεία την εφάρμοσε ο δικός μας ηλίθιος.
Στη συνέχεια διάβασε ότι στη Βουλή ακολουθείται μια ξεχωριστή αριθμητική για τις αποδοχές των υπαλλήλων της, σύμφωνα με την οποία οι συνεχείς μειώσεις μισθών καταλήγουν μέσω μπόνους σε αυξήσεις. Και φυσικά η είδηση έλεγε, ότι δεν έφταιγε η αριθμητική, αλλά αυτός που ήταν ηλίθιος και δεν την καταλάβαινε.
Μετά, έμαθε ότι ο γιος του εκδότη της ναυαρχίδας του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα, Ανδρέας Ψυχάρης, όχι μόνο ήταν στενός συνεργάτης του αρχηγού της «αντιπολίτευσης», αλλά θα κατέβαινε και βουλευτής στην Α΄ Αθηνών με τη Ν.Δ.
Ταυτόχρονα έμαθε ότι ήταν πολύ ηλίθιος που πίστεψε έστω και για λίγο ότι αυτή η κρίση θα σταματούσε τη διαπλοκή κράτους – επιχειρηματιών, ότι η οικογενειοκρατία θα γινόταν παρελθόν, ότι θα σταματούσαν πια να τον διαφεντεύουν οι ίδιοι άνθρωποι, ότι κάτι καινούριο θα γεννιόταν.
Στη συνέχεια διάβασε την είδηση ότι ο Βενιζέλος ανακοίνωσε πως την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το δημόσιο, το υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε να τη δώσει σε μεγάλες εισπρακτικές εταιρείες οι οποίες εξειδικεύονται στην είσπραξη ιδιωτικών χρεών και τραπεζικών χρεών.
Και διαβάζοντας την είδηση, κατάλαβε πόσο ηλίθιος ήταν που απαιτούσε τόσο καιρό, όχι να διορθωθεί το Δημόσιο, αλλά να κλείσει το Δημόσιο. Κατάλαβε πόσο ηλίθιος ήταν που χαιρόταν όταν άκουγε για απολύσεις στο Δημόσιο.
Κατάλαβε ότι ουσιαστικά χαιρόταν επειδή κάποιες μεγάλες εταιρείες θα έπαιρναν τις υπηρεσίες του Δημοσίου. Κατάλαβε ότι οι γιοί των επιχειρηματιών δε γίνονται σύμβουλοι πολιτικών αρχηγών επειδή τους έπιασε η ευαισθησία για τη χώρα, αλλά για να καπαρώσουν τις νέες ευκαιρίες.
Κι ύστερα, γύρισε το κεφάλι του προς τ’ Αριστερά. Και είδε το ΚΚΕ να ασχολείται πάλι και ακόμη με το αν ο Βελουχιώτης ήταν δικός τους ή των… άλλων κι αν ο Ζαχαριάδης έπρεπε να δικαιωθεί.
Είδε και τον ΣΥΡΙΖΑ, να αποκαλύπτει διάφορα για το Μνημόνιο και την κυβέρνηση, αλλά να μην κάθεται στα σοβαρά να καταθέσει μία πρόταση εξουσίας. Είτε επειδή δεν ήθελε, είτε επειδή δεν το πίστευε. Και κατάλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιλέξει το ρόλο που έχει μια εφημερίδα. Δημοσιοποιεί σκάνδαλα, αλλά πέραν τούτου, ουδέν.
Κι έτσι το αποφάσισε. Να γίνει εντελώς ηλίθιος. Να καθίσει στον καναπέ και να κοιτάζει όλη μέρα τηλεόραση, χωρίς να βλέπει. Μέχρι να έρθουν και να του την πάρουν μαζί με το σπίτι από την τράπεζα. Μέχρι να έρθουν και οι μπράβοι του υπουργείου οικονομικών να του πάρουν τη γυναίκα σαν όμηρο μέχρι να πληρώσει το ΤΕΒΕ.
Το αποφάσισε να αυτοανακηρυχθεί επισήμως ηλίθιος. Όχι, δεν ήταν θύμα, ηλίθιος ήταν. Στροφή στην ηλιθιότητα έκανε. Συνειδητά. Του τη βάρεσε. Έγινε ηλίθιος για να μη γίνει τρελός. Για να αντέξει. Για να μη σαλτάρει. Για να συνεχίσει να δουλεύει, μήπως και καταφέρει να πάρει κάποια μέρα πίσω τη γυναίκα του από τις αποθήκες του υπουργείου Οικονομικών και τα παιδιά του από τη γιαγιά στο χωριό, που της τα έστειλε για να σωθούν. Πόσο ηλίθιος ήταν που τόσα χρόνια δεν είχε καταλάβει ότι ήταν απλά ένας ηλίθιος, όπως κι εγώ!
Αναδημοσίευση από http://kartesios.com/?p=69112

Τι να κάνουμε, μετά την κατάρρευση οικονομίας και «μνημονίων», του Γ. Κολέμπα

Η Ελλάδα έγινε ο αδύνατος κρίκος στον παγκόσμιο καπιταλισμό, λόγω της μανίας της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, για ανάπτυξη που δεν στηριζόταν στον πρωτογενή- δευτερογενή τομέα(γεωργία, μεταποίηση, καινοτομία κ.λπ.), αλλά στον τριτογενή (κατανάλωση, εμπόριο, τουριστικές υπηρεσίες κ.λπ.) και στις κάθε είδους οικοδόμηση και κατασκευές.
Ο «εκσυγχρονισμός» που υποτίθεται έγινε -χωρίς να υπολογίζεται το οικονομικό και το περιβαλλοντικό κόστος του-στηρίχθηκε σε δάνεια κύρια από το εξωτερικό. Σε αυτό βοήθησε και η είσοδος στην Ευρωζώνη, γιατί αύξησε τη δανειοληπτική πίστη λόγω του κοινού νομίσματος. Όλοι άρχισαν να δανείζονται εύκολα. Η κυβέρνηση και οι τράπεζες από τις «χρηματοπιστωτικές αγορές», οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά από τις τράπεζες.

Το Ευρώ και τα δάνεια βοήθησαν ιδιαίτερα στο να ικανοποιείται η μανία της ελληνικής ελίτ για έργα φαραωνικά( π.χ. των ολυμπιακών του 2004), για γέφυρες λιμάνια, δρόμους, αεροδρόμια και στάδια, αλλά και για τη δημιουργία ενός υπερμεγέθους πελατειακού κράτους στην υπηρεσία της. Σε oλόκληρη τη μεταπoλεμική περίoδo μόvo τo 15% τωv συvoλικώv επεvδύσεωv παγίoυ κεφαλαίoυ στρεφόταv στη μεταπoίηση, εvω τo 42% τωv ιδιωτικώv επεvδύσεωv στρεφόταv στις κατoικίες και τα 2/3 τωv δημoσίωv στηv υπoδoμή.
Και αυτή η κατεύθυνση -που υλοποιούταν από ένα πολιτικό προσωπικό κάθε άλλο παρά αξιόλογο-κατέρρευσε στα πλαίσια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και της άρσης της «εμπιστοσύνης των πιστωτών», που την μετέτρεψε σε κρίση των δημοσιονομικών χρεών.
Έτσι η σημερινή, αλλά και οι επόμενες κυβερνήσεις θα είναι υποχρεωμένες από τους πιστωτές να εφαρμόσουν πολιτικές «μνημονίων», για να επιστραφούν τα χρέη στους διεθνείς και ντόπιους πιστωτές. Αυτό όμως θα έχει σαν αποτέλεσμα τη «φτωχοποίηση» όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και του περιβάλλοντος, που θα γίνει αβίωτο για τη ζωή των ανθρώπων και της βιόσφαιρας.
Θα μπορούσαμε λοιπόν σαν λαός να μη δεχθούμε αυτή την προοπτική και να μη «πτωχεύσουμε», αν διαμορφώναμε και βάζαμε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα «από τα κάτω». Περιληπτικά ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να περιλάβει καταρχήν τα παρακάτω σημεία:
1. Να αρνηθούμε τη θέση που έχει σήμερα η χώρα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης και της ευρωζώνης.
2. Να αρνηθούμε να συμμορφωθούμε με τα μέτρα που θα προωθήσουν οι επόμενες κυβερνήσεις, ώστε να εξαναγκασθούν να κάνουν στάση πληρωμών τόκων και χρεολυσίων και να στραφούν στη στήριξη των συλλογικών αγαθών και μισθών ικανών να ικανοποιούν τις βιοτικές ανάγκες του πληθυσμού.
3. Να αρνηθούμε την προτεινόμενη από την ευρωπαϊκή ελίτ «διάσωση» της Ελλάδας, που στην ουσία είναι διάσωση του χρεοκοπημένου τραπεζικού της συστήματος. Για αυτό θα χρειασθεί καταρχήν να γίνει κρατικοποίηση των τραπεζών που χρεοκοπούν και εκκαθάριση των ισολογισμών τους διαγράφοντας τα «τοξικά προϊόντα». Οι καταθέτες να εξασφαλίζονται στο ακέραιο και όλες οι υπόλοιπες υποχρεώσεις να διαγράφονται ή να ικανοποιούνται με ότι περισσεύει. Να μη γίνει καμιά κατάσχεση πρώτης κατοικίας.
4. Ανασυγκρότηση της κεντρικής και τοπικής διοίκησης, με εθελούσια μετακίνηση προσωπικού από γραφειοκρατικές δομές σε υποδομές κοινωνικής-περιβαλλοντικής προστασίας, που σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
5. Να απαιτήσουμε έκτακτα μέτρα εσόδων από τα υψηλά εισοδήματα για να στηριχθούν τα κλυδωνιζόμενα ασφαλιστικά ταμεία. Να προωθήσουμε και να αναβαθμίσουμε τα συλλογικά-κοινωνικά αγαθά(σιδηρόδρομος, ενέργεια, νερό, περιβάλλον, έρευνα-καινοτομία), ώστε να λειτουργήσουν σαν παράλληλος «κοινωνικός μισθός», με στόχο να ξαναγίνει η ποιότητα ζωής δικαίωμα για όλους. Φορολογική μεταρρύθμιση με χαρακτήρα δικαιοσύνης και αναδιανομής, που θα χρησιμοποιεί τους φόρους και ως εργαλεία για ενθάρρυνση ή αποθάρρυνση δραστηριοτήτων ανάλογα με τις επιπτώσεις των τελευταίων στο περιβάλλον και την κοινωνία. Μέτρα διαφάνειας και πάταξης της μικρής και μεγάλης διαφθοράς-φοροδιαφυγής, τα οποία θα πρέπει να συνδυαστούν με αποκατάσταση της αίσθησης δικαιοσύνης. Θα χρειαζόταν στη συνέχεια να επαναπροσδιορίσουμε γενικότερα τις βασικές μας ανάγκες και τον τρόπο ικανοποίησή τους-όσο γίνεται λιγότερο μέσω των αγορών και της ατομικής κατανάλωσης- με στήριξη στα συλλογικά αγαθά και με μικρότερο κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα, επιδιώκοντας την «ευημερία στην ατομική λιτότητα, αλλά μέσα από τη συλλογική αφθονία» και στηριζόμενοι περισσότερο στην αυτοανάπτυξη-αυτοπραγμάτωσή μας σαν ανθρώπινα όντα.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση τα βήματα θα μπορούσαν να ήταν σαν τα παρακάτω:
Το πρώτο βήμα θα ήταν η εκπαίδευση ενός ευρέος δικτύου συνεργείων τεχνιτών, που θα ανασκεύαζε όλα τα κτίρια κάθε περιφέρειας της χώρας καθιστώντας τα ενεργειακά αποτελεσματικά και, όπου αυτό είναι δυνατό, τουλάχιστο εν μέρει ενεργειακά αυτάρκη. Αυτή η πολιτική πέρα από την εξοικονόμιση ενέργειας που θα πετύχαινε, θα δημιουργούσε πελώριο αριθμό νέων θέσεων εργασίας για μηχανικούς, υδραυλικούς, μονωτές, ηλεκτρολόγους, οικοδόμους κ.ο.κ. Οι ευκαιρίες για απασχόληση και δημιουργία θα επεκτείνονταν σε όλες τις κοινότητες της χώρας.
Το ίδιο θα συνέβαινε με την εφαρμογή μιας στρατηγικής μείωσης και εκμηδενισμού των απορριμμάτων, που θα δημιουργούσε δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, από συλλέκτες-διαλογείς απορριμμάτων έως επιστήμονες που θα πρωτοπορούσαν στην εφεύρεση κι εφαρμογή νέων υλικών και μεθόδων.
Η εκπαίδευση χιλιάδων νέων ανθρώπων, στα σχολεία και τις σχολές, στην κηπουρική και την οικο-γεωργία, με σκοπό να παραγάγουν σε τοπικό επίπεδο όλο και περισσότερα τρόφιμα, για τον εαυτό τους και για διάθεση στην τοπική αγορά, θα δημιουργούσε επίσης νέες θέσεις εργασίας. Το καλύτερο θα ήταν βέβαια αν μετατρέπαμε τη χώρα σε ζώνη οικο-βιο-γεωργίας και ζώνη ελεύθερη από μεταλλαγμένα με ποιοτικά προϊόντα που θα έχουν και συγκριτικό πλεονέκτημα. Να αναβλαστούσαμε τα καμένα δάση, να αποκαταστούσαμε τις λίμνες ,τα ποτάμια, τους βιοτόπους και τις παραλίες. Με «επιστροφή προς τα μπρος» θα καταφέρναμε να αποκαταστήσουμε το περιβάλλον μας, ώστε να αξίζει να ζούμε σε αυτό, δίνοντας ποιότητα στη ζωή μας. Να αποκαταστούσαμε στη διατροφή μας το μεσογειακό διατροφικό μοντέλο με μείωση της κατανάλωσης κρέατος.
Να δημιουργούσαμε νέα( ή να μετατρέπαμε τα παλιά) τοπικά βιομηχανικά οικοσυστήματα(απόβλητα μονάδων, επεξεργάσιμη ύλη για άλλες). Να επανασυστήναμε τη κλωστοϋφαντουργία-βιομηχανίας ζάχαρης κ.λπ.
Να πηγαίναμε σε εσωτερική μετανάστευση με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης, απαιτώντας τη στήριξή της από κεντρικούς ή τοπικούς πόρους(π.χ. για νέους ακτήμονες αγρότες διάθεση δημόσιας ή δημοτικής γης). Να προχωρήσουμε σε αστικές και περιαστικές καλλιέργειες για παραγωγή μέρους τουλάχιστον της τροφής του εναπομείναντος πληθυσμού των πόλεων.
Να επιδιώκαμε ενεργειακή αυτοδυναμία μέσω ενεργειακού εφοδιασμού από δημοτικές-διαδημοτικές επιχειρήσεις, που παράγουν ηλεκ. ενέργεια από ΑΠΕ, αγοράζουν από τον διαχειριστή του Δικτύου ΥΤ το ποσοστό της που ακόμα δεν παράγουν οι ίδιες, κατέχουν τα τοπικά δίκτυα ΜΤ-ΧΤ και διαχειρίζονται τη διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας στους τελικούς καταναλωτές της περιοχή τους. Και όλα αυτά να συνδέονται με καμπάνιες και τεχνολογίες εξοικονόμησης ενέργειας. Να επιδιώκαμε επίσης-όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, αφού αποσύρουν τις πιθανές οικονομίες από τις τράπεζες-να εγκαθιστούν φ/β συστήματα στις στέγες και ταράτσες των σπιτιών, στις στέγες των αγροτικών υπόστεγων και αποθηκών, σε μη παραγωγική γη. Να εγκαθιστούν μικρές ανεμογεννήτριες σε ευνοϊκά σημεία μη παραγωγικής γης. Να δημιουργούν μη κερδοσκοπικές εταιρείες και συνεταιρισμούς, εταιρείες λαϊκής βάσης( π.χ. ετερόρρυθμες) κ.λπ. για την παραγωγή ενέργειας από μικρές εγκαταστάσεις ΑΠΕ και διάθεσή της στα τοπικά δημοτικά δίκτυα.
Να συρρικνώναμε το συγκεντρωτικό κράτος μεταφέροντας δικαιοδοσίες και πόρους προς μια όσο γίνεται πιο αποκεντρωμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση και κοινωνία.
Παράλληλα η αισθητή βελτίωση των δημοσίων μεταφορών, ιδίως του σιδηρόδρομου, θα μείωνε τις εκπομπές θερμοκηπικών αερίων, θα συνέβαλε στην κοινωνικότητα των ανθρώπων-πράγμα που διέλυσε μεταξύ των άλλων και η αυτοκίνηση- και θα μείωνε το κόστος των μεταφορών που επιβαρύνει σήμερα όλα τα μεταφερόμενα προϊόντα.
Χρειάζεται ένα κίνημα των «από τα κάτω», που θα οδηγήσει στη μετάβαση από την «ατομική απληστία» στη «συλλογική ωφέλεια», με πυλώνες την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική και οικολογική βιωσιμότητα.
Χρειάζεται επειγόντως να γίνει ταυτόχρονα μια «πνευματική ανασύνταξη» και να τη συζητήσουμε όσο γίνεται πιο πλατιά. Για το πώς θα τιθασεύσουμε αρχικά, θα αντικαταστήσουμε στη συνέχεια, το σημερινό κυρίαρχο μοντέλο του «άπληστου καπιταλισμού».
Χρειαζόμαστε πια ένα νέο είδος πολιτικής. Μια πολιτική που θα μετατρέπει τους ίδιους τους πολίτες από αντικείμενα διαχείρισης, σε υποκείμενα διαμόρφωσής της.
Η διαμόρφωση αυτού του προγράμματος «από τα κάτω» θα σήμαινε: αμεσοδημοκρατικές κινηματικές διαδικασίες του τύπου συνελεύσεων γειτονιών- «πλατειών» των πόλεων, των χώρων εργασίας, των αγροτικών κοινοτήτων, των κοινοτήτων ενδιαφερόντων κ.λπ., που συνδεόμενες σε δίκτυο και λειτουργώντας σε ομοσπονδιακή βάση με εντολοδόχους, θα κατέληγαν στην καταρχήν διατύπωσή του.
Στη συνέχεια η υλοποίησή του θα προωθούνταν καλύτερα με τη δημιουργία τοπικών ριζοσπαστικών κινήσεων πολιτών που θα παρέμβαιναν στις τοπικές κοινωνίες και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση(Τ.Α) και θα πίεζαν από τη μια να προωθήσει τα αιτήματα προς το κεντρικό κράτος, από την άλλη θα απαιτούσαν από τα όργανά της να καλούν συνελεύσεις δημοτικών διαμερισμάτων, δήμων και των περιφερειών, για τη θεσμοθέτηση ενός -τοπικού στην αρχή- συμμετοχικού προϋπολογισμού με βάση τη δικαιοσύνη, τους τοπικούς πόρους και το μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα. (Ο όρος συμμετοχικός με την έννοια ότι στη διαμόρφωσή του θα έχουν συμμετάσχει οι πολίτες-δημότες με τη διαδικασία των συνελεύσεων, όπου θα πρέπει να επιδιώκεται η όσο γίνεται μεγαλύτερη συμμετοχή).
Αυτή η διαδικασία θα οδηγούσε όχι μόνο μακροπρόθεσμα, αλλά και μεσοπρόθεσμα να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στους θεσμούς της Τ.Α. Τώρα και το τοπικό πολιτικό προσωπικό λειτουργεί κατ εικόνα και ομοίωση του κεντρικού, αλλά η κατάρρευση του κεντρικού θα βοηθήσει πολύ γρήγορα να αντικατασταθεί η εξουσία του από τους εντολοδόχους των συνελεύσεων των πολιτών. Όταν γίνει αυτό σε αρκετούς δήμους, τότε θα είναι δυνατόν να τεθεί επί τάπητος το ζήτημα ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου και η έκφρασή του σε ένα νέο σύνταγμα που δε θα στηρίζεται στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και το σημερινό κομματικό σύστημα, αλλά σε όσο γίνεται πιο αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, με τη μορφή ίσως της συνομοσπονδίας των περιφερειών.

Πηγή: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ti-na-kanoyme-meta-tin-katarreysi-oikonomias-kai-mnimonion-toy-g-kolempa
* O Γιώργος Κολέμπας, πρώην εκπαιδευτικός και οικο-γεωργός στο Πήλιο, συγγραφέας του βιβλίου Τοπικοποίηση (http://topikopoiisi.blogspot.com/,gkolempas@yahoo.gr)

«Τοξική» κοινότητα η Ευρωζώνη

Στο «νεκροταφείο» των ευρωπαϊκών αποφάσεων στέλνουν οι αγορές και τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου - Η γερμανική ηγεσία πολεμά εναντίον όλων τις πιέσεις για τύπωμα χρήματος και τα δίνει όλα για την εγκαθίδρυση δημοσιονομικής δικτατορίας.

Ένα από τα προβλήματα που πρέπει να λύσουν σε κάποια σύνοδό τους οι ηγέτες της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης είναι κι αυτό: Πρέπει να προβλέψουν κάπου στην καρδιά της επικράτειάς τους ένα «νεκροταφείο». Το «νεκροταφείο» των αποφάσεών τους που εξέπνευσαν πριν καν εφαρμοστούν. Ακόμη και αυτών που με στόμφο προέβαλαν ως ιστορικές. Κι είναι πολλές. Δεκάδες.

Στη συλλογή των «νεκρών» αποφάσεων προστέθηκε τα τελευταία εικοσιτετράωρα μια ακόμη. Η απόφαση της 27ης Οκτωβρίου, για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της οποίας πιέστηκε και πιέζεται μέχρι ασφυξίας η ελληνική πολιτική ηγεσία, τώρα πια μέσω της συγκυβέρνησης, έχει πλήρως εξουδετερωθεί, πριν καν αρχίσει η επικύρωσή της, από τις αγορές που τις τελευταίες μέρες (παρά τη χτεσινή αποκλιμάκωση) εκτόξευσαν σε ιστορικά ύψη τα spreads των ομολόγων όχι μόνο του Νότου ή της ασθενούς ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και των χωρών του ευρωπαϊκού σκληρού πυρήνα. Κι ακόμη χειρότερα, τα πραγματικά επιτόκια με τα οποία δανείστηκε Ισπανία προχθές, τρεις μέρες πριν τις εκλογές της Κυριακής, άγγιξαν το ιλιγγιώδες 7%.

Διψούν για χρήμα

Το μήνυμα που εκπέμπεται στην ηγεσία της Ευρωζώνης από τους χρυσοκάνθαρους του χρήματος είναι σαφές. Η συμφωνία του Οκτωβρίου για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) μέχρι το ποσό του 1 τρισ. ευρώ (όχι όμως με πραγματικό ρευστό, αλλά με μόχλευση) δεν είναι επαρκής. Ο χρηματοπιστωτικός Λεβιάθαν χρειάζεται πολύ περισσότερο χρήμα για να μην στραγγαλίσει πιστωτικά τις οικονομίες της Ευρωζώνης, και όχι μόνο, καθηλώνοντάς τις για χρόνια σε ύφεση ή στασιμότητα.

Σ’ αυτό το μπρα ντε φερ ευρωκρατών και τραπεζιτών, που έχουν ήδη βρει ένα modus vivendi με τις πολιτικές λύσεις που επέβαλαν σε Ελλάδα και Ιταλία, με πρωθυπουργούς γνήσιους εκφραστές της τραπεζικής Πίστης, εκφράζεται πιθανότατα και η αναζωπύρωση της κόντρας με την αμερικανική ηγεσία, που θέλει από την Ευρωζώνη πιο «ριζοσπαστική» πολιτική. Δηλαδή, τύπωμα χρήματος, επίσημο ή ανεπίσημο, στα πρότυπα της «ποσοτικής χαλάρωσης» που σε τρεις δόσεις έχει μέχρι στιγμής δώσει η αμερικανική κεντρική τράπεζα, εξαντλώντας τα αποθέματα αντοχής της με ένα ποσό άνω του 1,5 τρισ. δολαρίων μέχρι στιγμής.

Νάρκη 18 τρισ.

Στον πανικό που διαπέρασε σχεδόν όλες τις διεθνείς χρηματιστικές αγορές, αλλά ιδιαίτερα τις αγορές ομολόγων, τις τελευταίες μέρες αποτυπώνεται και μια ιδιαίτερα έντονη «συνομιλία» ανάμεσα στις ίδιες τις τράπεζες, κυρίως τις αμερικανικές, και την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, κυρίως τη γερμανική, που πιέζεται να επιτρέψει το σπάσιμο της «γραμμής Μαζινό», δηλαδή της δια ροπάλου απαγόρευσης στην ΕΚΤ να δανείζει απευθείας υπερχρεωμένα κράτη, να σώζει με ρευστότητα τράπεζες και, τελικά, να τυπώσει χρήμα, άφθονα ευρώ για να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε συστημικό κίνδυνο, είτε αφορά μεγάλες χώρες όπως η Ιταλία, είτε μεγάλες τράπεζες. Και ο συστημικός αυτός κίνδυνος αποκαλύπτεται ζοφερά στα στοιχεία εσωτερικού εγγράφου της Κομισιόν που διέρρευσαν, σύμφωνα με τα οποία οι ευρωπαϊκές τράπεζες διαθέτουν στα χαρτοφυλάκια «τοξικά» παράγωγα προϊόντα, επενδεδυμένα σε κρατικό ή ιδιωτικό χρέος, ύψους 18,2 τρισ. ευρώ. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 44% του συνολικού ενεργητικού των τραπεζών και ως μέγεθος υπερβαίνει τόσο το ετήσιο ΑΕΠ της Ε.Ε. όσο και το συνολικό ευρωπαϊκό χρέος, και καθιστά «τοξική» στο σύνολό της την Ευρωζώνη.

Με φόντο τις αβεβαιότητες που διαπερνούν όλες τις αρθρώσεις της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής μηχανής και τις παραλυτικές αντιθέσεις που γεννούν τα πλήγματα των αγορών στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, αναπτύσσεται ένας πολυμερής «πόλεμος» στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η γερμανική ηγεσία. Η Μέρκελ διαπληκτίζεται πλέον δημόσια με τον Σαρκοζί που, υιοθετώντας πλήρως την αμερικανική πρόταση, ζητεί να εξελιχθεί το ταμείο EFSF σε τράπεζα δια πάσαν νόσον… Συμφωνεί με τον Σαρκοζί για το φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και αντιπαρατίθεται με τον Κάμερον για τον ίδιο λόγο και, πολύ περισσότερο, για την πίεση του Βρετανού πρωθυπουργού να αξιοποιηθεί η ΕΚΤ για την κρίση χρέους (δηλαδή, να τυπωθεί χρήμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) και για την πρόθεση της Μέρκελ να αλλάξουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες, ώστε να περιλαμβάνουν έναν πλήρη οδικό χάρτη κυρώσεων, αφαίρεσης κυριαρχίας και ελεγχόμενης χρεοκοπίας για τις υπερχρεωμένες χώρες.

Πέφτει ξύλο…

Εν ολίγοις, σ’ αυτόν τον αγώνα όλων εναντίον όλων που ρισκάρει ανά πάσα στιγμή τη διάλυση της Ευρωζώνης, το πιο συνεκτικό (και συνάμα αποκρουστικό) σχέδιο ριζικής θεραπείας προβάλλεται από τη γερμανική ηγεσία. Η οποία, αδιαφορώντας σκοπίμως για το κόστος που προκαλεί η πίεση των αγορών, προβάλλει τη διέξοδο της πολιτικής ενοποίησης της Ευρωζώνης, αρχής γενομένης από την ενοποίηση των δημοσιονομικών πολιτικών των χωρών μελών της. Αυτό δεν σημαίνει απλώς εκχώρηση κυριαρχίας, που δημοσίως απαιτείται από τη Μέρκελ, σε ένα ευρωπαϊκό «υπουργείο προϋπολογισμού», αλλά και δραματική συρρίκνωση της δημοκρατίας, αφού ο σχεδιασμός της οικονομικής πολιτικής αποξενώνεται ακόμη και από τον τυπικό κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ίσως οι «τεχνοκρατικές» κυβερνήσεις σε Ιταλία και Ελλάδα αποτελούν ένα ακόμη πείραμα σ’ αυτόν το σχεδιασμό, που θα συνοδευτεί από εξάρσεις αυταρχισμού, αντισυνταγματικών εκτροπών και ανοικτών εκβιασμών του «ευρω-διευθυντηρίου» στα υπερχρεωμένα προτεκτοράτα (κατά το «σκάστε και υπογράψτε» που απαιτείται για την Ελλάδα).

Η γερμανική ηγεσία δεν φαίνεται να βιάζεται να επιβάλει πλήρως το σχέδιό της. Στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου ίσως αποκαλύψει μια ακόμη πτυχή του. Άλλωστε, όπως είπε και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, «για να αλλάξουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες χρειάζονται 24 μήνες». Στις συνθήκες αυτές, βέβαια, 24 μήνες είναι τεράστιο διάστημα. Αρκετό για να έχει μετατραπεί η μισή Ευρωζώνη σε κοινωνικό και οικονομικό ολοκαύτωμα. Αλλά ίσως αυτό ακριβώς να είναι το μέρος ενός αρρωστημένου σχεδίου. Αλλά γιατί να μας εκπλήσσει αυτό στην ήπειρο που ίδιες ή ανάλογες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ενθάρρυναν τον προηγούμενο αιώνα τους δυο φονικότερους πολέμους που γνώρισε η ανθρωπότητα;

 

Από το "Δρόμο", 19/11/2011

Οι νέοι Άτλαντες

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος όλος κρέμεται τις μέρες αυτές από τα αποτέτοια του Παπαδήμου, όστις μετέβη εις τας Βρυξέλλας, Βερολίνο, ή όπου αλλού, παρέα με τους Χαρδούβελη και Ράπανο, δια να υποβάλλει τα σέβη του εις τους σεβαστούς άρχοντες της ΕΖ και να διαβεβαιώσει ότι ακόμα και χωρίς την υπογραφή Σαμαρά, οι Έλληνες θα πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ, οι Δ।Υ θα σβηστούν από τον χάρτη του προϋπολογισμού, και ότι, τούτων δοθέντων θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αμερικανικών και κινεζικών ή όποιων άλλων, τραπεζών εις την ελληνική μπέσα και αντοχή, το ευρώ θα ανακτήσει την αξιοπιστία του και ως εκ τούτου οι αγορές θα επανέλθουν εις τα συνήθη αυτών παίγνια.
Μπρος λοιπόν στο υψίστης σημασίας γεγονός, αυτό της αθρόας προσέλευσης των ελλήνων εις τα ταμεία της ΔΕΗ, οι αγορές είναι βέβαιον ότι θα αρχίσουν να σπρώχνονται για το ποιος θα πρωταγοράσει ελληνικά, ιταλικά, ισπανικά και λοιπά ομόλογα, οι τράπεζες θα αρχίζουν να παρακαλούν για να δανείσουν η μια την άλλη, και οι traders συναλλάγματος θα πέσουν σαν λιμάρηδες στο ευρώ, για το ποιος θα πρωτοεξασφαλίσει το κελεπούρι.
Η ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι οι αγορές δεν έχουν μνήμη, όντως προεξοφλεί ότι στο ενδιάμεσο θα έχουν λησμονηθεί κάποια δευτερεύοντα γεγονότα, όπως για παράδειγμα,
1. ότι οι τράπεζες πριν λίγο μόλις καιρό είχαν υποστεί κάποια, ελαφρώς επώδυνα stress tests, από τα οποία εξήλθαν με λαβωμένη αξιοπιστία, μιας και απεδείχθη ότι τα ταμεία τους είναι κάτι παραπάνω από ελαφρώς άδεια,
2. ότι το κουρεματάκι που αποφασίστηκε για την Ελλάδα σήμερα, και πολύ πιθανόν και για τις έτερες γείτονες μεσογειακές κόμες αύριο, δεν θα είναι ό,τι το καλύτερο για κάποιον σοβαρό άνθρωπο που θα τολμήσει να επενδύσει σε τρίχες,
3. ότι οι λαοί έχουν αρχίσει να παίρνουν φόρα και είναι πιθανόν να αρχίσουν να ζητούν κάτι περίεργα πράγματα όπως δημοψηφίσματα, στάσεις πληρωμών, και άλλα ανατριχιαστικά τινά, και
4. ότι οι φήμες για τη διάλυση της ΟΝΕ δίνουν και παίρνουν σε ανησυχητικό βαθμό, πράγμα που διώχνει μακριά ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο και φιλάνθρωπο άνθρωπο, όπως για παράδειγμα τον κ. Soros.
Αν βάλουμε λοιπόν στην άκρη, όλα τα προηγούμενα, δεν μένουν παρά οι στιβαροί ώμοι των χαρατσωμένων υπαλλήλων και συνταξιούχων για να σηκώσουν ολόκληρο το βάρος της ΟΝΕ. Επομένως, πληρώνεις και σώζεις...
Αναδημοσίευση από το blog: http://e-cynical.blogspot.com/2011/11/blog-post_21.html

Μπορεί η Γερμανία να ηγεμονεύσει;

Μέσα στο χρόνο που πέρασε, γίνεται πλέον ολοένα και πιο φανερό ότι η Γερμανία, προσπαθεί, εκμεταλλευόμενη τις περιπλοκές της κρίσης και την καλύτερη οικονομική θέση που έχει σε αυτή, να καταστεί ηγεμονική δύναμη, τουλάχιστον μέσα στην παραπαίουσα, γηράσκουσα και καταρρέουσα ΕΖ. Αν έχει μεγαλύτερες βλέψεις, καλύτερα να το ξεχάσει. Η Γερμανία μπορεί να είναι μεγάλη για την Ευρώπη, αλλά πολύ μικρή για τον πλανήτη. Τι να λέμε τώρα, μπροστά στις ΗΠΑ κα την Κίνα. Μπορεί το δολάριο να χάνει την παλιότερη ελκυστικότητα και αίγλη του, αλλά η Αμερική παραμένει μακρόν η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια, και εξ αυτού, για πολύ καιρό ακόμα, η πλέον σημαντική. Αλλά και στην Ευρώπη δεν είναι μόνη της. Από δίπλα υπάρχει και η Γαλλία που καιροφυλακτεί. Αν ο Γαλλογερμανικός άξονας φαίνεται αυτή τη στιγμή να επανασυνδέεται, είναι γιατί αμφότερα τα μέλη του νοιώθουν ταυτόχρονη αδυναμία.
Η Γερμανία ήταν και θα παραμείνει περιφερειακή δύναμη, κι αυτό με μεγάλα ερωτηματικά, καθ’ ότι της λείπουν και άλλες ικανότητες. «Πού πάς κυρά μου έτσι ξεβράκωτη στο παζάρι;», θα μπορούσε να το πει κανείς πιο λαϊκά.
Επ’ ευκαιρία της εκδήλωσης για τον Παναγιώτη Κονδύλη, που οργανώνεται από φίλους, τη Δευτέρα στις 7μμ, στο Ινστιτούτο Γκαίτε, κάθισα και ξαναξεφύλλισα το πολύ επίκαιρο βιβλίο του « Από τον 20ο στον 21ο αιώνα», γιατί, τι στο καλό! Γίνεται να πας αδιάβαστος σε σεμινάριο την σήμερον ημέραν; Τι λέει λοιπόν ο Κονδύλης, επ’ αυτού για τη Γερμανία;
«... Η επιτυχία (να καταστεί ηγεμονική δύναμη), θα απαιτούσε πολιτικές ικανότητες, οι οποίες δεν ευδοκιμούν στη Γερμανία. Η έλλειψη των εμπειριών που έχουν συγκεντρώσει από αιώνες στην παγκόσμια πολιτική τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά έθνη της Δύσης, με επικεφαλής τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, δεν αναπληρώνεται εύκολα, ενώ ως γνωστόν οι λεπτοί συνδυασμοί, τους οποίους συναποτελούν η επίδειξη ισχύος, οι ευαίσθητοι χειρισμοί και η αποτελεσματική ρητορική, δεν υπήρξαν τα συνήθη προϊόντα των γερμανικών πολιτικών εργαστηρίων αυτού του αιώνα.
Ο εν μέρει οικουμενιστικός-ηθικολογικός και εν μέρει οικονομιστικός τόνος, που δεσπόζει στη σημερινή (δεκαετία 1990) εξωτερική πολιτική της Γερμανίας, στην πραγματικότητα αποτελεί μια καινούργια παραλλαγή της παλιάς φυγής προς την απλούστευση, μιαν άλλη έκφραση της ίδιας παλιάς αμηχανίας μπροστά στον άπειρα περίπλοκο χαρακτήρα της πολιτικής, μόνο που τώρα έχουν αντιστραφεί τα πρόσημα.
Η πεισματική στροφή προς τον ηθικό και οικονομικό παράγοντα έχει ως σκοπό της, όπως νομίζεται, την οριστική αποκοπή από την «πολιτική της ισχύος», ενώ η ευημερία των τελευταίων σαράντα ετών φαίνεται να αποδεικνύει προς γενική ικανοποίηση ότι η ηθική δεν ευνοεί μόνο την ψυχή, αλλά και την κοιλιά…. Εν πάση περιπτώσει οι Γερμανοί έχουν να μάθουν πολλά από την πολιτικά υπέρτερη πολιτική ελίτ της Γαλλίας και θα διέπρατταν σφάλμα πρώτου μεγέθους αν με υψωμένο δάχτυλο έπαιζαν εδώ το ρόλο του ηθικού παιδαγωγού. Οι φανερές ή κρυφές αξιώσεις της Γαλλίας ίσως να είναι μεγαλύτερες από τις πραγματικές της δυνατότητες, όμως και η Γερμανία αποτελεί σε πλανητικό επίπεδο, μάλλον μεσαία δύναμη, της οποία οι κινήσεις βρίσκονται επιπλέον υπό συνεχή επιτήρηση, (φυσικά από τις ΗΠΑ)…».
Δεν θα επεκταθώ παραπέρα. Αντ’ αυτού θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση. Το ένα είναι η διαπίστωση, και δια χειρός Κονδύλη, ότι η εξάσκηση της πολιτικής δεν είναι κάτι που μαθαίνεται σε ένα Department Πολιτικής Επιστήμης, και περνώντας μάλιστα με άριστα τις εξετάσεις. Αυτή είναι η αντίληψη της τεχνοκρατίας, για την οποία, ο κόσμος όλος θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στις σελίδες του τέλειου εγχειριδίου. Αυτό, που ο Κονδύλης λέει εδώ ρητά, είναι ότι η Πολιτική είναι μεν επιδέξιοι χειρισμοί, αλλά και εμπειρία, και ιστορία και κουλτούρα και παρακαταθήκη, ένα κεφάλαιο δηλαδή το οποίο συνάδει με τις εμπειρίες και την κουλτούρα του λαού που το παρέλαβε και το κατέχει.
Το δεύτερο, που μου έκανε εντύπωση είναι η επισήμανση του ηθικολογικού στοιχείου που ενυπάρχει στον πυρήνα της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Πράγματι, αυτό που αντιλαμβανόμαστε πλέον όλοι, ότι η Γερμανία στην παρούσα φάση, συμπεριφέρεται σαν αυστηρός παιδαγωγός επιβάλλοντας τιμωρίες και ποινές στα κράτη, όπως η νταντά στα άτακτα παιδιά, δεν αποτελεί παρά κομβικό και διαχρονικό συστατικό του γερμανικού τρόπου εξάσκησης της πολιτικής. Καλό είναι να το συνειδητοποιούμε, γιατί μέσα σ' αυτή την προοπτική θα μπορούμε να ερμηνεύουμε καλύτερα τις πολιτικές της κινήσεις. Αρκετά ενδιαφέροντα όλα αυτά για να καταλάβουμε τον κ. Ράιχενμπαχ, την παρέα του, την πατρίδα του και την δική μας εδώ πραγματικότητα.
Αναδημοσίευση από το blog: http://e-cynical.blogspot.com/2011/11/blog-post_19.html

Φτιάξε και συ ένα μέτωπο, μπορείς!

Αυτή τη στιγμή στην πολιτική πιάτσα κυκλοφορούν αρκετά μέτωπα, ενώ η τάση, όπως διαφαίνεται είναι να γεννηθούν κι άλλα. Είναι το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής του Αλαβάνου, είναι το Μέτωπο του ΚΚΕ που ανήκει στα μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ, είναι το ΕΠΑΜ του Καζάκη, είναι το Μέτωπο της Περιεκτικής Δημοκρατίας, είναι το Πατριωτικό Μέτωπο ΠΑΜ και πιθανόν και κάποια άλλα μικρότερης εμβέλειας που δεν τα έχω ακουστά.

Οπως βλέπω τα πράγματα απ’ έξω, ο πληθωρισμός αυτός των μετώπων, δεν αντανακλά παρά τον πληθωρισμό και πιθανόν την παθογένεια των κομμάτων, κομματιδίων και ομάδων κυρίως της Αριστεράς, και μάλιστα σε εποχές, που το γενικό αίτημα είναι η συσπείρωση και ενότητα παρά ο κατακερματισμός.
Σε χαλεπούς και επίμονους καιρούς, ένα μέτωπο έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με ένα κόμμα, στο βαθμό που μπορεί να απευθυνθεί σε πλατύτερα στρώματα χωρίς κατ’ ανάγκην να ζητά διαπιστευτήρια κομματικής ορθοφροσύνης και επάρκεια γνώσεων για τα περιεχόμενα της σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής βιβλιογραφίας. Τα Μέτωπα έρχονται πρώτα και κύρια να δώσουν ελπίδα, να φέρουν κοντά τον κόσμο που δοκιμάζεται για να μην νοιώθει πλέον μόνος και αβοήθητος, έρχονται να επιλύσουν πρακτικά προβλήματα, οργανώνοντας και διεκπεραιώνοντας σε τοπικό επίπεδο τη σίτιση, τη θέρμανση, και ίσως τη στέγη.
Το Μέτωπο δεν είναι κόμμα, δεν χαράζει στρατηγική για τη μέλλουσα ζωή, κι ούτε πρέπει να είναι το πρόπλασμα ενός νέου κόμματος. Το Μέτωπο έχει πολύ συγκεκριμένο ρόλο να επιτελέσει, δηλαδή να θέσει τις μάζες σε κίνηση μέσα από τη συλλογική συμμετοχή και επίλυση επιτακτικών καθημερινών προβλημάτων. Εκεί οφείλει ένα Μέτωπο να δείξει την ισχύ του και κει πάνω να ριζώσει. Το τι θα γίνει μετά και το ποια πολιτική λύση θα δοθεί, αποτελεί μεταγενέστερο πρόβλημα.
Στην παρούσα φάση της κατακερματισμένης Αριστεράς, μπορώ να κατανοήσω τον πληθωρισμό αυτό των Μετώπων, ως απλή αναπαραγωγή του υπάρχοντος κατακερματισμού. Αλλά τότε η έννοια Μέτωπο καθίσταται σχήμα οξύμωρο, διότι το Μέτωπο είναι η επιτομή της συνένωσης και όχι της διάσπασης.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Μα το ακριβώς αντίθετο αυτού που δεν έχει καταστεί εφικτό από τα κόμματα της αριστεράς. Ο διάλογος δηλαδή και η κοινή πορεία. Γιαυτό άλλωστε δεν φτιάχτηκαν; Για να υπερπηδήσουν τις χρόνιες αριστερές ανεπάρκειες; Ας μην τις διαιωνίζουν!
Αναδημοσίευση από το blog: e-cynical

Παπαδήμος: Το καινούργιο μας παιχνιδάκι!

Αφού είδαν κι αποείδαν οι φωστήρες μας ότι δεν τα βγάζουν πέρα, φαντάστηκαν ότι το πρόβλημα δεν ήτανε μ’ αυτούς και τα σοφά τους σχέδια, αλλά με τους λαούς, οι οποίοι τάχατες αντιστέκονταν και δεν εφάρμοζαν τις οδηγίες τους. Αυτοί λοιπόν οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τον απλό και διαχρονικό νόμο του «ουκ αν λάβεις, παρά του μη έχοντος», νόμο φυσικό και αμετάκλητο, ο οποίος έχει επαληθευτεί από κτίσεως κόσμου σε κάθε συγκυρία και ειδικά σε ό,τι αφορά στα κρατικά ταμεία, ξαφνικά αντιλήφθηκαν ότι το ένα και μοναδικό τους σχέδιο, αυτό το ατελέσφορο, αυτοκτονικό και επίμονο, θα μπορούσε να ευοδωθεί αν άλλαζαν όχι ακόμα το λαό, αλλά τις ηγεσίες του.
Κι έτσι μας προέκυψαν Παπαδήμος και οσονούπω Μόντι, σαν το νέο σχέδιο στη θέση αυτού της 27ης Οκτωβρίου, που ήδη συγχωρέθηκε και του ‘γιναν κιόλας τα εννιάμερα.
Με βάση το ιστορικό όλων των σχεδίων που επιχειρήθηκαν ως τα τώρα, η επιτυχία των οποίων ανοήτως βασίστηκε στη μεταφυσική σχεδόν προσμονή της ματαίωσης του νόμου του «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», και το παρόν σχέδιο με τον κωδικό «Παπαδήμος-Μόντι» νομοτελειακά είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Για μερικούς απλούς λόγους: Πρώτα, πρώτα, λείπουν τα χρήματα, δεύτερον, ακόμα κι αν υπάρχουν, λείπει η διάθεση να πληρωθούν. Κι αυτή η διάθεση είναι πλέον στέρεη κι η ανυπακοή καλά οργανωμένη. Τρίτον, το σχέδιο αυτό ήρθε πολύ πολύ αργά, για να μας πιάσει στον ύπνο. Δυο χρόνια τώρα μάθαμε και είδαμε πολλά. Όχι μόνο στον Παπαδήμο, μα ούτε στον Πάπα τον ίδιο δεν θα στεκόμαστε πια ευπειθείς και θαμπωμένοι. Τέταρτο, είδαμε πια στην πράξη πώς μπορούμε να σπάσουμε τα νεύρα ακόμα κι ενός «παράφρονα και καταθλιπτικού», να τρελάνουμε μια κατά τα άλλα παντοδύναμη κυβέρνηση, και στο αποκορύφωμα να την στείλουμε στον αγύριστο.
Ας μην απογοητευόμαστε. Η νέα κυβέρνηση είναι ένας τέτοιος συρφετός, τόσο αταίριαστος κι αδύναμος, και με τόσα διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ των συνεταίρων, που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι το ιδιαίτερο και θεαματικό για να τη διαλύσουμε. Αλλά για όσο καιρό θα υφίσταται ακόμα, μην αμφιβάλετε καθόλου! Θα την τρελάνουμε κι αυτή!
Χαρείτε όσο είναι καιρός. Ο Παπαδήμος θα είναι το καινούργιο μας παιχνιδάκι! Ρε είμαστε τόσοι πολλοί, και το κυριότερο, το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι και στην πράξη, όπως με απεργίες, καταλήψεις, παρελάσεις, δεν πληρώνω, κλπ…
Αναδημοσίευση από το blog: http://e-cynical.blogspot.com/

Η Τρέλα του Μεγαλείου

Έχετε καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα, ή μάλλον από χθες; Ολόκληρη η Ελλάδα και ολόκληρος ο κόσμος περιστρέφoνται γύρω από μια ψηφοφορία. Για το αν δηλαδή ο έσχατος Παπανδρέου θα πάρει ή όχι ψήφο εμπιστοσύνης. Η οποία ψήφος θα είχε μόνο νόημα, αν μέσω αυτής ο ίδιος αυτός Παπανδρέου θα έπαιρνε το χτύπημα στην πλάτη από τους ανθρώπους του, για να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός και να κυβερνά.
Αλλά δεν είναι έτσι. Η ψήφος εμπιστοσύνης δίδεται μόνον υπό τον όρο ο εν λόγω έσχατος Παπανδρέου να παραιτηθεί και να αποχωρήσει. Δηλαδή φαίνεται να αποζητά μετά μανίας μια ψήφο με την οποία θα δηλώνεται εμπιστοσύνη όχι προς το πρόσωπό του, αλλά προς την απουσία του προσώπου του!
Αν αυτό δεν είναι απτή απόδειξη μιας παράλογης, και σχιζοφρενούς προσωπικότητας, τότε τι είναι;
Aνέκαθεν, óλες οι δυναστείες είχαν ανάμεσά τους κάποιον παράφρονα...
Αναδημοσίευση από το blog: http://e-cynical.blogspot.com/

«Θάνατος» από σύνοδο σε σύνοδο

Ο γαλλογερμανικός διαγκωνισμός συνεχίζεται για κούρεμα και ενίσχυση τραπεζών, η Μέρκελ φέρνει την Ελλάδα πιο κοντά στη χρεοκοπία και η εγχώρια ολιγαρχία, ξαφνικά, νιώθει πως απειλείται
Από το "Δρόμο" 22/10/2011
Κάποια στιγμή, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, για τους οποίους τόσο πολύ κόπτονται οι ηγέτες τους, θα πρέπει να ζητήσουν τον λογαριασμό: πόσα ακριβώς χρήματα τους έχουν κοστίσει οι δεκάδες ατελέσφορες σύνοδοι κορυφής, οι υπουργικές σύνοδοι, τα ραντεβού των πρωθυπουργών μια στο Παρίσι, μια στο Βερολίνο, τα σούρτα φέρτα των τραπεζιτών, των κομισιονάριων, της τρόικας με όλα της τα κλιμάκια από την Αθήνα στη Λισσαβώνα κι από εκεί στο Δουβλίνο. Θα είναι ένας ενδιαφέρων απολογισμός, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με τα αποτελέσματα που θα έπρεπε να επιφέρει στο πρόβλημα που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει εδώ και δύο χρόνια. Την κρίση χρέους.
Τις μέρες αυτές εξελίσσεται ένας ακόμη μαραθώνιος συνόδων των ευρωκρατών. Eurogroup (21/10), Ecofin (22/10), ραντεβού Μέρκελ – Σαρκοζί, Σύνοδος Κορυφής την Κυριακή, κι άλλη μία Σύνοδος Κορυφής την Τετάρτη. Η σχιζοφρενική ιδέα μιας ευρωπαϊκής συνόδου σε δύο δόσεις προέκυψε λόγω της ασυμφιλίωτης μέχρι στιγμής αντίθεσης των δύο ισχυρών του ευρώ, της Γερμανίας και της Γαλλίας, στα θέματα της ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών και του εύρους της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Αλλά, αυτή η διαβούλευση σε δόσεις σημαίνει ταυτόχρονα κι έναν «θάνατο» σε δόσεις για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Διότι η σύγκλιση των γαλλογερμανικών συμφερόντων στην υποτιθέμενη ένωση των 17 «ισοτίμων» εταίρων του ευρώ περνά από τον βαθμό χρεοκοπίας ο οποίος θα επιβληθεί στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η ψήφιση των εξοντωτικών νόμων που απαιτεί η τρόικα από την κυβέρνηση πληρώνονται πια ακόμη και με αίμα.

Πιστωτικό γεγονός

Μέρκελ και Σαρκοζί δεν φαίνεται να έχουν κλείσει το χάσμα που τους χωρίζει στα δύο επίμαχα θέματα. Ο Γάλλος πρόεδρος προσπαθεί να αποφύγει ένα βαθύτερο κούρεμα του ελληνικού χρέους που θα φέρει σε δύσκολη θέση τις ήδη εκτεθειμένες γαλλικές τράπεζες και την οικονομία του, την οποία ήδη οι οίκοι αξιολόγησης απειλούν με υποβάθμιση. Συζητεί όμως μια μικρή διεύρυνση του κουρέματος του ελληνικού χρέους, πέρα από το 21% που προέβλεπε η απόφαση της 21ης Ιουλίου. Επίσης, θέλει μια διεύρυνση του ρόλου του ταμείου EFSF ώστε να καλύπτει και διασώσεις χωρών και επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η Γερμανίδα καγκελάριος, από την άλλη αρνείται μια αύξηση του μεριδίου της προς το EFSF και επιδιώκει ένα βαθύ κούρεμα των ελληνικών ομολόγων σε ποσοστό έως και 50%, και μάλιστα ακόμη και εξαναγκαστικό, όχι εθελοντικό όπως προβλέπει η συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η γερμανική ηγεσία ρισκάρει το λεγόμενο πιστωτικό γεγονός, να θεωρηθεί δηλαδή το κούρεμα ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και να αποκλειστεί δια παντός η Ελλάδα από τις αγορές χρήματος.
Το γερμανικό σχέδιο, στον βαθμό που επιβληθεί και δεν «χρυσωθεί» με κάποιου είδους συμβιβασμό στις δύο επικείμενες συνόδους κορυφής, πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Για να παρακαμφθεί η ανάγκη ενίσχυσης του ταμείου EFSF με περισσότερα χρήματα, πέραν τα των 440 δις. που διαθέτει σήμερα ως «προίκα» και για να καλυφθούν οι ανάγκες για ενδεχόμενες νέες κρατικές «διασώσεις» αλλά και η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, προτείνεται η συγχώνευση του EFSF με τον μηχανισμό που θα πρόκειται να τον διαδεχθεί το 2013, τον ESM, και η επίσπευση της λειτουργίας του από την άνοιξη του επόμενου έτους μ’ ένα συνολικό κεφάλαιο 940 δισ. Αυτό το σενάριο δεν απαντά βέβαια στις πιέσεις των αγορών που θα επιθυμούσαν την αύξηση των ταμείων διάσωσης τουλάχιστον στα 2 τρις., ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες και των τραπεζών και μεγάλων χωρών όπως η Ιταλία. Φέρνει, όμως, πιο κοντά τις προβλέψεις για ελεγχόμενη χρεοκοπία και πλήρη οικονομική επιτήρηση στις χώρες με μη βιώσιμο χρέος, που περιλαμβάνει ο μόνιμος μηχανισμός διάσωσης ESM.

Σκληρή επιτήρηση

ΤΟ ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο το λέει ορθά κοφτά η έκθεση της τρόικας που δίνει μεν το πράσινο φως για την εκταμίευση της έκτης δόσης των 8 δις. ευρώ, αλλά το ακυρώνει με μια ζοφερή εικόνα για την εξέλιξη όλων των οικονομικών δεικτών, ιδιαίτερα της ύφεσης και της ανεργίας.
Για τη γερμανική ηγεσία αυτές οι προειδοποιήσεις είναι περισσότερο ευκαιρίες παρά ανασταλτικοί παράγοντες. Διότι μαζί με το ρίσκο της ελληνικής χρεοκοπίας επισπεύδει και τη θέσπιση για τον ακρωτηριασμό της εθνικής κυριαρχίας και την πλήρη επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας. Η Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής υποτίθεται ότι πρόκειται να εγκρίνει τις προτάσεις Κομισιόν για την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης, που περιλαμβάνουν τις γνωστές υποχρεώσεις για το φρένο στα ελλείμματα και τα χρέη, τις κυρώσεις στις χώρες που το παραβιάζουν και τη μεταφορά ενός μεγάλου μέρους του δημοσιονομικού ελέγχου στην Κομισιόν και τα άλλα ευρωπαϊκά όργανα. Σ’ αυτές τις ήδη εξουθενωτικές λειτουργίες, η γερμανική ηγεσία φαίνεται να επιδιώκει να προσθέσει ακόμη πιο οδυνηρές για την κρατική κυριαρχία δεσμεύσεις, χωρίς μάλιστα να συναντά ιδιαίτερες αντιρρήσεις από τη γαλλική πλευρά:
Πρώτον, επιδιώκει να επιβάλλει πλήρη επιτήρηση της διακυβέρνησης στις προβληματικές χώρες, με πρώτη την Ελλάδα, με την τοποθέτηση μιας σκιώδους κυβέρνησης επιτηρητών που θα έχει τον έλεγχο και του τελευταίου ευρώ που βγαίνει από τον κρατικό προϋπολογισμό. Για να χρυσωθεί το χάπι της δημοσιονομικής και όχι μόνο κατοχής, μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες διεθνών πρακτορείων, αναζητούνται Έλληνες με θητεία στα ευρωπαϊκά όργανα για να τοποθετηθούν ως επιτηρητές σε κάθε υπουργείο, υπό την ομπρέλα της task force που έχει ήδη συγκροτήσει η Κομισιόν.
Δεύτερον, μια πιο ακραία εισήγηση που μελετά η γερμανική ηγεσία προβλέπει την αλλαγή της ευρωπαϊκής συνθήκης ώστε να δίνει τη δυνατότητα αποβολής από τη ζώνη του ευρώ των κρατών με ανήκεστο βλάβη από τη «νόσο» του χρέους. Κι αυτό, με πρώτο πιθανό πεδίο εφαρμογής την Ελλάδα που θα έχει ήδη υποστεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας.

Το σκιάχτρο του ευρώ

Τα κίνητρα της γερμανικής ολιγαρχίας που, έστω και σε μια εμφανή κόντρα με τους τραπεζίτες, προωθεί αυτές τα ακραίες και επικίνδυνες για τη συνοχή της ευρωζώνης λύσεις παραμένουν δυσδιάκριτα. Μπορεί πάντως να πιθανολογήσει βάσιμα κανείς ότι, προκειμένου να μην αποκλίνει κανείς στην Ευρωζώνη από τον μονόδρομο της λιτότητας και της πλήρους κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους, η γερμανική ηγεσία χρειάζεται ένα ισχυρό παράδειγμα προς αποφυγή, ένα είδος σκιάχτρου για να το περιφέρει ως φόβητρο στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και ηγεσίες. Και το ελληνικό παράδειγμα, αν δεν υπάρξει απόδραση από τη ζούγκλα του ευρώ προς το συμφέρον της λαϊκής πλειοψηφίας, σε λίγο καιρό θα έχει όλα τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά της φτώχειας, της ανεργίας, της υποτέλειας, της κοινωνικής αποσάθρωσης και της παραγωγικής απαξίωσης που θα «πείθουν» τις ευρωπαϊκές κοινωνίες να μείνουν πειθαρχημένες στο μαντρί.

Ξύπνησε κι ο ΣΕΒ

Φυσικά, όλα αυτά είναι προς το παρόν σενάρια και αντικείμενα μυστικής διπλωματίας εντός ενός στενού πυρήνα Ευρωπαίων αξιωματούχων και τραπεζιτών, με την ελληνική κυβέρνηση εκτός κάθε διαπραγμάτευσης να περιμένει σαν θανατοποινίτης την εκτέλεση. Οι αντιθέσεις που προκαλούν οι διεργασίες αυτές, ανάλογα με τα συμφέροντα που θίγονται, σε κάθε «εθνική» ολιγαρχία είναι βαθύτατες και προκαλούν παρενέργειες με απρόβλεπτη επιρροή στην έκβαση των γεγονότων. Τι πιο χαρακτηριστικό από την ίδια την Ελλάδα, όπου η κυβέρνηση βρίσκεται πλήρως απομονωμένη από την κοινωνία, ο πρωθυπουργός αμφισβητείται ανοικτά από τους ίδιους τους βουλευτές που προχθές ψήφισαν «ναι» στο νομοσχέδιο έκτρωμα - «για τελευταία φορά»- και η επιχειρηματική ελίτ αποσύρει ταχύτατα τη στήριξή της στη μνημονιακή κυβέρνηση και αναζητεί εναλλακτικές νιώθοντας πια ότι κι η ίδια απειλείται. Μια εβδομάδα μετά τα πυρά Σάλλα κατά του μεγαλύτερου «κουρέματος» του χρέους και λίγες μέρες μετά τα πυρά που ανταπέδωσε ο Γ. Παπανδρέου σε τμήμα του τραπεζικού λόμπι από το βήμα της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, ήρθε η σειρά του ΣΕΒ να ξιφουλκήσει εναντίον των σεναρίων αυτών. Η κορυφαία εργοδοτική οργάνωση, αφού έχει «κατακτήσει» μια σειρά αντεργατικών ρυθμίσεων με τη βούλα της ευρωζώνης, επικρίνει σφοδρά τα σενάρια για κούρεμα των ελληνικών ομολόγων μέχρι 50% και μάλιστα σε μη εθελοντική βάση, όπως φαίνεται να ζητάει η Γερμανία, επισημαίνοντας ότι αυτό θα επιφέρει ασήμαντη ελάφρυνση του χρέους, ενώ ταυτόχρονα «θα απομειώσει την αξία των κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων επιχειρήσεων και ιδιωτών και θα προκαλέσει στραγγαλισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Το κόμμα του μνημονίου, αφού άνοιξε την Κερκόπορτα και παρέδωσε τον πληθυσμό στους «εισβολείς», ξαφνικά αισθάνεται να απειλείται και αποφάσισε να το ρίξει στην «αντίσταση».

Το ελληνικό χρέος στις συμπληγάδες Γαλλίας-Γερμανίας

Από το "Πριν" 23/10/2011
Την σύγχρονη εκδοχή της ιστορικής ρήσης του Τζον Μέιναρντ Κέινς, «μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί» παρουσίασε πριν λίγες μέρες με ένα γράφημα του το αμερικανικό ινστιτούτο Στράτφορ, γνωστό κι από τις στενές σχέσεις που διατηρεί με τη CIA. Το ερώτημα ήταν τι θα γίνει με την Ελλάδα. Κάθε όμως δυνατή απάντηση (η ευρωζώνη προχωρεί σε μερική παραγραφή του χρέους της Ελλάδας ή, εναλλακτικά, η ευρωζώνη δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της) κατέληγε στο ίδιο αποτέλεσμα: Τραπεζική κρίση στην Ευρώπη! Στην πρώτη περίπτωση, της αναδιάρθρωσης, η τραπεζική κρίση ερχόταν λόγω του ότι το παράδειγμα της Ελλάδας ακολουθούταν κι από άλλες κλυδωνιζόμενες χώρες της Ευρώπης με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ο μηχανισμός διάσωσης, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, που η ευρωζώνη δεν αποφασίζει κούρεμα του ελληνικού χρέους, η τραπεζική κρίση έρχεται ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας στην περίπτωση που η Ελλάδα αναγκαστεί να δαπανά λιγότερα ή της εκτεταμένης απώλειας αξιοπιστίας, στην περίπτωση που η Ελλάδα συνεχίζει να λειτουργεί όπως τώρα, πάντα κατά το αμερικανικό ίδρυμα. Η αποτυχία επομένως είναι εξασφαλισμένη ανεξαρτήτως της βραχυπρόθεσμης λύσης.

Στην από δω μεριά του Ατλαντικού όμως τα άμεσα διακυβεύματα είναι πολύ σοβαρά για να ασχολούνται μόνο με το τι θα συμβεί μακροπρόθεσμα. Αυτά ακριβώς τα ζητήματα υποτίθεται ότι θα έλυνε η σύνοδος κορυφής της ΕΕ που ορίστηκε για σήμερα Κυριακή, αφού πρώτα αναβλήθηκε η αρχικά προγραμματισμένη για τις 17 και 18 Οκτώβρη. Ειδικότερα, τα θέματα που βρίσκονται στην ατζέντα των ευρωπαίων ηγετών είναι η έκταση του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους και ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπιστούν οι συνέπειες στο τραπεζικό σύστημα. Τελικά όμως ούτε και σήμερα πρόκειται να ληφθεί οριστική απόφαση, καθώς μέχρι και την Παρασκευή το βράδυ που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι διαφωνίες μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας δεν είχαν γεφυρωθεί, με αποτέλεσμα να οριστεί νέα σύνοδος για την Τετάρτη 26 Οκτώβρη, έτσι ώστε η απόφαση της ΕΕ να παρουσιαστεί στη σύνοδο των 20 πλουσιότερων κρατών του κόσμου που θα γίνει στη Νίκαια της Γαλλίας στις αρχές Νοέμβρη, όπου και να λάβει την τελική της μορφή.

Για να γίνει κατανοητή η επίμονη άρνηση του Νικολά Σαρκοζύ σε οποιοδήποτε σχέδιο εκτεταμένου κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, στο ύψος του 50-60% όπως συζητιέται, αρκεί να αναφερθεί ένα ποσοστό: 300%. Αυτή ακριβώς είναι η αξία του τραπεζικού συστήματος της Γαλλίας ως προς την ίδια την γαλλική οικονομία. Τρεις φορές μεγαλύτερος είναι ο τραπεζικός της τομέας! Τέτοια υπετροφική ανάπτυξη δεν παρατηρείται πουθενά αλλού. Ούτε στη Γερμανία όπου οι τράπεζες αντιστοιχούν στο 150% ούτε και στις ΗΠΑ, όπου αντιστοιχούν στο 50%! Με άλλα λόγια ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει η Γαλλία να βυθιστεί όλη της η οικονομία από ένα ενδεχόμενο ναυάγιο των τραπεζών της είναι πιο σοβαρός από οποιαδήποτε άλλη χώρα και πιο μεγάλος από ποτέ. Μάρτυρας η καταβαράθρωση της τιμής των μετοχών κορυφαίων τραπεζών, όπως για παράδειγμα της Σοσιετέ Ζενεράλ που από τις αρχές του χρόνου έχει χάσει τη μισή της τιμή.

Ένα ενδεχόμενο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους στο ύψος του 50% ή του 60% θα είχε ως αποτέλεσμα οι γαλλικές τράπεζες να χρειαστούν κατεπειγόντως ενίσχυση των κεφαλαίων τους. Πού θα βρεθούν όμως αυτά τα χρήματα, σε μια συγκυρία όπως η σημερινή που οι αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, λόγω έλλειψης ρευστού και κυρίως ελπίδων ανάκαμψης; Η προφανής για την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις απάντηση – ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή οι φορολογούμενοι – δεν ισχύει γιατί λόγω της οριακής κατάστασης στην οποία βρίσκονται τα δημόσια οικονομικά της Γαλλίας, μια εκταμίευση τέτοιας αξίας θα οδηγούσε τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας να της αφαιρέσουν το άριστα (ΑΑΑ) μια ώρα αρχύτερα. Έτσι θα πυροδοτούταν ένας νέος γύρος υποβαθμίσεων, αύξησης των επιτοκίων και του κόστους δανεισμού και κερδοσκοπικών επιθέσεων (όπως συνέβη με την Ιταλία και την Ισπανία τον Ιούλη και τον Αύγουστο) που θα καθιστούσε μονόδρομο τις πυροσβεστικές και κυρίως δαπανηρές επεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Κι εδώ ακριβώς έρχεται η γαλλική πρόταση που κάνει έξω φρενών το Βερολίνο: Τα κεφάλαια των γαλλικών τραπεζών να βρεθούν από ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις δια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Η Μέρκελ απορρίπτει το ενδεχόμενο μετακίλησης του λογαριασμού στους γερμανούς φορολογούμενους, όπως ισχυρίζεται ότι θα συμβεί, επικαλούμενη τις ευρωπαϊκές συνθήκες και πιο προφανή επιχειρήματα, όπως ότι αυτοί που τόσα χρόνια κέρδιζαν από τις παχυλές αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων, να επωμιστούν τώρα και το κόστος…

Υπάρχουν όμως κι άλλα θέματα που σχετίζονται με το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως για παράδειγμα το καθεστώς οικονομικής κατοχής της Ελλάδας και εξανδραποδισμού των εργαζομένων, στα οποία συμφωνούν πλήρως όχι μόνο Γάλοι και Γερμανοί αλλά ακόμη και οι μαριονέτες τους στην Αθήνα. Θέματα που παραμένουν εκτός συζήτησης, γιατί όλοι τους συμφωνούν…

Η Ώρα της Αριστεράς;

Άρθρο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου από το site: www.aristerovima.gr

Στο προηγούμενο σημείωμά μας http://aristerovima.gr/blog.php?id=2721 είχαμε αναφέρει πως άρθρωση μιας αριστερής συνεκτικής εναλλακτικής λύσης είναι εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση για να βγει ο Λαό μας από την κρίση. Με αυτό λοιπόν το θέμα θα ασχοληθούμε σε αυτό το σημείωμα ξεκινώντας με μια αναφορά στις διεθνή και εσωτερική συγκυρία.
Κατ΄ αρχάς, στο διεθνές πεδίο είναι σαφές πως συνεχίζεται η παγκόσμια οικονομική κρίση, χωρίς να διαφαίνεται μια απτή πιθανότητα εξόδου από αυτήν. Αυτή η κρίση εσωτερικεύεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά κυρίως στην Ευρωζώνη, έχοντας πάρει τη μορφή κρίσης χρέους. Σε σχέση με προγενέστερο σημείωμά μας http://aristerovima.gr/blog.php?id=2550 έχει γίνει πιο σαφές πως στη ζώνη κινδύνου βρίσκονται πια η Ισπανία αλλά και η Ιταλία. Σε περίπτωση που η κρίση οξυνθεί ακόμα περισσότερο όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη της ΟΝΕ.
Η αδυναμία οικονομικής ανάκαμψης έρχεται ως επακόλουθο της απουσίας ενός θετικού αστικού προτάγματος που να μπορεί να συντελέσει καθοριστικά στην οικονομική ανάπτυξη. Ούτε τεχνολογικές ανακαλύψεις, ούτε αλλαγές στις μορφές οργάνωσης της εργασίας βρίσκονται στη φαρέτρα της αστικής τάξης. Κατά συνέπεια η μόνη λύση για την άνοδο της κερδοφορίας είναι η συνεχής μείωση του μεριδίου της εργασίας στο παραγόμενο προϊόν. Σε αυτή την κατεύθυνση, σε ό,τι αφορά τους δυτικούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς, η Ελλάδα παίζει το ρόλο του πειραματόζωου τέτοιων πολιτικών.
Η πολιτική που έχει υιοθετηθεί από την Τρόικα και το ελληνικό αστικό πολιτικό προσωπικό τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σε αυτό αποσκοπεί. Ενός είδους εσωτερική υποτίμηση που θα μειώσει τους μισθούς, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, κατά 50%, έτσι ώστε να αυξηθούν κατά πολύ τα περιθώρια κέρδους. Φυσικά κάτι τέτοιο θα έφερνε, όπως και έφερε, κι άλλου είδους αποτελέσματα: μια ριζική πτώση της κατανάλωσης η οποία θα οδηγούσε, όπως και οδήγησε, στη χρεοκοπία πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Ωστόσο και αυτό ήταν στις προθέσεις των σχεδιαστών αυτής της πολιτικής. Η καταστροφή πολλών μονάδων μικρής και μεσαίας επιχειρηματικής εμβέλειας θα δώσει χώρο στην περαιτέρω ανάπτυξη των ρυθμών συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθούν μεγάλες μονοπωλιακές μονάδες οι οποίες θα διαθέτουν τα προϊόντα τους σε χαμηλές τιμές έτσι ώστε να μπορούν να αγορασθούν από τους –χαμηλόμισθους- πια έλληνες πολίτες. Ουσιαστικά ο στόχος ήταν η δημιουργία μιας χώρας με μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις, πολύ χαμηλού εργατικού κόστους, με υψηλά επίπεδα ανεργίας- όπου ο εφεδρικός στρατός εργασίας να συντηρεί τους μισθούς σε χαμηλά επίπεδα. Το μέγεθος του δημόσιου τομέα θα πρέπει να είναι μικρό ώστε αφ΄ ενός να μη συντηρείται από τη φορολογία της αστικής τάξης και αφ΄ ετέρου μια σειρά από πρώην λειτουργίες του να περάσουν στον ιδιωτικό τομέα
Φυσικά, η εφαρμογή του παραπάνω σχεδίου αν και προχώρησε σημαντικά σε ό,τι αφορά τη μείωση του εργασιακού κόστους, την περιστολή του δημόσιου και την αύξηση της ανεργίας, δημιούργησε και μια σειρά από σημαντικές αντιφάσεις. Κι αυτό γιατί δεν έφτανε μόνο να χτυπηθούν οι κοινωνικές κατακτήσεις του ελληνικού λαού αλλά, ταυτόχρονα, έπρεπε να «εξυγιανθούν» και τα δημόσια οικονομικά αλλιώς ο κίνδυνος χρεοκοπίας ήταν υπαρκτός. Ωστόσο, η μείωση των μισθών και της κατανάλωσης και η συνακόλουθη άνοδος της ανεργίας θα οδηγήσει σε μείωση των φορολογικών εσόδων, σε μείωση του ΑΕΠ και κατά συνέπεια σε περαιτέρω αύξηση του δημόσιου ελλείμματος και του δημόσιου χρέους. Η Ελλάδα μπήκε σε μια παγίδα χρέους από την οποία δεν μπορεί να αποδράσει αφού στην ύφεση η απάντηση είναι νέα μέτρα, αυτό φέρνει νέα ύφεση, αυτό φέρνει επιπρόσθετα μέτρα, μετά βαθαίνει ακόμα περισσότερο η ύφεση κοκ.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι εθνικοί λογαριασμοί να έχουν φτάσει στα όρια τους. Από ένα σημείο και μετά δεν είναι μόνο πως αναπαράγεται ένας φαύλος κύκλος, αλλά και ότι τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα νέα μέτρα. Αυτό σημαίνει πως ό,τι σχεδιασμοί γίνονται για μείωση ελλειμμάτων κλπ είναι απλώς επί χάρτου και μέσα στους επόμενους μήνες οδηγούμαστε σε χρεοκοπία είτε συντεταγμένη είτε ξαφνική. Σημαντικό ρόλο σε αυτό μπορεί να παίξει και κάποια περαιτέρω όξυνση της παγκόσμιας κρίσης που θα οδηγήσει σε μείωση των εξαγωγών, αύξηση της τιμής του πετρελαίου κλπ. Βεβαίως σε στάση πληρωμών μπορούμε να οδηγηθούμε και στην περίπτωση που ένα δυναμικό λαϊκό κίνημα το επιβάλει ως ένα μέσο ανακούφισης των εργαζόμενων τάξεων (βλ. παρακ.).
Σε περίπτωση πάντως που τελεσφορήσει το σενάριο της συντεταγμένης στάσης πληρωμών με συνέπεια το κούρεμα του χρέους, πχ κατά 50%, αυτό θα έχει μια σειρά από πολύ σημαντικές συνέπειες διότι για να γίνει το κούρεμα θα πρέπει να δοθούν στους δανειστές ορισμένα, πολύ σημαντικά, ανταλλάγματα: αυτό σημαίνει πως πέραν της διαρκούς λιτότητας είναι σοβαρό το ενδεχόμενο πώλησης αντί πινακίου φακής όλων των ελληνικών τραπεζών σε επιχειρηματικούς ομίλους του εξωτερικού με αποτέλεσμα των απώλεια για την ελληνική κυβέρνηση ενός σοβαρού εργαλείου χρηματοπιστωτικής πολιτικής, την παραχώρηση εκμετάλλευσης κοιτασμάτων, την περαιτέρω εκμετάλλευση δημόσιων έργων κλπ1.
Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι πως οι κοινωνικές επιπτώσεις της συγκεκριμένης πολιτικής, πέραν του αδιεξόδου που οδηγούν και τους δημόσιους λογαριασμούς, από ένα σημείο και μετά αποτελούν μια τομή στο ότι είχε προηγηθεί. Πια δεν αναφερόμαστε σε καθεστώς βαθιάς λιτότητας. Το ζήτημα δεν είναι πως θα μειωθούν τα εισοδήματα και ο κόσμος θα δυσκολευτεί να βγάλει πέρα. Οι πρόσφατα υιοθετημένες 30.000 απολύσεις στο δημόσιο (καλολογικά αποκαλούμενες καθεστώς εφεδρείας) σε συνδυασμό με την εκτόξευση της πραγματικής ανεργίας στο 22%-23% δημιουργούν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση σε σχέση με το παρελθόν. Ο κόσμος που χάνει τη δουλειά του στη σημερινή συγκυρία δεν έχει τίποτε να περιμένει αφού πολύ δύσκολα θα βρει δουλειά (στο δημόσιο τομέα ουσιαστικά έχουν καταργηθεί οι προσλήψεις και στον ιδιωτικό τομέα η πτώση της κατανάλωσης οδηγεί σε συνεχή συρρίκνωση της απασχόλησης). Κατά συνέπεια τα θιγόμενα στρώματα θα αντιδράσουν αλλά δεν είναι καθόλου ακόμα εμφανές τι μορφές αντίδρασης θα υιοθετηθούν. Διαφορετικά ειπωμένο αυτή τη στιγμή δημιουργείται μια κοινωνική κατηγορία η οποία θα μπορούσε να παίξει κομβικό ρόλο στην ήττα των κυρίαρχων πολιτικών, αλλά το ζήτημα είναι σε ποιο πολιτικό πλαίσιο μπορεί να ενταχθεί αυτή η δυναμική.
Και βέβαια υπάρχει όλη αυτή βουβή οργή των στρωμάτων που μπορεί να μη χάνουν τη δουλειά τους αλλά βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει ραγδαία μέρα με τη μέρα. Δεν υπάρχει πια καμία σταθερά, όλο και περισσότερο η ελληνική πραγματικότητα μοιάζει με τα μεσοπολεμικά καθεστώτα εκτάκτου ανάγκης. Αυτό που επικρατεί είναι φόβος, παγωμάρα, αγωνία, άγχος για την καθημερινή επιβίωση. Ταυτόχρονα η εγκληματικότητα ανεβαίνει ενώ όσο περνάει ο καιρός θα αυξάνονται ανθρωποφαγικές και εγωπαθείς συμπεριφορές. Ο καθένας θα προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω του. Κατά συνέπεια ο κοινωνικός συντηρητισμός, που θα ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της ξενοφοβίας, θα επεκτείνεται διαρκώς.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι αν υπάρχει κάποια έξοδος από αυτό το τούνελ της κοινωνικής βαρβαρότητας. Και το ερώτημα αυτό παίρνει ακόμα πιο επιτακτικές διαστάσεις αν λάβει κανείς υπόψη του τις συνεχείς λήψεις νέων μέτρων και την απελπισία που αρχίζει να διαπερνά όλη την ελληνική κοινωνία.
Η ελληνική αριστερά μοιάζει σαν να διακατέχεται από μία φοβία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Αναμφίβολα αιφνιδιάστηκε από το μέγεθος της κρίσης και την ταχύτητα της επιβολής των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για μια δύναμη η οποία διακηρύσσει πως θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ με αμηχανία υποστηρίζουν πως, πέρα από την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων, θα πρέπει να υπάρξει επιθετική αναδιαπραγμάτευση με την τρόικα. Η απάντηση που δε δίνεται είναι τι θα γίνει στη συνέχεια. Γιατί η τρόικα δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτε και η κατάσταση θα παραμείνει όπως έχει σήμερα. Το ΚΚΕ, πέραν του ότι είναι αντίθετο σε οποιαδήποτε συμμαχία με άλλη πολιτική δύναμη, αρνείται και τη διατύπωση ενός προγράμματος ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων από τη σημερινή κοινωνική λαίλαπα μιλώντας για μια ακαθόριστου τύπου λαϊκή εξουσία η οποία θα επιλύσει όλα τα σημερινά προβλήματα χωρίς να αποσαφηνίζεται η διαδικασία η οποία θα οδηγήσει σε αυτή την εξουσία. Ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν και έγκαιρα διατύπωσε μια σειρά από αιτήματα που μπορούσαν να λειτουργήσουν προωθητικά για τα λαϊκά στρώματα (στάση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, εθνικοποίηση τραπεζών, αναδιανομή του εισοδήματος) μοιάζει να έχει μείνει εκεί, να χαρακτηρίζεται από μια αμηχανία να προχωρήσει την πρότασή του μέσω ενός καλέσματος για τη συγκρότηση ενός αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου.
Η αλήθεια είναι πως στον κόσμο της αριστεράς, τόσο σε επίπεδο στελεχών όσο και σε επίπεδο ακροατηρίου, είχε διαμορφωθεί η αντίληψη πως, ανεξαρτήτως του τι κάνουν οι πολιτικοί φορείς της, αρκούσε μια μεγάλη γενική απεργία με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών για να παρθούν τα μέτρα πίσω. Ωστόσο αυτό έγινε, στις 5 Μαΐου 2010, αλλά η εξέλιξη δεν ήταν αυτή που αναμενόταν. Πέραν των ανασταλτικών αποτελεσμάτων που είχε η άθλια προβοκάτσια της Μαρφίν και η εν ψυχρώ δολοφονία τριών ανθρώπων, ήταν τέτοια η δυναμική της επίθεσης των κυρίαρχων δυνάμεων που δεν θα ήταν εφικτό να ανασχεθεί από μια απεργία, όσο μαζική κι αν ήταν αυτή. Το 2010 δεν ήταν 2001 με το νόμο Γιαννίτση. Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν για ένα περίπου χρόνο, αν και σημαντικές δεν αποτελούσαν απειλή για την εξουσία. Σε δεύτερο χρόνο και αφού άρχισε να επικρέμεται η απειλή του Μεσοπρόθεσμου δημιουργήθηκε η αντίληψη πως χρειάζεται μια απάντηση κινηματικής διάρκειας απέναντι σε μια επίθεση τέτοιου εύρους. Σε αυτό το ερώτημα ήρθε ως απάντηση το κίνημα των πλατειών. Καταλήφθηκαν εκατοντάδες πλατείες σε όλη τη χώρα για δύο περίπου μήνες και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σε αυτές τις κινηματικές πρακτικές. Τα αποτελέσματα δεν ήταν ευκαταφρόνητα: απονομιμοποιήθηκε πλήρως το ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση του ακροατηρίου του και κατακρημνίστηκε η εκλογή του επιρροή, για μερικές ώρες, στις 15 Ιουνίου, ουσιαστικά δεν υπήρχε κυβέρνηση, δημιουργήθηκαν δεσμοί αλληλεγγύης και συντροφικότητας μεταξύ των συμμετεχόντων στα κινήματα, μειώθηκε κατά ένα μέλος η κοινοβουλευτική δύναμη του ΠΑΣΟΚ, έγινε σαφές σε πλατιά στρώματα πως αυτή η πολιτική θα φέρνει συνέχεια νέα μέτρα και μεγαλύτερη ανέχεια. Ωστόσο όλα αυτά απείχαν από τις βασικές επιδιώξεις των ανθρώπων που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Το Μεσοπρόθεσμο πέρασε, η κυβέρνηση έστω και τραυματισμένη τελικά άντεξε και τα μέτρα πέφτουν βροχή στις πλάτες των εργαζόμενων. Αναμενόμενο είναι να έχει δημιουργηθεί απογοήτευση και αμηχανία. Αφού δεν μπόρεσε να νικήσει ένας παλλαϊκός αγώνας δύο μηνών, τότε τι μπορεί να νικήσει;
Το ερώτημα είναι εύλογο, αλλά για να το απαντήσουμε θα πρέπει να δούμε σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα κυριαρχούμενα στρώματα. Κατά τη γνώμη μας υπάρχει μια μερίδα των λαϊκών τάξεων που βιώνουν μια απελπιστική κατάσταση είτε γιατί χάνουν τη δουλειά τους και είναι σχεδόν αδύνατον να βρουν άλλη είτε γιατί η κατακόρυφη πτώση των εισοδημάτων τούς δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα για να συντηρηθούν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Η κατηγορία αυτή είναι σίγουρο πως θα αντιδράσει άλλοτε συντεταγμένα και άλλοτε άναρχα και τυφλά. Από την άλλη υπάρχει μια κοινωνική μερίδα που αποτελείται από αυτούς που πλήττονται μεν από τα μέτρα, που υποβαθμίζεται σημαντικά το επίπεδο της ζωής τους αλλά αυτό, για την ώρα, δεν έχει πάρει οριακά χαρακτηριστικά. Αυτός ο κόσμος και δεδομένου πως δε έχει δει κάποια απτή νίκη του κινήματος είναι πολύ πιθανό να επιλέξει την απομόνωση, την κοινωνική περιχαράκωση, την ιδιώτευση. Φοβισμένος για τα χειρότερα που μπορεί να έρθουν δε θα συμμετέχει σε απεργίες και κινητοποιήσεις, θα κλειστεί στο σπίτι του περιμένοντας να περάσει (;) η μπόρα. Κατά συνέπεια χρειάζεται μιας τέτοιας έκτασης πολιτικό σχέδιο που να ενοποιεί αυτές τις δύο κοινωνικές κατηγορίες.
Σε κείμενο μας τον περασμένο Ιούλη γράφαμε:
Η αναδιάταξη των κυβερνητικών δυνάμεων και όσα ακολούθησαν με τις συγκρούσεις της 29ης Ιουνίου δείχνουν πως έχουμε περάσει σε μια φάση «παράλληλης ισορροπίας» , δηλαδή αυτό ο Μάο ονομάζει «στρατηγική άμυνα του εχθρού». Ο εχθρός αντιλαμβάνεται πως πια απέναντί του έχει κάτι πιο συγκροτημένο που έχει προσδιορίσει ορισμένα υλικά κεκτημένα στη δράση του (κατάληψη πλατειών, συμμετοχή μεγάλου τμήματος του πληθυσμού σε κινητοποιήσεις και εξάλειψη των αντιδράσεων απέναντί τους, πλήρης απονομιμοποίηση των μέτρων, γελοιοποίηση της κυβέρνησης αλλά και άλλων τμημάτων του αστικού προσωπικού, δημοκοπική μείωση του δικομματισμού). Εννοείται πως η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να ανατρέψει αυτό το συσχετισμό κάνοντας νέες επιθέσεις, ανοίγοντας νέα μέτωπα και επιδιώκοντας να περάσει νέες δέσμες μέτρων. Κατά συνέπεια η φάση της «παράλληλης ισορροπίας» είναι πιθανό να μην κρατήσει πολύ, γι’ αυτό είναι απαραίτητο να περάσουμε στην τρίτη φάση του παρατεταμένου πολέμου που είναι αυτή της «στρατηγικής αντεπίθεσης» των λαϊκών δυνάμεων.
Πώς θα γίνει αυτό; Εδώ τα πράγματα δεν είναι απλά. Χρειάζονται δύο βασικές προϋποθέσεις. Η μία είναι η δημιουργία πολιτικού Μετώπου και η δεύτερη είναι η εκπόνηση ενός μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση. Το πρώτο είναι απαραίτητο γιατί χρειάζεται ένας φορέας ο οποίος με συντεταγμένο και συνεκτικό τρόπο να χαράξει μια κατεύθυνση, να δημιουργήσει κοινωνικές συμμαχίες και να επιλέξει τα κρίσιμα επίδικα της περιόδου έτσι ώστε οι λαϊκές τάξεις να αισθανθούν πως αντιπροσωπεύονται από αυτόν. Το δεύτερο συνδέεται άρρηκτα με το πρώτο γιατί μόνο μέσω της διατύπωσης μιας σαφούς εναλλακτικής λύσης μπορεί ο λαϊκός «στρατός» να κερδίσει με ενεργητικό τρόπο στο επίπεδο της ηγεμονίας (όχι τι δεν θέλει αλλά τι θέλει να γίνει για τη χώρα).»

Ακριβώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Το κράτος και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί εδώ και μερικές εβδομάδες προχωρούν σε νέες επιθέσεις έτσι ώστε να εξανεμιστεί η δυναμική που είχε το λαϊκό κίνημα το προηγούμενο διάστημα. Το χρονικό σημείο, λοιπόν, είναι εξαιρετικά κρίσιμο. Ας μας επιτραπεί να υποστηρίξουμε πως είναι ιστορικά κρίσιμο. Αν δεν υπάρξει τώρα η στρατηγική αντεπίθεση με θετικό πρόσημο (τι πρέπει να γίνει για να ξεφύγουν οι λαϊκές τάξεις από το βραχνά της σημερινής λαίλαπας) τότε τα καταστροφικά αποτελέσματα μπορεί να μην είναι αναστρέψιμα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Για αυτό θεωρούμε απαραίτητη τη συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς που θα δομείται γύρω από πέντε άξονες (στάση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, εθνικοποίηση τραπεζών, ριζική αναδιανομή του εισοδήματος, εθνική ανεξαρτησία) και θα περιλαμβάνει όλες εκείνες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που θα αποδεχτούν αυτά τα αιτήματα. Για την ανάγκη αυτού του μετώπου έχουμε επιχειρήσει αναλυτικά και σε προηγούμενο σημείωμά μας http://aristerovima.gr/blog.php?id=2550. Οι λόγος που το επαναφέρουμε είναι πως η απάντηση στην αγωνία του κόσμου για το πώς θα αλλάξουν τα πράγματα, αυτή είναι η ανάγκη αναβάθμισης της σύγκρουσης με τον αντίπαλο. Η πρώτη φάση της σύγκρουσης ήταν οι πανελλαδικές απεργίες, με αποκορύφωμα αυτή της 5ης Μαΐου, η δεύτερη φάση ήταν το κίνημα των πλατειών τώρα είναι αναγκαία η τρίτη φάση που θα αποδειχτεί και η πιο αποφασιστική. Κατά τη γνώμη μας ο λόγος που δεν κέρδισαν οι δύο προηγούμενες φάσεις είναι πως δεν γινόταν σαφές ποια εναλλακτική λύση προέκριναν. Η πάλη που διεξάγεται εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα δεν αφορά την εφαρμογή ή μη ενός νόμου (πχ 815, ασφαλιστικό κλπ). Αφορά τη συνολική ακύρωση αυτού του σχεδίου κατίσχυσης των λαϊκών τάξεων μέσω της κατακόρυφης μείωσης των μισθών και των εισοδημάτων. Κατά συνέπεια ο μόνος τρόπος για αναχαιτιστεί αυτή η πολιτική είναι η εκπόνηση ενός πολιτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.
Μόνο έτσι, πιστεύουμε, θα γίνει εφικτό το να μετασχηματιστεί η σημερινή αγανάκτηση σε κοινωνική δυναμική. Για να το πούμε διαφορετικά αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία βαδίζει εντός μιας προϊούσας καταστροφικής πορείας. Τα λαϊκά στρώματα για να πειστούν πως αξίζει να στρατευτούν στο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο θα πρέπει να πληρούνται μια σειρά από προϋποθέσεις: α) να έχει μια αρχική μαζικότητα (γι’ αυτό λέμε για μέτωπο συνεργασίας των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων) β) να διαθέτει μια βασική στρατηγική (για αυτό αναφερόμαστε στους τέσσερις άξονες) γ) να μπορεί να οδηγήσει σε ριζική βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων.
Το γ) αποτελεί καθοριστική παράμετρος του εγχειρήματος. Η απάντηση στο «πώς αλλιώς;» είναι που θα συμβάλει στο αναδειχθεί η ριζοσπαστική αριστερά σε ηγεμονική δύναμη. Κι αυτό γιατί τα αστικά επιτελεία σε αυτό ακριβώς είναι που επικεντρώνουν την προπαγάνδα τους τρομοκρατώντας τον κόσμο υποστηρίζοντας ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση, η έξοδος από το ευρώ θα σημάνει φτώχεια, μιζέρια και απομόνωση». Τα λαϊκά στρώματα φοβούμενα το άγνωστο προτιμούν το γνωστό έστω κι αν αυτό είναι η σημερινή κατάσταση. Χρειάζεται, λοιπόν, να αρθρωθεί ένα εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα που να απαντά στις αγωνίες του κόσμου για την καθημερινότητά του. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ερωτήματα που είναι αναγκαίο να απαντηθούν από το μέτωπο: τι θα γίνει με την εισαγωγή πετρελαίου; Στην Ελλάδα υπάρχει διατροφικό έλλειμμα, αυτό πώς θα επιλυθεί; Αν υπάρξει εμπάργκο στις εξαγωγές προϊόντων από τις χώρες που θα θιχτούν από τη στάση πληρωμών αυτό πως θα αντιμετωπιστεί; Ποιο παραγωγικό μοντέλο θα πρέπει να επιλέξει η χώρα, σε ποια κατεύθυνση και ποιος ο ρόλος των εργαζόμενων σε αυτή τη διαδικασία2;.
Συνοψίζοντας, υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσει κανείς τη σημερινή κατάσταση. Ο πρώτος είναι η ριζοσπαστική αριστερά να παραμείνει σε μια κατάσταση αδράνειας επηρεαζόμενη και η ίδια από το βαρύ κλίμα που επικρατεί στη χώρα. Αν γίνει αυτή η επιλογή τότε η πορεία και της χώρας αλλά και της αριστεράς είναι προδιαγεγραμμένη: στα κράτη που εφαρμόστηκαν θεραπείες σοκ και τόσο οι κοινωνίες καταστράφηκαν όσο και η αριστερά. Ο δεύτερος είναι να πείσει τον κόσμο, με σαφή και συγκεκριμένα επιχειρήματα πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Πως η δυσθυμία και η αγωνία μπορούν να μετατραπούν σε αισιοδοξία. Πως οι σημερινοί συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν.
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Στο χέρι των οργανωμένων δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά και των ανέντακτων αγωνιστών είναι η απελπισία να μετατραπεί σε δύναμη, η μαχόμενη αριστερά να σφραγίσει τις εξελίξεις απαγκιστρώνοντας το λαό από αυτή τη λαίλαπα, αλλάζοντας την κοινωνία!

Πέφτουν οι μίζες σαν το χαλάζι! Στην Αυστρία. Όχι εδώ.

 

Αν οι δικοί μας πολιτικοί, (των δυο μεγάλων κομμάτων) είναι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στο σκατό, οι άλλοι που μας κουνάνε το δάχτυλο, είναι βουτηγμένοι μέχρι το κεφάλι, κι ακόμα παραπάνω. Το αληταριό δεν είναι εθνικό, αλλά διεθνές, και μάλιστα πολύ ανώτερης κλάσης, τόσης, ώστε οι δικοί μας να εμπίπτουν στη κατηγορία των κλεφτοκοτάδων και των παπατζήδων.
Η Αυστρία αυτή τη στιγμή συγκλονίζεται όχι από ένα, όχι από δυο, όχι από τρία, αλλά από τέσσερα σκάνδαλα μεγατόνων, με μίζες πολλών πολλών δις, στα οποία είναι μπλεγμένοι, τι άλλο, ο νυν καγκελάριος Faymann, πρώην καγκελάριοι, αρχηγοί μεγάλων κομμάτων, όπως του κεντροαριστερού-σοσιαληστρικού SPÖ, του κεντροδεξιού ÖVP, και του ακροδεξιού FPÖ, καθώς και υπουργοί, εκ των οποίων πέντε, καλά ακούσατε, πέντε πρώην υπουργοί οικονομικών, ένας υπουργός υποδομών, ένας άλλος μεταφορών, και κάμποσα κιλά μαρίδες βουλευτές, οι οποίοι τα είχαν κάνει πλακάκια με επιχειρηματίες, μεγαλο-δικηγόρους, εταιρίες συμβούλων και λομπίστες, οι οποίοι σαν μια καλοστρωμένη μαφιόζικη οικογένεια λυμαίνονταν για χρόνια τα κρατικά ταμεία.
Η ιστορία ξεκινάει από το 2000, και η αστυνομία ακόμα προσπαθεί να ξεμπλέξει το κουβάρι, με τον ίδιο ακριβώς ζήλο όπως και η δική μας!
Το πρώτο από τα τέσσερα σκάνδαλα, γνωστό και ως υπόθεση Telekom, όπου Telekom Austria σημαίνει ημικρατική εταιρία με κύριο μέτοχο το κράτος, αφορά
α) μασάζ στις τιμές των μετοχών, κάτι όπως και στο δικό μας χρηματιστήριο την ίδια πάνω-κάτω εποχή,
β) κομπίνα κατά την εξαγορά κάποιας βουλγάρικης εταιρίας κινητής τηλεφωνίας, όπου αντί η εξαγορά να γίνει απ’ ευθείας, προχώρησε δια μέσου ενός αυστριακού Χ μεσάζοντα, ο οποίος για το σκοπό της μεσιτείας αυτής εισέπραξε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 800 εκατ. ευρώ, και
γ) παράνομες χρηματοδοτήσεις κομμάτων, κάτι όπως Τσουκάτος και σία, δια μέσου εταιριών συμβούλων, σαν αυτές που μας κουβαλάει με τη σέσουλα ο ΓΑΠ.
Κάποιος κ. επιχειρηματίας και σύμβουλος δημοσίων σχέσεων της Telekom, ονόματι Hochegger, εισέπραξε όλα αυτά τα χρόνια γύρω στα 9.06 εκατ. ευρώ χωρίς να υπάρχουν παραστατικά, και χωρίς να υπάρχει ανάγκη, μιας και η εταιρία είχε το δικό της γραφείο δημοσίων σχέσεων και συμβούλων. Επίσης ο ίδιος φέρεται να μπούκωσε με άλλα 10 εκατ. τον πρώην αντι-καγκελάριο Gordbach καθώς και τον πρώην υπουργό Reichhold, για γνωστή-άγνωστη αιτία.
Η καλή δε κοινωνία της Βιέννης βρέθηκε σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση, όταν πληροφορήθηκε ότι οι μάνατζερς της Telekom μετέφεραν τα πάκα με τα πεντακοσάευρα, όχι σε τσάντες Louis Vuitton, αλλά μέσα σε κοινές πλαστικές σακούλες από τη λαϊκή, τα οποία χρήματα παρέδιδαν, κρυμμένοι σε σκοτεινές γωνιές των πάρκων, σε ενδιάμεσους χρηματιστές, οι οποίοι και αναλάμβαναν να φέρουν στα ίσια τους κάποιες μετοχές της εταιρίας, όταν τύχαιναν να στραβώσουν, αποφέροντας φυσικά αμύθητα κέρδη στα στελέχη της εταιρίας.
Δεύτερο σκάνδαλο: Σύμβουλος, από κάποια άλλη εταιρία συμβούλων, βρέθηκε να έχει εισπράξει γύρω στο 1 εκατ. για αγνώστου φύσεως συμβουλευτικές υπηρεσίες. Οι υποψίες πέφτουν στον πρώην υπουργό εσωτερικών Strasser, ο οποίος και φέρεται να είναι και ο τελικός παραλήπτης αυτού του ποσού, σαν «δώρο» ας πούμε από την εταιρία στην οποία ανατέθηκε η εγκατάσταση του νέο δικτύου ραδιο-επικοινωνιών της αστυνομίας. Αυτό αποτελεί το σκάνδαλο νούμερο 2.
Συμπέρασμα; Φοβού τους συμβούλους και δώρα φέροντας. Ή όπου βλέπεις σύμβουλο, κάποιο λάκκο έχει η φάβα!
Το τρίτο από τα τέσσερα σκάνδαλα, γνωστό και ως υπόθεση Buwog, αφορά τον πρώην υπουργό οικονομικών Grasser ο οποίος φέρεται να υπεξαίρεσε τεράστια ποσά σχετικά με την πώληση 60,000 διαμερισμάτων, κρατικής ιδιοκτησίας. Σκεφτείτε τι έχει να συμβεί σε μας με τη εταιρία που έχει αναλάβει να εκποιήσει όχι 60,000 σπίτια, μα την Ελλάδα ολόκληρη!
Το τέταρτο σκάνδαλο αφορά τον νυν σοσιαλδημοκράτη (τρομάρα του!) καγκελάριο της Αυστρίας Faymann, και τον υπουργό συντονισμού της κυβέρνησης, για «κακή» διαχείριση των δημόσιων κονδυλίων σε μια υπόθεση η οποία δεν περιέχει συμβούλους αλλά διαφημιστές. Χοντρικά, ο Faymann χρηματοδοτούσε την προεκλογική του εκστρατεία για το πόστο του καγκελαρίου, όταν ήταν ακόμα υπουργός μεταφορών, με κρατικά λεφτά, γύρω στο 1.5 εκατ. και κάτι ψιλά. Συγκεκριμένα, είχε διατάξει τις κρατικές εταιρίες, όπως για παράδειγμα τους σιδηροδρόμους να αναρτούν διαφημίσεις με την αφεντομουτσουνάρα του και τα προεκλογικά του συνθήματα στα τρένα, στα κτίρια, στα λεωφορεία και όπου αλλού το κράτος διέθετε μετοχές. Και, σκεφτείτε, αυτό εδώ το άτομο, τολμάει να μας κουνάει το δάχτυλο για διαφθορά!
Η ιστορία, κομμάτια της οποίας παραθέσαμε πιο πάνω, είναι μια ιστορία η οποία επαναλαμβάνεται copy paste σε όλα τα καλά σαλόνια των ευρωπαϊκών μητροπόλεων, καθ’ ότι δεν υπάρχει κάποιος γενετικός λόγος που να καθιστά τους αυστριακούς περισσότερο επιρρεπείς στη διαφθορά από τους όμορους με αυτούς λαούς. Απλώς είχαν περισσότερο κακή τύχη και πιάστηκαν. Αυτό, βέβαια δε σημαίνει ότι και θα τιμωρηθούν.
Επίσης είναι ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς τους τρόπους, τους οποίους μετέρχονται οι πολιτικοί για να μιζάρονται. Στην περίπτωση της Αυστρίας, είδαμε ότι μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι εταιρίες συμβούλων. Είναι που είναι άχρηστοι, οι άνθρωποι. Τουλάχιστον στη χώρα αυτή, έκαναν και κάτι χρήσιμο για τα αφεντικά τους…
ΥΓ. Ολόκληρο το ρεπορτάζ στο SPIEGEL
Αναδημοσίευση από το blog : http://e-cynical.blogspot.com

Στιβ Τζομπς: Η ξεδιάντροπη αγιοποίηση του

Ο θάνατος του ιδρυτή της Apple Στιβ Τζομπς (ενός εκ των πλουσιοτέρων ανθρώπων του πλανήτη) προκάλεσε ένα τσουνάμι προπαγανδιστικής, εμετικής αγιογραφίας σε όλα τα ΜΜΕ, ακόμα και στα λεγόμενα «προοδευτικά» (;) μπλογκς και σάιτς.
Η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλισμού δεν έφερε μόνο την εκτόξευση στη στρατόσφαιρα των κοινωνικών ανισοτήτων, τις συχνές οικονομικές κρίσεις που τσακίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, τη βαρβαρότητα με τη μορφή ενός ανηλεούς κοινωνικού δαρβινισμού. Αναγκαίο συμπλήρωμα των παραπάνω είναι και η προπαγανδιστική, ιδεολογική εξύμνηση «των δυνάμεων της ελεύθερης αγοράς», που παρά τη συγκεκριμένη, υπαρκτή, δυστυχία που προσφέρει απλόχερα αποτελεί τη «μόνη οδό» -There Is No Alternative, όπως της άρεσε να επαναλαμβάνει η Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η προσωπική περιουσία του μακαρίτη “αγίου” ήταν 8,3 δισεκατομμύρια δολάρια. Η χρηματιστηριακή αξία της Apple είναι 362 δισεκατομμύρια δολάρια, η εταιρεία έχει ρευστό 76 δισεκατομμύρια δολάρια τι στιγμή που το υπουργείο οικονομικών των ΗΠΑ έχει 74 δισεκατομμύρια.
Πως αποκτήθηκαν αυτά τα χρήματα; μόνο με το ταλέντο των ιδρυτών της Αpple ή την καινοτομία των προϊόντων της; Πολλοί ξεχνούν ή παραβλέπουν ότι:
Τα προϊόντα της Apple, ειδικότερα τα iPads και iPhones, τα κατασκευάζει μια κινεζική εταιρεία, η Foxconn. Οι συνθήκες εργασίας στην Foxconn είναι εντελώς απάνθρωπες: εξαντλητικά ωράρια (η εταιρεία εξαναγκάζει τους εργάτες της να δουλεύουν υπερβαίνοντας στο τριπλάσιο το νόμιμο χρόνο εργασίας στην Κίνα) που έχουν οδηγήσει σε κύμα αυτοκτονιών μεταξύ των εργατών. Μόνο το 2010 στο εργοστάσιο της Foxconn στο Shenzhen αυτοκτόνησαν 10 εργάτες. Η βρετανική εφημερίδα Daily Mail περιγράφει τις συνθήκες στο εργοστάσιο:
«Αντιμετωπίσαμε ένα παράξενο, ενοχλητικό κόσμο όπου οι νέες προσλήψεις γίνονται με στρατιωτικό τρόπο, οι εργαζόμενοι διατάζονται να στέκονται προσοχή στον ύμνο της εταιρείας και διαμένουν σε στρατώνες-σπίτια όπως οι κότες -όλα αυτά για λίγο περισσότερο από 20 λίρες την εβδομάδα.
Σε ότι έχει ονομαστεί το «i-Εργοστάσιο Εφιάλτης», το σκάνδαλο επικεντρώνεται σε δύο συγκροτήματα κοντά στο Shenzhen, πριν από δύο δεκαετίες ένα μικρό ψαρολίμανο και τώρα μια πόλη 17 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αυτό είναι το επίκεντρο των εργασιών για την Foxconn, το μεγαλύτερο εξαγωγέα της Κίνας, η οποία παράγει προϊόντα για την Apple χρησιμοποιώντας 420000 ανθρώπους εργατικό δυναμικό στο Shenzhen. Η εταιρεία έχει 800.000 εργαζόμενους σε ολόκληρη τη χώρα.
Και καθώς ο Τζομπς μιλούσε στο Σαν Φρανσίσκο [όταν ανακοίνωσε το iPhone], νέα μέτρα παίρνονταν από την Foxconn για να αποτρέψει το σκάνδαλο των αυτοκτονιών από το να βλάψει τις πωλήσεις της Apple σε παγκόσμιο επίπεδο.
Εκπληκτικά, αυτό συνεπάγεται να εξαναγκαστούν όλοι οι εργαζόμενοι της Foxconn να υπογράψουν ένα νέο νομικά δεσμευτικό έγγραφο υποσχόμενοι ότι δεν θα αυτοκτονήσουν».
Η απάντηση στις επικρίσεις του Τζομπς και της Apple ήταν να στείλουν στην Foxconn ειδικούς για την «πρόληψη των αυτοκτονιών» και για «την καλύτερη εκπαίδευση του προσωπικού, για καλύτερη επίβλεψή του ώστε να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα».[10] Επιπλέον, η Apple ζήτησε από τα εργοστάσια που παράγουν προϊόντα της οι εργαζόμενοι να μην απασχολούνται «περισσότερο των 60 ωρών την εβδομάδα»! Ωστόσο (σύμφωνα με έρευνα της ίδιας της Apple) μόνο το 57% των εργοστασίων συμμορφώθηκε με την οδηγία. Πιο πρακτική (από τις προσχηματικές παρενέσεις του Τζομπς) η Foxconn έφτιαξε ένα ατσάλινο δίχτυ ώστε να εμποδίζονται οι εργαζόμενοί της να αυτοκτονούν πέφτοντας από τα παράθυρα…
Αλλά το ξεζούμισμα των εργαζομένων του ο Τζομπς δεν το περιόριζε μόνο για τους Κινέζους, το εφάρμοζε και στο εσωτερικό της χώρας του, στις ΗΠΑ. Στα καταστήματα της Apple στις ΗΠΑ οι εργαζόμενοι δουλεύουν κατά πλειοψηφία ως part-time, εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης με πενιχρές απολαβές. Προτιμώνται οι εργαζόμενοι μέχρι τα 30 τους χρόνια ενώ απολύονται αδίστακτα όσοι υπερβαίνουν το ηλικιακό αυτό όριο. Ακόμα, ο Τζόμπς και η Apple έχουν κάνει (μυστικές φυσικά) συμφωνίες με τις άλλες εταιρείες λογισμικού να κρατούν τους μισθούς των εργαζομένων τους προγραμματιστών σε τεχνικά χαμηλά επίπεδα.[11]
Ιδού λοιπόν το «μυστικό» ενός «οραματιστή» καπιταλιστή:
Δεν υπάρχει κανένα μυστικό! Πλούσιος, διάσημος ακόμα και… «άγιος» άμα λάχει, γίνεσαι πάντοτε με τη δοκιμασμένη συνταγή:
Με το αίμα και τον ιδρώτα των άλλων…
Άγγελος Καλοδούκας
Απόσπασμα από το site: http://www.aformi.gr/2011/10/στιβ-τζομπς-η-ξεδιάντροπη-αγιοποίηση/

Εσωτερική υποτίμηση vs υποτίμηση νομίσματος

O P. Krugman σε χθεσινό του άρθρο στο blog του στους NYT δείχνει ανάγλυφα τη διαφορά στις κοινωνικές επιπτώσεις που επιφέρει η εσωτερική υποτίμηση μιας ολόκληρης κοινωνίας σε σχέση με την υποτίμηση του νομίσματός της. Και σαν παράδειγμα αντιπαραθέτει την Ιταλία με το ΗΒ. Η Ιταλία, μέλος της ΟΝΕ, δεν μπορεί να προβεί σε νομισματική υποτίμηση, ενώ το ΗΒ μπορεί. Η Ιταλία με μικρότερο έλλειμμα και χρέος τρώει τη μια υποβάθμιση μετά την άλλη, ενώ το ΗΒ απολαμβάνει το τριπλό του ΑΑΑ και κανένας οίκος δεν φαίνεται να ενοχλείται.

Γιατί συμβαίνουν αυτά; Μα, εξ αιτίας του νομίσματος.

Το διάγραμμα που ακολουθεί απεικονίζει την ίδια ποσότητα που δείξαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση για τα PIIGS, δηλαδή την ενεργό υποτίμηση του νομίσματος, υπολογισμένης στη βάση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, όπως αυτό προκύπτει από τις συναλλαγματικές ισοτιμίες κάθε χώρας σε σχέση με τα νομίσματα των κύριων εμπορικών της εταίρων.

Ο αποπληθωρισμός στη Βρετανία μέσω υποτίμησης της λίρας υπολογίζεται στο 15%, ενώ για να πετύχει η Ιταλία το ίδιο ποσοστό θα πρέπει να διαλυθεί το σύμπαν, όπως ακριβώς είδαμε να συμβαίνει στην Ιρλανδία. Και πάλι, αν ξαναδείτε το προηγούμενο ποστ, η εσωτερική υποτίμηση στην Ιρλανδία δεν ξεπέρασε το 10%, παρά το πενταετές δρακόντιο πρόγραμμα λιτότητας που επέβαλε στους πολίτες της.

Το συμπέρασμα, λοιπόν που βγαίνει είναι ότι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας μιας χώρας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης είναι ο χειρότερος και ο πλέον βάρβαρος τρόπος για να επιτευχθεί, και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου απ’ ότι αν είχε ένα δικό της νόμισμα και μια δική της κεντρική τράπεζα. Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που οι αγορές δεν δείχνουν να ενοχλούνται από τη Βρετανία, ενώ κλάνουν μέντες με την Ιταλία.

Πηγή: Αναδημοσίευση από το blog: e-cynical

Η διαπλοκή με τους εργολάβους του Δημοσίου εκσυγχρονίζεται

Η κυβέρνηση με την δικαιολογία ότι δεν μπορεί ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός του Δημοσίου να έχει αποτελέσματα στην είσπραξη ληξιπρόθεσμων φόρων, ανέθεσε την έρευνα και την είσπραξη σε ιδιωτικές εταιρίες, κυρίως δικηγορικές, με αμοιβή. Διαβάστε παρακάτω το άρθρο 9 του νόμου γιατί έχει ενδιαφέρον. Ο πλουτισμός των εργολάβων σε βάρος του Δημοσίου συνεχίζεται. Αυτό φυσικά βαπτίζεται εκσυγχρονισμός του κράτους.
ΠΟΛ.1195/14.9.2011
Ρύθμιση θεμάτων ανάθεσης έρευνας σε τρίτους στο πλαίσιο είσπραξης ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο
Άρθρο 9

Αμοιβή

1. Ο ανάδοχος δικαιούται αμοιβής για κάθε μία από τις αναληφθείσες υποθέσεις μετά τη λήξη της σύμβασης ή της τυχόν παράτασης αυτής που θα συναφθεί εν συνεχεία της παρούσης και αφού προηγουμένως ελεγχθούν και εγκριθούν τα δικαιολογητικά πληρωμής από την αρμόδια Κεντρική Υπηρεσία.

2. Η αμοιβή διαμορφώνεται ανά υπόθεση κλιμακούμενη κατ' αύξουσα διαβάθμιση ως οι κατωτέρω περιοριστικά αναφερόμενες τρεις (3) περιπτώσεις:

Η υπόθεση περατώνεται με τη διαπίστωση αδυναμίας ευρέσεως επί πλέον υποχρέων ή συνυποχρέων και περιουσιακών στοιχείων αυτών ή παροχής κάθε πληροφορίας σχετικής με το υπό εξέταση θέμα. Στην περίπτωση αυτή καταβάλλεται πάγια αποζημίωση 200 ευρώ, πλέον Φ.Π.Α.

β. Η υπόθεση περατώνεται χωρίς επίτευξη εισπρακτικού αποτελέσματος, πλην όμως παρέχονται στην υπηρεσία πληροφορίες χρήσιμες κατά τη διεξαγωγή μελλοντικών ελέγχων και την περαιτέρω επιδίωξη είσπραξης απαιτήσεων που θα προκύψουν συνεπεία αυτών.

Η υπαγωγή του περιεχομένου των παρεχομένων πληροφοριών στις ανωτέρω τιθέμενες προϋποθέσεις εναπόκειται στην αποκλειστική κρίση των αρμοδίων οργάνων του Δημοσίου. Στην περίπτωση αυτή καταβάλλεται πάγια αποζημίωση 500 ευρώ, πλέον Φ.Π.Α.

γ. Η υπόθεση περατώνεται με την επίτευξη εισπρακτικού αποτελέσματος ή την πλήρη διασφάλιση της οφειλής. Στην περίπτωση αυτή καταβάλλεται πάγια αποζημίωση 1.000 ευρώ, πλέον Φ.Π.Α.

Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΤΟ «ΕΥΡΩ» ΚΑΙ ΤΑ «ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΦΟΥΜΑΡΑ

Προφητικό άρθρο που δημοσιεύθηκε πριν 12 χρόνια
«Κυριακάτικη ΑΥΓΗ», 3 Ιανουαρίου 1999
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ

Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα ο «θριαμβευτής παγκοσμιοποιημένος» καπιταλισμός εισέρχεται στο 1999 με ορατή πλέον την προοπτική της ύφεσης, αν όχι και μιας γενικευμένης οικονομικής κρί-σης, που θα επιτείνει τα ήδη αυξανόμενα φαινόμενα φτώχειας και εξαθλίωσης. Οι πιο οξυδερκείς και αμερόληπτοι εκ τον οικονομικών αναλυτών κρούουν από καιρό τον κώδωνα του κινδύνου. [...]

Η τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, προϊόν άγριας εκμετάλλευσης, στο πλανητικό κέντρο αδυνατεί να βρει επενδυτικές διεξόδους, είτε εδώ είτε στην περιφέρεια, δημιουργώντας στα μεγάλα Χρηματιστήρια της Δύσης τεράστιες κερδοσκοπικές «σαπουνόφουσκες» έτοιμες να εκραγούν. Ας μην ξεχνάμε ότι το Χρηματιστήριο του Τόκυο γνώρισε τη μεγαλύτερη του άνοδο λίγο πριν από την πρόσφατη ιαπωνική κατάρρευση. Όπως γνωστό είναι, επίσης, ότι λίγο πριν από την κρίση του '29 τα Χρηματιστήρια της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου πέταγαν σε ιστορικά ύψη.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ «ΕΥΡΩ»

Οι κυρίαρχοι ευρωπαϊκοί κύκλοι μπροστά στους πολλαπλούς κινδύνους προσπαθούν να μας εμφανίσουν το «ευρώ», που ξεκίνησε από σήμερα την περιπέτεια του στις έντεκα χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως παράγοντα σταθερότητας και ελπίδας για το μέλλον. Λάθος και παραπλάνηση. [...]


Έχουμε ενώπιον μας έναν πρωτοφανή μηχανισμό αυτόματης εκθεμελίωσης και διαμόρφωσης μιας Ευρώπης «φρούριο» για τους μεγάλους επιχειρηματικούς και κερδοσκοπικούς ομίλους στη φρενήρη κούρσα τους για παγκόσμια κυριαρχία.

Η Ελλάδα όχι μόνο δεν πρόκειται ν' ανασάνει μπαίνοντας στην ΟΝΕ, αλλά εισερχόμενη θα ξεκινήσει μια νέα περίοδο λιτότητας και απορρύθμισης χωρίς ορατή ημερομηνία λήξης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση του ενιαίου νομίσματος θα είναι η Ευρώπη της ανεργίας, των ευρυνόμενων περιφερειακών και κοινωνικών ανισοτήτων και της συνεχούς οικονομικής και κοινωνικής αβεβαιότητας. Αυτά, δυστυχώς, θα είναι τα επόμενα ευρωπαϊκά χρόνια

Το παρ’ ολίγον ελληνικό «ατύχημα» και το παγκόσμιο «δυστύχημα»

Από το "Δρόμο" 17/9/2011
Τα 25 λεπτά της τηλεδιάσκεψης που ανέβαλαν την ελληνική χρεοκοπία και η νέα εκστρατεία για τη διάσωση της τραπεζικής Διεθνούς με αμερικανικές ευλογίες και ευρωπαϊκές διχογνωμίες
Εικοσιπέντε λεπτά κράτησε η «κρίσιμη» τηλεδιάσκεψη Μέρκελ, Σαρκοζί, Παπανδρέου την περασμένη Τρίτη. Αν κρίνουμε από τις διαρροές περί «Ελλάδας, αναπόσπαστου μέλους της ευρωζώνης» και τις διαβεβαιώσεις ότι «θα τηρηθούν απαρέγκλιτα οι ελληνικές δεσμεύσεις», η τηλεδιάσκεψη σήμανε απλώς ένα μικρό διάλειμμα του εικοσάμηνου ευρωπαϊκού βασανιστηρίου στο οποίο υποβάλλεται η χώρα. Για να ξεπιαστούν και να διαβουλευτούν οι βασανιστές, όχι τίποτε άλλο…
Η ίδια η κυβέρνηση, έντρομη και παγιδευμένη σε απόλυτο αδιέξοδο, αγνοώντας πού θα σταθεί η μπίλια στην ευρωπαϊκή ρουλέτα, αλλά και πού ποντάρουν οι βασικοί της παίκτες, επιμένει στην ολική σύγκρουση με την τεράστια πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. «Δεν πρέπει να δώσουμε καμία αφορμή στους εταίρους μας», ήταν το μόνο που βρήκε ψελλίσει ο πρωθυπουργός στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Ταυτόχρονα απαίτησε από τους υπουργούς να βομβαρδίσουν την κοινωνία με πολλές ακόμη «αφορμές» που δοκιμάζουν τα όρια αντοχής της. Η ταυτόχρονη επιβολή των έκτακτων εισφορών σε εισοδήματα και κατοικίες, η πανικόβλητη προώθηση της εργασιακής εφεδρείας και ο συνταξιοδοτικός πανικός που προκαλεί η ίδια αλλά και το προκρούστειο ενιαίο μισθολόγιο, είναι οι τελευταίες και πιο εκρηκτικές «αφορμές» μιας αναταραχής που προκαλεί δέος ακόμη και σε συνεπείς μνημονιόφρονες υπουργούς. Μακριά από τις κάμερες και τα μικρόφωνα, αρκετοί απ’ αυτούς εκμυστηρεύονται την πεποίθησή τους ότι αντιμετωπίζουν ένα ολοκληρωτικό αδιέξοδο. Πως προωθούν στα τυφλά υποδείξεις της τρόικας και «ρετάλια» από τις προβλέψεις του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, εν γνώσει τους πως η επίτευξη των υποτιθέμενων δημοσιονομικών τους στόχων, το περίφημο «πρωτογενές πλεόνασμα» στους πρώτους μήνες του 2012, είναι όνειρο θερινής νυκτός. Μόνη ελπίδα τους, «ν’ αλλάξει κάτι στην Ευρώπη».

Η αγωνία της 6ης δόσης

Το μήνυμα που έρχεται από την Ευρώπη, και για την ακρίβεια από το Βρότσλαβ της Πολωνίας όπου από χθες συνεδριάζουν το Eurogroup και το Ecofin, είναι πως τίποτα δεν αλλάζει, τουλάχιστον ως προς τον χειρισμό της Ελλάδας. «Η καταβολή της 6ης δόσης θα αποφασιστεί τον Οκτώβριο», δήλωσε ψυχρά - κοφτά ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, απογοητεύοντας όσους περίμεναν κάτι πιο ενθαρρυντικό. Το είπε και η Μέρκελ, άλλωστε, στην τηλεδιάσκεψη με Σαρκοζί και Παπανδρέου, προειδοποιώντας ότι όλα θα εξαρτηθούν από την έκθεση της τρόικας, που επανέρχεται από Δευτέρα για διαπραγματεύσεις. Έτσι, η κυβέρνηση θα βρίσκεται για έναν ακόμη μήνα υπό πίεση για επίδειξη «αποφασιστικότητας στη λήψη μέτρων» κατά της κοινωνίας. «Το μέλλον της Ελλάδας είναι στην ευρωζώνη, αλλά με τίμημα», είπε και η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, για να προσθέσει το βάρος της στο κλίμα ασφυκτικής πίεσης προς την κυβέρνηση, που είναι υποχρεωμένη να συμβιβαστεί με την αναβολή της δόσης και τα διαθέσιμα μόλις 1 δισ. ευρώ που θα έχει στα κρατικά ταμεία από την ερχόμενη εβδομάδα.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, η 6η δόση θα δοθεί στην Ελλάδα. Παρ’ ότι μέχρι πριν από μερικά 24ωρα αρκετοί πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες στην Ευρωζώνη, ιδιαίτερα στη Γερμανία, έπαιξαν με την ιδέα του δανειακού στραγγαλισμού της και της χρεοκοπίας της, δεύτερες σκέψεις οδήγησαν στην απόφαση να μη ρισκάρουν ένα ελληνικό «ατύχημα» τώρα που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα παγκόσμιο «δυστύχημα» αργότερα. Και το «δυστύχημα» θα μπορούσε να είναι μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση με επιπτώσεις χειρότερες απ’ αυτές της κατάρρευσης της Lehman Brothers το 2008. Ο κίνδυνος ενός τέτοιου «δυστυχήματος» είναι που κινητοποίησε την αμερικανική ηγεσία και έφερε τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ στο Βρότσλαβ της Πολωνίας, σε μια θεσμικά πρωτοφανή συμμετοχή του σε συνεδρίαση του Eurogroup.

Συστημικός κίνδυνος

Το «δυστύχημα» περιέγραψε μελέτη επιτροπής που προετοιμάζει τις αποφάσεις του Ecofin η οποία διέρρευσε και προειδοποιούσε για ένα φαύλο κύκλο κρατικού και τραπεζικού χρέους σε συνθήκες ύφεσης, και τελικά για έναν παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο, όπως κυριολεκτικά ανέφερε. Η έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών σε ελληνικά, πορτογαλικά, ιρλανδικά, ισπανικά και ιταλικά ομόλογα θα μπορούσε να τους κοστίσει τουλάχιστον 350 δισ. ευρώ, σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς, πράγμα που θα καθιστούσε αναγκαία την εκ νέου διάσωσή τους. Αλλά, με τι λεφτά, ήταν το ερώτημα που έθετε η επίμαχη μελέτη, όταν το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης EFSF είναι δεσμευμένο στην αναχρηματοδότηση μόνο του χρέους των κρατών και με περίπου 500 δισ. ευρώ. Παλιότερα, η Λαγκάρντ είχε υπολογίσει τις συνολικές του ανάγκες ώστε να καλύψει και το ενδεχόμενο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στο 1,2 τρισ. τουλάχιστον. Και λεφτά, προς το παρόν, δεν υπάρχουν.
Η ευρωπαϊκή «εκστρατεία» του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ αφορούσε ακριβώς αυτό. Λεφτά πρέπει να βρεθούν. Η πίεσή του αφορά στη διεύρυνση του ρόλου και ενίσχυση του ευρωπαϊκού ταμείου EFSF με ποσό τουλάχιστον 200 δισ., αλλά και μια στροφή της ΕΚΤ από την αντιπληθωριστική της ορθοδοξία στο κόψιμο χρήματος. Εν αναμονή των πολιτικών αποφάσεων των Ευρωπαίων ηγετών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της. Σε συνεργασία με 4 ακόμη κορυφαίες κεντρικές τράπεζες (αμερικανική, αγγλική, ελβετική και ιαπωνική) δεσμεύτηκε για παροχή επαρκούς ποσότητας δολαρίων στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα μέχρι το τέλος του χρόνου, ώστε να αποτραπεί ένα πιστωτικό κραχ.
Οι ίδιοι οι τραπεζίτες, δια της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας τους, φρόντισαν να θυμίσουν ποιος είναι τ’ αφεντικό σ’ αυτή την ερωτική σχέση με τις πολιτικές ηγεσίες, και με ανακοίνωσή τους απαίτησαν «σαφές και ομόφωνο μήνυμα από τους υπουργούς Οικονομικών, τους κεντρικούς τραπεζίτες και την ΕΚΤ για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών».

Γερμανική αβεβαιότητα

Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι πολυπόθητες από τη διεθνή του χρήματος αποφάσεις δεν είχαν ληφθεί στη διήμερη συνεδρίαση Eurogroup – Ecofin, παρά την αμερικανική πίεση. Η διάσταση απόψεων στις ευρωπαϊκές ελίτ παραμένει βαθιά και ενισχύεται από εθνικές και πολιτικές ιδιοτέλειες, με πιο χαρακτηριστική αυτή της γερμανικής ηγεσίας. Αναλισκόμενη σ’ έναν ανταγωνισμό με τους ενδοκυβερνητικούς της εταίρους, τους Φιλελεύθερους, η Μέρκελ και οδηγούμενη από τη μια εκλογική ήττα στην άλλη (αύριο στο Βερολίνο), εξακολουθεί να αποκλείει κάθε σκέψη συλλογικής διαχείρισης του ευρωπαϊκού χρέους (γι’ αυτό απορρίπτει τα ευρωομόλογα) και μοιάζει να μην έχει πάρει τις αποφάσεις της για το ποιος και πώς πρέπει να διασωθεί. Είναι χαρακτηριστική η αναβολή της προγραμματισμένης για τις 21 του μηνός επικύρωσης της συμφωνίας του Ιουλίου από το γερμανικό υπουργικό συμβούλιο, πράγμα που διατηρεί τις αβεβαιότητες και για την τύχη της στο γερμανικό κοινοβούλιο, στις 29 του μηνός. Στην κοινή γνώμη, πάντως, η λαϊκιστική και εθνικιστική υστερία των Φιλελεύθερων και των ταμπλόιντ δείχνει να πιάνει, με τα 2/3 των Γερμανών να τάσσονται κατά της ενίσχυσης του ευρωπαϊκού μηχανισμού διάσωσης.
Απομένει να δούμε αν η αμερικανική πίεση για τη σωτηρία όχι φυσικά της Ελλάδας, αλλά της τραπεζικής διεθνούς θα έχει αποτέλεσμα. Το πιθανότερο είναι ότι τα συστημικά ανακλαστικά των πολιτικών ηγεσιών θα λειτουργήσουν τελικά, με την ταξική αυταπάρνηση που επέδειξαν και το 2008, όταν διέθεταν εκατοντάδες δισεκατομμύρια για να θωρακίσουν τις μολυσμένες από τοξικά παράγωγα τράπεζές τους. Αλλά, πώς θα διασφαλιστεί ότι οι νέες δόσεις δωρεάν χρήματος στην τοκογλυφία δεν θα μεταφραστούν σε νέα έξαρση της κρίσης χρέους, όπως έγινε το 2008; Εδώ, μεσολαβεί μια ανάγκη διαχωρισμού ανάμεσα σε πρόβατα και ερίφια.

Τραπεζικός κεϊνσιανισμός

Μια ιδέα μας δίνει άρθρο της βίβλου του φιλελευθερισμού, του Economist ( 16/9) και το οποίο προτείνει «διάσωση» με τέσσερις κινήσεις: 1) Απεριόριστη στήριξη στις φερέγγυες κυβερνήσεις, αναδιάρθρωση γι’ αυτές που έχουν στα χέρια τους ένα… αβίωτο χρέος. 2) Ενίσχυση των τραπεζών ώστε να αντέξουν μια κρατική χρεοκοπία. 3) Αποκόλληση της ευρωζώνης από την εμμονή των δημοσιονομικών περικοπών και στροφή σε μια ατζέντα ανάπτυξης. 4) Σχεδιασμός νέου συστήματος για να μην ξανασυμβεί τέτοια κρίση (αλλά αυτό σε βάθος χρόνου…)
Τι δηλοί ο μύθος του Economist; Ότι κοντά στον βασιλικό δεν ποτίζεται πάντα κι η γλάστρα. Κι ότι ακόμη κι αν οι Ευρωπαίοι εταίροι αποφασίσουν να φερθούν με γενναιοδωρία και τρυφερότητα στις τράπεζες που είναι εκτεθειμένες σε κρατικά χρέη, δεν είναι απαραίτητο να σωθούν και τα ίδια τα κράτη. Τουλάχιστον όχι όλα, και οπωσδήποτε όχι όπως θα ήθελαν. Κι επομένως, για την Ελλάδα, τη χώρα με το κατ’ εξοχήν μη βιώσιμο χρέος και για όσες την πλησιάζουν επικίνδυνα, η εναλλακτική της αναδιάρθρωσης χρέους και της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, με την οποία φλερτάρει η Γερμανία, παραμένει ένα ανοικτό και ενδεχομένως το πιθανότερο σενάριο. Όπως είναι αντιληπτό, ο κεϊνσιανισμός νέας κοπής που ευαγγελίζεται ο Economist και όσοι αυτός εκφράζει ζητώντας «στροφή στην ανάπτυξη», είναι ένας κεϊνσιανισμός υπέρ των τραπεζών και υπέρ της επικερδούς σχέσης τους με τις «υγιείς οικονομίες». Για τους λοιπούς υπάρχει ο γνώριμος, ήδη χαραγμένος δρόμος προς την Κόλαση. Στρωμένος πάντα με τις καλύτερες προθέσεις.