«Θάνατος» από σύνοδο σε σύνοδο

Ο γαλλογερμανικός διαγκωνισμός συνεχίζεται για κούρεμα και ενίσχυση τραπεζών, η Μέρκελ φέρνει την Ελλάδα πιο κοντά στη χρεοκοπία και η εγχώρια ολιγαρχία, ξαφνικά, νιώθει πως απειλείται
Από το "Δρόμο" 22/10/2011
Κάποια στιγμή, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, για τους οποίους τόσο πολύ κόπτονται οι ηγέτες τους, θα πρέπει να ζητήσουν τον λογαριασμό: πόσα ακριβώς χρήματα τους έχουν κοστίσει οι δεκάδες ατελέσφορες σύνοδοι κορυφής, οι υπουργικές σύνοδοι, τα ραντεβού των πρωθυπουργών μια στο Παρίσι, μια στο Βερολίνο, τα σούρτα φέρτα των τραπεζιτών, των κομισιονάριων, της τρόικας με όλα της τα κλιμάκια από την Αθήνα στη Λισσαβώνα κι από εκεί στο Δουβλίνο. Θα είναι ένας ενδιαφέρων απολογισμός, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με τα αποτελέσματα που θα έπρεπε να επιφέρει στο πρόβλημα που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει εδώ και δύο χρόνια. Την κρίση χρέους.
Τις μέρες αυτές εξελίσσεται ένας ακόμη μαραθώνιος συνόδων των ευρωκρατών. Eurogroup (21/10), Ecofin (22/10), ραντεβού Μέρκελ – Σαρκοζί, Σύνοδος Κορυφής την Κυριακή, κι άλλη μία Σύνοδος Κορυφής την Τετάρτη. Η σχιζοφρενική ιδέα μιας ευρωπαϊκής συνόδου σε δύο δόσεις προέκυψε λόγω της ασυμφιλίωτης μέχρι στιγμής αντίθεσης των δύο ισχυρών του ευρώ, της Γερμανίας και της Γαλλίας, στα θέματα της ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών και του εύρους της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Αλλά, αυτή η διαβούλευση σε δόσεις σημαίνει ταυτόχρονα κι έναν «θάνατο» σε δόσεις για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Διότι η σύγκλιση των γαλλογερμανικών συμφερόντων στην υποτιθέμενη ένωση των 17 «ισοτίμων» εταίρων του ευρώ περνά από τον βαθμό χρεοκοπίας ο οποίος θα επιβληθεί στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η ψήφιση των εξοντωτικών νόμων που απαιτεί η τρόικα από την κυβέρνηση πληρώνονται πια ακόμη και με αίμα.

Πιστωτικό γεγονός

Μέρκελ και Σαρκοζί δεν φαίνεται να έχουν κλείσει το χάσμα που τους χωρίζει στα δύο επίμαχα θέματα. Ο Γάλλος πρόεδρος προσπαθεί να αποφύγει ένα βαθύτερο κούρεμα του ελληνικού χρέους που θα φέρει σε δύσκολη θέση τις ήδη εκτεθειμένες γαλλικές τράπεζες και την οικονομία του, την οποία ήδη οι οίκοι αξιολόγησης απειλούν με υποβάθμιση. Συζητεί όμως μια μικρή διεύρυνση του κουρέματος του ελληνικού χρέους, πέρα από το 21% που προέβλεπε η απόφαση της 21ης Ιουλίου. Επίσης, θέλει μια διεύρυνση του ρόλου του ταμείου EFSF ώστε να καλύπτει και διασώσεις χωρών και επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η Γερμανίδα καγκελάριος, από την άλλη αρνείται μια αύξηση του μεριδίου της προς το EFSF και επιδιώκει ένα βαθύ κούρεμα των ελληνικών ομολόγων σε ποσοστό έως και 50%, και μάλιστα ακόμη και εξαναγκαστικό, όχι εθελοντικό όπως προβλέπει η συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η γερμανική ηγεσία ρισκάρει το λεγόμενο πιστωτικό γεγονός, να θεωρηθεί δηλαδή το κούρεμα ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και να αποκλειστεί δια παντός η Ελλάδα από τις αγορές χρήματος.
Το γερμανικό σχέδιο, στον βαθμό που επιβληθεί και δεν «χρυσωθεί» με κάποιου είδους συμβιβασμό στις δύο επικείμενες συνόδους κορυφής, πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Για να παρακαμφθεί η ανάγκη ενίσχυσης του ταμείου EFSF με περισσότερα χρήματα, πέραν τα των 440 δις. που διαθέτει σήμερα ως «προίκα» και για να καλυφθούν οι ανάγκες για ενδεχόμενες νέες κρατικές «διασώσεις» αλλά και η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, προτείνεται η συγχώνευση του EFSF με τον μηχανισμό που θα πρόκειται να τον διαδεχθεί το 2013, τον ESM, και η επίσπευση της λειτουργίας του από την άνοιξη του επόμενου έτους μ’ ένα συνολικό κεφάλαιο 940 δισ. Αυτό το σενάριο δεν απαντά βέβαια στις πιέσεις των αγορών που θα επιθυμούσαν την αύξηση των ταμείων διάσωσης τουλάχιστον στα 2 τρις., ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες και των τραπεζών και μεγάλων χωρών όπως η Ιταλία. Φέρνει, όμως, πιο κοντά τις προβλέψεις για ελεγχόμενη χρεοκοπία και πλήρη οικονομική επιτήρηση στις χώρες με μη βιώσιμο χρέος, που περιλαμβάνει ο μόνιμος μηχανισμός διάσωσης ESM.

Σκληρή επιτήρηση

ΤΟ ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο το λέει ορθά κοφτά η έκθεση της τρόικας που δίνει μεν το πράσινο φως για την εκταμίευση της έκτης δόσης των 8 δις. ευρώ, αλλά το ακυρώνει με μια ζοφερή εικόνα για την εξέλιξη όλων των οικονομικών δεικτών, ιδιαίτερα της ύφεσης και της ανεργίας.
Για τη γερμανική ηγεσία αυτές οι προειδοποιήσεις είναι περισσότερο ευκαιρίες παρά ανασταλτικοί παράγοντες. Διότι μαζί με το ρίσκο της ελληνικής χρεοκοπίας επισπεύδει και τη θέσπιση για τον ακρωτηριασμό της εθνικής κυριαρχίας και την πλήρη επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας. Η Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής υποτίθεται ότι πρόκειται να εγκρίνει τις προτάσεις Κομισιόν για την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης, που περιλαμβάνουν τις γνωστές υποχρεώσεις για το φρένο στα ελλείμματα και τα χρέη, τις κυρώσεις στις χώρες που το παραβιάζουν και τη μεταφορά ενός μεγάλου μέρους του δημοσιονομικού ελέγχου στην Κομισιόν και τα άλλα ευρωπαϊκά όργανα. Σ’ αυτές τις ήδη εξουθενωτικές λειτουργίες, η γερμανική ηγεσία φαίνεται να επιδιώκει να προσθέσει ακόμη πιο οδυνηρές για την κρατική κυριαρχία δεσμεύσεις, χωρίς μάλιστα να συναντά ιδιαίτερες αντιρρήσεις από τη γαλλική πλευρά:
Πρώτον, επιδιώκει να επιβάλλει πλήρη επιτήρηση της διακυβέρνησης στις προβληματικές χώρες, με πρώτη την Ελλάδα, με την τοποθέτηση μιας σκιώδους κυβέρνησης επιτηρητών που θα έχει τον έλεγχο και του τελευταίου ευρώ που βγαίνει από τον κρατικό προϋπολογισμό. Για να χρυσωθεί το χάπι της δημοσιονομικής και όχι μόνο κατοχής, μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες διεθνών πρακτορείων, αναζητούνται Έλληνες με θητεία στα ευρωπαϊκά όργανα για να τοποθετηθούν ως επιτηρητές σε κάθε υπουργείο, υπό την ομπρέλα της task force που έχει ήδη συγκροτήσει η Κομισιόν.
Δεύτερον, μια πιο ακραία εισήγηση που μελετά η γερμανική ηγεσία προβλέπει την αλλαγή της ευρωπαϊκής συνθήκης ώστε να δίνει τη δυνατότητα αποβολής από τη ζώνη του ευρώ των κρατών με ανήκεστο βλάβη από τη «νόσο» του χρέους. Κι αυτό, με πρώτο πιθανό πεδίο εφαρμογής την Ελλάδα που θα έχει ήδη υποστεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας.

Το σκιάχτρο του ευρώ

Τα κίνητρα της γερμανικής ολιγαρχίας που, έστω και σε μια εμφανή κόντρα με τους τραπεζίτες, προωθεί αυτές τα ακραίες και επικίνδυνες για τη συνοχή της ευρωζώνης λύσεις παραμένουν δυσδιάκριτα. Μπορεί πάντως να πιθανολογήσει βάσιμα κανείς ότι, προκειμένου να μην αποκλίνει κανείς στην Ευρωζώνη από τον μονόδρομο της λιτότητας και της πλήρους κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους, η γερμανική ηγεσία χρειάζεται ένα ισχυρό παράδειγμα προς αποφυγή, ένα είδος σκιάχτρου για να το περιφέρει ως φόβητρο στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και ηγεσίες. Και το ελληνικό παράδειγμα, αν δεν υπάρξει απόδραση από τη ζούγκλα του ευρώ προς το συμφέρον της λαϊκής πλειοψηφίας, σε λίγο καιρό θα έχει όλα τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά της φτώχειας, της ανεργίας, της υποτέλειας, της κοινωνικής αποσάθρωσης και της παραγωγικής απαξίωσης που θα «πείθουν» τις ευρωπαϊκές κοινωνίες να μείνουν πειθαρχημένες στο μαντρί.

Ξύπνησε κι ο ΣΕΒ

Φυσικά, όλα αυτά είναι προς το παρόν σενάρια και αντικείμενα μυστικής διπλωματίας εντός ενός στενού πυρήνα Ευρωπαίων αξιωματούχων και τραπεζιτών, με την ελληνική κυβέρνηση εκτός κάθε διαπραγμάτευσης να περιμένει σαν θανατοποινίτης την εκτέλεση. Οι αντιθέσεις που προκαλούν οι διεργασίες αυτές, ανάλογα με τα συμφέροντα που θίγονται, σε κάθε «εθνική» ολιγαρχία είναι βαθύτατες και προκαλούν παρενέργειες με απρόβλεπτη επιρροή στην έκβαση των γεγονότων. Τι πιο χαρακτηριστικό από την ίδια την Ελλάδα, όπου η κυβέρνηση βρίσκεται πλήρως απομονωμένη από την κοινωνία, ο πρωθυπουργός αμφισβητείται ανοικτά από τους ίδιους τους βουλευτές που προχθές ψήφισαν «ναι» στο νομοσχέδιο έκτρωμα - «για τελευταία φορά»- και η επιχειρηματική ελίτ αποσύρει ταχύτατα τη στήριξή της στη μνημονιακή κυβέρνηση και αναζητεί εναλλακτικές νιώθοντας πια ότι κι η ίδια απειλείται. Μια εβδομάδα μετά τα πυρά Σάλλα κατά του μεγαλύτερου «κουρέματος» του χρέους και λίγες μέρες μετά τα πυρά που ανταπέδωσε ο Γ. Παπανδρέου σε τμήμα του τραπεζικού λόμπι από το βήμα της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, ήρθε η σειρά του ΣΕΒ να ξιφουλκήσει εναντίον των σεναρίων αυτών. Η κορυφαία εργοδοτική οργάνωση, αφού έχει «κατακτήσει» μια σειρά αντεργατικών ρυθμίσεων με τη βούλα της ευρωζώνης, επικρίνει σφοδρά τα σενάρια για κούρεμα των ελληνικών ομολόγων μέχρι 50% και μάλιστα σε μη εθελοντική βάση, όπως φαίνεται να ζητάει η Γερμανία, επισημαίνοντας ότι αυτό θα επιφέρει ασήμαντη ελάφρυνση του χρέους, ενώ ταυτόχρονα «θα απομειώσει την αξία των κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων επιχειρήσεων και ιδιωτών και θα προκαλέσει στραγγαλισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Το κόμμα του μνημονίου, αφού άνοιξε την Κερκόπορτα και παρέδωσε τον πληθυσμό στους «εισβολείς», ξαφνικά αισθάνεται να απειλείται και αποφάσισε να το ρίξει στην «αντίσταση».

Το ελληνικό χρέος στις συμπληγάδες Γαλλίας-Γερμανίας

Από το "Πριν" 23/10/2011
Την σύγχρονη εκδοχή της ιστορικής ρήσης του Τζον Μέιναρντ Κέινς, «μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί» παρουσίασε πριν λίγες μέρες με ένα γράφημα του το αμερικανικό ινστιτούτο Στράτφορ, γνωστό κι από τις στενές σχέσεις που διατηρεί με τη CIA. Το ερώτημα ήταν τι θα γίνει με την Ελλάδα. Κάθε όμως δυνατή απάντηση (η ευρωζώνη προχωρεί σε μερική παραγραφή του χρέους της Ελλάδας ή, εναλλακτικά, η ευρωζώνη δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της) κατέληγε στο ίδιο αποτέλεσμα: Τραπεζική κρίση στην Ευρώπη! Στην πρώτη περίπτωση, της αναδιάρθρωσης, η τραπεζική κρίση ερχόταν λόγω του ότι το παράδειγμα της Ελλάδας ακολουθούταν κι από άλλες κλυδωνιζόμενες χώρες της Ευρώπης με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ο μηχανισμός διάσωσης, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, που η ευρωζώνη δεν αποφασίζει κούρεμα του ελληνικού χρέους, η τραπεζική κρίση έρχεται ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας στην περίπτωση που η Ελλάδα αναγκαστεί να δαπανά λιγότερα ή της εκτεταμένης απώλειας αξιοπιστίας, στην περίπτωση που η Ελλάδα συνεχίζει να λειτουργεί όπως τώρα, πάντα κατά το αμερικανικό ίδρυμα. Η αποτυχία επομένως είναι εξασφαλισμένη ανεξαρτήτως της βραχυπρόθεσμης λύσης.

Στην από δω μεριά του Ατλαντικού όμως τα άμεσα διακυβεύματα είναι πολύ σοβαρά για να ασχολούνται μόνο με το τι θα συμβεί μακροπρόθεσμα. Αυτά ακριβώς τα ζητήματα υποτίθεται ότι θα έλυνε η σύνοδος κορυφής της ΕΕ που ορίστηκε για σήμερα Κυριακή, αφού πρώτα αναβλήθηκε η αρχικά προγραμματισμένη για τις 17 και 18 Οκτώβρη. Ειδικότερα, τα θέματα που βρίσκονται στην ατζέντα των ευρωπαίων ηγετών είναι η έκταση του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους και ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπιστούν οι συνέπειες στο τραπεζικό σύστημα. Τελικά όμως ούτε και σήμερα πρόκειται να ληφθεί οριστική απόφαση, καθώς μέχρι και την Παρασκευή το βράδυ που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι διαφωνίες μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας δεν είχαν γεφυρωθεί, με αποτέλεσμα να οριστεί νέα σύνοδος για την Τετάρτη 26 Οκτώβρη, έτσι ώστε η απόφαση της ΕΕ να παρουσιαστεί στη σύνοδο των 20 πλουσιότερων κρατών του κόσμου που θα γίνει στη Νίκαια της Γαλλίας στις αρχές Νοέμβρη, όπου και να λάβει την τελική της μορφή.

Για να γίνει κατανοητή η επίμονη άρνηση του Νικολά Σαρκοζύ σε οποιοδήποτε σχέδιο εκτεταμένου κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, στο ύψος του 50-60% όπως συζητιέται, αρκεί να αναφερθεί ένα ποσοστό: 300%. Αυτή ακριβώς είναι η αξία του τραπεζικού συστήματος της Γαλλίας ως προς την ίδια την γαλλική οικονομία. Τρεις φορές μεγαλύτερος είναι ο τραπεζικός της τομέας! Τέτοια υπετροφική ανάπτυξη δεν παρατηρείται πουθενά αλλού. Ούτε στη Γερμανία όπου οι τράπεζες αντιστοιχούν στο 150% ούτε και στις ΗΠΑ, όπου αντιστοιχούν στο 50%! Με άλλα λόγια ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει η Γαλλία να βυθιστεί όλη της η οικονομία από ένα ενδεχόμενο ναυάγιο των τραπεζών της είναι πιο σοβαρός από οποιαδήποτε άλλη χώρα και πιο μεγάλος από ποτέ. Μάρτυρας η καταβαράθρωση της τιμής των μετοχών κορυφαίων τραπεζών, όπως για παράδειγμα της Σοσιετέ Ζενεράλ που από τις αρχές του χρόνου έχει χάσει τη μισή της τιμή.

Ένα ενδεχόμενο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους στο ύψος του 50% ή του 60% θα είχε ως αποτέλεσμα οι γαλλικές τράπεζες να χρειαστούν κατεπειγόντως ενίσχυση των κεφαλαίων τους. Πού θα βρεθούν όμως αυτά τα χρήματα, σε μια συγκυρία όπως η σημερινή που οι αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, λόγω έλλειψης ρευστού και κυρίως ελπίδων ανάκαμψης; Η προφανής για την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις απάντηση – ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή οι φορολογούμενοι – δεν ισχύει γιατί λόγω της οριακής κατάστασης στην οποία βρίσκονται τα δημόσια οικονομικά της Γαλλίας, μια εκταμίευση τέτοιας αξίας θα οδηγούσε τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας να της αφαιρέσουν το άριστα (ΑΑΑ) μια ώρα αρχύτερα. Έτσι θα πυροδοτούταν ένας νέος γύρος υποβαθμίσεων, αύξησης των επιτοκίων και του κόστους δανεισμού και κερδοσκοπικών επιθέσεων (όπως συνέβη με την Ιταλία και την Ισπανία τον Ιούλη και τον Αύγουστο) που θα καθιστούσε μονόδρομο τις πυροσβεστικές και κυρίως δαπανηρές επεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Κι εδώ ακριβώς έρχεται η γαλλική πρόταση που κάνει έξω φρενών το Βερολίνο: Τα κεφάλαια των γαλλικών τραπεζών να βρεθούν από ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις δια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Η Μέρκελ απορρίπτει το ενδεχόμενο μετακίλησης του λογαριασμού στους γερμανούς φορολογούμενους, όπως ισχυρίζεται ότι θα συμβεί, επικαλούμενη τις ευρωπαϊκές συνθήκες και πιο προφανή επιχειρήματα, όπως ότι αυτοί που τόσα χρόνια κέρδιζαν από τις παχυλές αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων, να επωμιστούν τώρα και το κόστος…

Υπάρχουν όμως κι άλλα θέματα που σχετίζονται με το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως για παράδειγμα το καθεστώς οικονομικής κατοχής της Ελλάδας και εξανδραποδισμού των εργαζομένων, στα οποία συμφωνούν πλήρως όχι μόνο Γάλοι και Γερμανοί αλλά ακόμη και οι μαριονέτες τους στην Αθήνα. Θέματα που παραμένουν εκτός συζήτησης, γιατί όλοι τους συμφωνούν…

Η Ώρα της Αριστεράς;

Άρθρο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου από το site: www.aristerovima.gr

Στο προηγούμενο σημείωμά μας http://aristerovima.gr/blog.php?id=2721 είχαμε αναφέρει πως άρθρωση μιας αριστερής συνεκτικής εναλλακτικής λύσης είναι εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση για να βγει ο Λαό μας από την κρίση. Με αυτό λοιπόν το θέμα θα ασχοληθούμε σε αυτό το σημείωμα ξεκινώντας με μια αναφορά στις διεθνή και εσωτερική συγκυρία.
Κατ΄ αρχάς, στο διεθνές πεδίο είναι σαφές πως συνεχίζεται η παγκόσμια οικονομική κρίση, χωρίς να διαφαίνεται μια απτή πιθανότητα εξόδου από αυτήν. Αυτή η κρίση εσωτερικεύεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά κυρίως στην Ευρωζώνη, έχοντας πάρει τη μορφή κρίσης χρέους. Σε σχέση με προγενέστερο σημείωμά μας http://aristerovima.gr/blog.php?id=2550 έχει γίνει πιο σαφές πως στη ζώνη κινδύνου βρίσκονται πια η Ισπανία αλλά και η Ιταλία. Σε περίπτωση που η κρίση οξυνθεί ακόμα περισσότερο όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη της ΟΝΕ.
Η αδυναμία οικονομικής ανάκαμψης έρχεται ως επακόλουθο της απουσίας ενός θετικού αστικού προτάγματος που να μπορεί να συντελέσει καθοριστικά στην οικονομική ανάπτυξη. Ούτε τεχνολογικές ανακαλύψεις, ούτε αλλαγές στις μορφές οργάνωσης της εργασίας βρίσκονται στη φαρέτρα της αστικής τάξης. Κατά συνέπεια η μόνη λύση για την άνοδο της κερδοφορίας είναι η συνεχής μείωση του μεριδίου της εργασίας στο παραγόμενο προϊόν. Σε αυτή την κατεύθυνση, σε ό,τι αφορά τους δυτικούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς, η Ελλάδα παίζει το ρόλο του πειραματόζωου τέτοιων πολιτικών.
Η πολιτική που έχει υιοθετηθεί από την Τρόικα και το ελληνικό αστικό πολιτικό προσωπικό τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σε αυτό αποσκοπεί. Ενός είδους εσωτερική υποτίμηση που θα μειώσει τους μισθούς, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, κατά 50%, έτσι ώστε να αυξηθούν κατά πολύ τα περιθώρια κέρδους. Φυσικά κάτι τέτοιο θα έφερνε, όπως και έφερε, κι άλλου είδους αποτελέσματα: μια ριζική πτώση της κατανάλωσης η οποία θα οδηγούσε, όπως και οδήγησε, στη χρεοκοπία πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Ωστόσο και αυτό ήταν στις προθέσεις των σχεδιαστών αυτής της πολιτικής. Η καταστροφή πολλών μονάδων μικρής και μεσαίας επιχειρηματικής εμβέλειας θα δώσει χώρο στην περαιτέρω ανάπτυξη των ρυθμών συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθούν μεγάλες μονοπωλιακές μονάδες οι οποίες θα διαθέτουν τα προϊόντα τους σε χαμηλές τιμές έτσι ώστε να μπορούν να αγορασθούν από τους –χαμηλόμισθους- πια έλληνες πολίτες. Ουσιαστικά ο στόχος ήταν η δημιουργία μιας χώρας με μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις, πολύ χαμηλού εργατικού κόστους, με υψηλά επίπεδα ανεργίας- όπου ο εφεδρικός στρατός εργασίας να συντηρεί τους μισθούς σε χαμηλά επίπεδα. Το μέγεθος του δημόσιου τομέα θα πρέπει να είναι μικρό ώστε αφ΄ ενός να μη συντηρείται από τη φορολογία της αστικής τάξης και αφ΄ ετέρου μια σειρά από πρώην λειτουργίες του να περάσουν στον ιδιωτικό τομέα
Φυσικά, η εφαρμογή του παραπάνω σχεδίου αν και προχώρησε σημαντικά σε ό,τι αφορά τη μείωση του εργασιακού κόστους, την περιστολή του δημόσιου και την αύξηση της ανεργίας, δημιούργησε και μια σειρά από σημαντικές αντιφάσεις. Κι αυτό γιατί δεν έφτανε μόνο να χτυπηθούν οι κοινωνικές κατακτήσεις του ελληνικού λαού αλλά, ταυτόχρονα, έπρεπε να «εξυγιανθούν» και τα δημόσια οικονομικά αλλιώς ο κίνδυνος χρεοκοπίας ήταν υπαρκτός. Ωστόσο, η μείωση των μισθών και της κατανάλωσης και η συνακόλουθη άνοδος της ανεργίας θα οδηγήσει σε μείωση των φορολογικών εσόδων, σε μείωση του ΑΕΠ και κατά συνέπεια σε περαιτέρω αύξηση του δημόσιου ελλείμματος και του δημόσιου χρέους. Η Ελλάδα μπήκε σε μια παγίδα χρέους από την οποία δεν μπορεί να αποδράσει αφού στην ύφεση η απάντηση είναι νέα μέτρα, αυτό φέρνει νέα ύφεση, αυτό φέρνει επιπρόσθετα μέτρα, μετά βαθαίνει ακόμα περισσότερο η ύφεση κοκ.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι εθνικοί λογαριασμοί να έχουν φτάσει στα όρια τους. Από ένα σημείο και μετά δεν είναι μόνο πως αναπαράγεται ένας φαύλος κύκλος, αλλά και ότι τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα νέα μέτρα. Αυτό σημαίνει πως ό,τι σχεδιασμοί γίνονται για μείωση ελλειμμάτων κλπ είναι απλώς επί χάρτου και μέσα στους επόμενους μήνες οδηγούμαστε σε χρεοκοπία είτε συντεταγμένη είτε ξαφνική. Σημαντικό ρόλο σε αυτό μπορεί να παίξει και κάποια περαιτέρω όξυνση της παγκόσμιας κρίσης που θα οδηγήσει σε μείωση των εξαγωγών, αύξηση της τιμής του πετρελαίου κλπ. Βεβαίως σε στάση πληρωμών μπορούμε να οδηγηθούμε και στην περίπτωση που ένα δυναμικό λαϊκό κίνημα το επιβάλει ως ένα μέσο ανακούφισης των εργαζόμενων τάξεων (βλ. παρακ.).
Σε περίπτωση πάντως που τελεσφορήσει το σενάριο της συντεταγμένης στάσης πληρωμών με συνέπεια το κούρεμα του χρέους, πχ κατά 50%, αυτό θα έχει μια σειρά από πολύ σημαντικές συνέπειες διότι για να γίνει το κούρεμα θα πρέπει να δοθούν στους δανειστές ορισμένα, πολύ σημαντικά, ανταλλάγματα: αυτό σημαίνει πως πέραν της διαρκούς λιτότητας είναι σοβαρό το ενδεχόμενο πώλησης αντί πινακίου φακής όλων των ελληνικών τραπεζών σε επιχειρηματικούς ομίλους του εξωτερικού με αποτέλεσμα των απώλεια για την ελληνική κυβέρνηση ενός σοβαρού εργαλείου χρηματοπιστωτικής πολιτικής, την παραχώρηση εκμετάλλευσης κοιτασμάτων, την περαιτέρω εκμετάλλευση δημόσιων έργων κλπ1.
Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι πως οι κοινωνικές επιπτώσεις της συγκεκριμένης πολιτικής, πέραν του αδιεξόδου που οδηγούν και τους δημόσιους λογαριασμούς, από ένα σημείο και μετά αποτελούν μια τομή στο ότι είχε προηγηθεί. Πια δεν αναφερόμαστε σε καθεστώς βαθιάς λιτότητας. Το ζήτημα δεν είναι πως θα μειωθούν τα εισοδήματα και ο κόσμος θα δυσκολευτεί να βγάλει πέρα. Οι πρόσφατα υιοθετημένες 30.000 απολύσεις στο δημόσιο (καλολογικά αποκαλούμενες καθεστώς εφεδρείας) σε συνδυασμό με την εκτόξευση της πραγματικής ανεργίας στο 22%-23% δημιουργούν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση σε σχέση με το παρελθόν. Ο κόσμος που χάνει τη δουλειά του στη σημερινή συγκυρία δεν έχει τίποτε να περιμένει αφού πολύ δύσκολα θα βρει δουλειά (στο δημόσιο τομέα ουσιαστικά έχουν καταργηθεί οι προσλήψεις και στον ιδιωτικό τομέα η πτώση της κατανάλωσης οδηγεί σε συνεχή συρρίκνωση της απασχόλησης). Κατά συνέπεια τα θιγόμενα στρώματα θα αντιδράσουν αλλά δεν είναι καθόλου ακόμα εμφανές τι μορφές αντίδρασης θα υιοθετηθούν. Διαφορετικά ειπωμένο αυτή τη στιγμή δημιουργείται μια κοινωνική κατηγορία η οποία θα μπορούσε να παίξει κομβικό ρόλο στην ήττα των κυρίαρχων πολιτικών, αλλά το ζήτημα είναι σε ποιο πολιτικό πλαίσιο μπορεί να ενταχθεί αυτή η δυναμική.
Και βέβαια υπάρχει όλη αυτή βουβή οργή των στρωμάτων που μπορεί να μη χάνουν τη δουλειά τους αλλά βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει ραγδαία μέρα με τη μέρα. Δεν υπάρχει πια καμία σταθερά, όλο και περισσότερο η ελληνική πραγματικότητα μοιάζει με τα μεσοπολεμικά καθεστώτα εκτάκτου ανάγκης. Αυτό που επικρατεί είναι φόβος, παγωμάρα, αγωνία, άγχος για την καθημερινή επιβίωση. Ταυτόχρονα η εγκληματικότητα ανεβαίνει ενώ όσο περνάει ο καιρός θα αυξάνονται ανθρωποφαγικές και εγωπαθείς συμπεριφορές. Ο καθένας θα προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω του. Κατά συνέπεια ο κοινωνικός συντηρητισμός, που θα ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της ξενοφοβίας, θα επεκτείνεται διαρκώς.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι αν υπάρχει κάποια έξοδος από αυτό το τούνελ της κοινωνικής βαρβαρότητας. Και το ερώτημα αυτό παίρνει ακόμα πιο επιτακτικές διαστάσεις αν λάβει κανείς υπόψη του τις συνεχείς λήψεις νέων μέτρων και την απελπισία που αρχίζει να διαπερνά όλη την ελληνική κοινωνία.
Η ελληνική αριστερά μοιάζει σαν να διακατέχεται από μία φοβία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Αναμφίβολα αιφνιδιάστηκε από το μέγεθος της κρίσης και την ταχύτητα της επιβολής των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για μια δύναμη η οποία διακηρύσσει πως θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ με αμηχανία υποστηρίζουν πως, πέρα από την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων, θα πρέπει να υπάρξει επιθετική αναδιαπραγμάτευση με την τρόικα. Η απάντηση που δε δίνεται είναι τι θα γίνει στη συνέχεια. Γιατί η τρόικα δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτε και η κατάσταση θα παραμείνει όπως έχει σήμερα. Το ΚΚΕ, πέραν του ότι είναι αντίθετο σε οποιαδήποτε συμμαχία με άλλη πολιτική δύναμη, αρνείται και τη διατύπωση ενός προγράμματος ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων από τη σημερινή κοινωνική λαίλαπα μιλώντας για μια ακαθόριστου τύπου λαϊκή εξουσία η οποία θα επιλύσει όλα τα σημερινά προβλήματα χωρίς να αποσαφηνίζεται η διαδικασία η οποία θα οδηγήσει σε αυτή την εξουσία. Ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν και έγκαιρα διατύπωσε μια σειρά από αιτήματα που μπορούσαν να λειτουργήσουν προωθητικά για τα λαϊκά στρώματα (στάση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, εθνικοποίηση τραπεζών, αναδιανομή του εισοδήματος) μοιάζει να έχει μείνει εκεί, να χαρακτηρίζεται από μια αμηχανία να προχωρήσει την πρότασή του μέσω ενός καλέσματος για τη συγκρότηση ενός αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου.
Η αλήθεια είναι πως στον κόσμο της αριστεράς, τόσο σε επίπεδο στελεχών όσο και σε επίπεδο ακροατηρίου, είχε διαμορφωθεί η αντίληψη πως, ανεξαρτήτως του τι κάνουν οι πολιτικοί φορείς της, αρκούσε μια μεγάλη γενική απεργία με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών για να παρθούν τα μέτρα πίσω. Ωστόσο αυτό έγινε, στις 5 Μαΐου 2010, αλλά η εξέλιξη δεν ήταν αυτή που αναμενόταν. Πέραν των ανασταλτικών αποτελεσμάτων που είχε η άθλια προβοκάτσια της Μαρφίν και η εν ψυχρώ δολοφονία τριών ανθρώπων, ήταν τέτοια η δυναμική της επίθεσης των κυρίαρχων δυνάμεων που δεν θα ήταν εφικτό να ανασχεθεί από μια απεργία, όσο μαζική κι αν ήταν αυτή. Το 2010 δεν ήταν 2001 με το νόμο Γιαννίτση. Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν για ένα περίπου χρόνο, αν και σημαντικές δεν αποτελούσαν απειλή για την εξουσία. Σε δεύτερο χρόνο και αφού άρχισε να επικρέμεται η απειλή του Μεσοπρόθεσμου δημιουργήθηκε η αντίληψη πως χρειάζεται μια απάντηση κινηματικής διάρκειας απέναντι σε μια επίθεση τέτοιου εύρους. Σε αυτό το ερώτημα ήρθε ως απάντηση το κίνημα των πλατειών. Καταλήφθηκαν εκατοντάδες πλατείες σε όλη τη χώρα για δύο περίπου μήνες και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σε αυτές τις κινηματικές πρακτικές. Τα αποτελέσματα δεν ήταν ευκαταφρόνητα: απονομιμοποιήθηκε πλήρως το ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση του ακροατηρίου του και κατακρημνίστηκε η εκλογή του επιρροή, για μερικές ώρες, στις 15 Ιουνίου, ουσιαστικά δεν υπήρχε κυβέρνηση, δημιουργήθηκαν δεσμοί αλληλεγγύης και συντροφικότητας μεταξύ των συμμετεχόντων στα κινήματα, μειώθηκε κατά ένα μέλος η κοινοβουλευτική δύναμη του ΠΑΣΟΚ, έγινε σαφές σε πλατιά στρώματα πως αυτή η πολιτική θα φέρνει συνέχεια νέα μέτρα και μεγαλύτερη ανέχεια. Ωστόσο όλα αυτά απείχαν από τις βασικές επιδιώξεις των ανθρώπων που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Το Μεσοπρόθεσμο πέρασε, η κυβέρνηση έστω και τραυματισμένη τελικά άντεξε και τα μέτρα πέφτουν βροχή στις πλάτες των εργαζόμενων. Αναμενόμενο είναι να έχει δημιουργηθεί απογοήτευση και αμηχανία. Αφού δεν μπόρεσε να νικήσει ένας παλλαϊκός αγώνας δύο μηνών, τότε τι μπορεί να νικήσει;
Το ερώτημα είναι εύλογο, αλλά για να το απαντήσουμε θα πρέπει να δούμε σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα κυριαρχούμενα στρώματα. Κατά τη γνώμη μας υπάρχει μια μερίδα των λαϊκών τάξεων που βιώνουν μια απελπιστική κατάσταση είτε γιατί χάνουν τη δουλειά τους και είναι σχεδόν αδύνατον να βρουν άλλη είτε γιατί η κατακόρυφη πτώση των εισοδημάτων τούς δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα για να συντηρηθούν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Η κατηγορία αυτή είναι σίγουρο πως θα αντιδράσει άλλοτε συντεταγμένα και άλλοτε άναρχα και τυφλά. Από την άλλη υπάρχει μια κοινωνική μερίδα που αποτελείται από αυτούς που πλήττονται μεν από τα μέτρα, που υποβαθμίζεται σημαντικά το επίπεδο της ζωής τους αλλά αυτό, για την ώρα, δεν έχει πάρει οριακά χαρακτηριστικά. Αυτός ο κόσμος και δεδομένου πως δε έχει δει κάποια απτή νίκη του κινήματος είναι πολύ πιθανό να επιλέξει την απομόνωση, την κοινωνική περιχαράκωση, την ιδιώτευση. Φοβισμένος για τα χειρότερα που μπορεί να έρθουν δε θα συμμετέχει σε απεργίες και κινητοποιήσεις, θα κλειστεί στο σπίτι του περιμένοντας να περάσει (;) η μπόρα. Κατά συνέπεια χρειάζεται μιας τέτοιας έκτασης πολιτικό σχέδιο που να ενοποιεί αυτές τις δύο κοινωνικές κατηγορίες.
Σε κείμενο μας τον περασμένο Ιούλη γράφαμε:
Η αναδιάταξη των κυβερνητικών δυνάμεων και όσα ακολούθησαν με τις συγκρούσεις της 29ης Ιουνίου δείχνουν πως έχουμε περάσει σε μια φάση «παράλληλης ισορροπίας» , δηλαδή αυτό ο Μάο ονομάζει «στρατηγική άμυνα του εχθρού». Ο εχθρός αντιλαμβάνεται πως πια απέναντί του έχει κάτι πιο συγκροτημένο που έχει προσδιορίσει ορισμένα υλικά κεκτημένα στη δράση του (κατάληψη πλατειών, συμμετοχή μεγάλου τμήματος του πληθυσμού σε κινητοποιήσεις και εξάλειψη των αντιδράσεων απέναντί τους, πλήρης απονομιμοποίηση των μέτρων, γελοιοποίηση της κυβέρνησης αλλά και άλλων τμημάτων του αστικού προσωπικού, δημοκοπική μείωση του δικομματισμού). Εννοείται πως η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να ανατρέψει αυτό το συσχετισμό κάνοντας νέες επιθέσεις, ανοίγοντας νέα μέτωπα και επιδιώκοντας να περάσει νέες δέσμες μέτρων. Κατά συνέπεια η φάση της «παράλληλης ισορροπίας» είναι πιθανό να μην κρατήσει πολύ, γι’ αυτό είναι απαραίτητο να περάσουμε στην τρίτη φάση του παρατεταμένου πολέμου που είναι αυτή της «στρατηγικής αντεπίθεσης» των λαϊκών δυνάμεων.
Πώς θα γίνει αυτό; Εδώ τα πράγματα δεν είναι απλά. Χρειάζονται δύο βασικές προϋποθέσεις. Η μία είναι η δημιουργία πολιτικού Μετώπου και η δεύτερη είναι η εκπόνηση ενός μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση. Το πρώτο είναι απαραίτητο γιατί χρειάζεται ένας φορέας ο οποίος με συντεταγμένο και συνεκτικό τρόπο να χαράξει μια κατεύθυνση, να δημιουργήσει κοινωνικές συμμαχίες και να επιλέξει τα κρίσιμα επίδικα της περιόδου έτσι ώστε οι λαϊκές τάξεις να αισθανθούν πως αντιπροσωπεύονται από αυτόν. Το δεύτερο συνδέεται άρρηκτα με το πρώτο γιατί μόνο μέσω της διατύπωσης μιας σαφούς εναλλακτικής λύσης μπορεί ο λαϊκός «στρατός» να κερδίσει με ενεργητικό τρόπο στο επίπεδο της ηγεμονίας (όχι τι δεν θέλει αλλά τι θέλει να γίνει για τη χώρα).»

Ακριβώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Το κράτος και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί εδώ και μερικές εβδομάδες προχωρούν σε νέες επιθέσεις έτσι ώστε να εξανεμιστεί η δυναμική που είχε το λαϊκό κίνημα το προηγούμενο διάστημα. Το χρονικό σημείο, λοιπόν, είναι εξαιρετικά κρίσιμο. Ας μας επιτραπεί να υποστηρίξουμε πως είναι ιστορικά κρίσιμο. Αν δεν υπάρξει τώρα η στρατηγική αντεπίθεση με θετικό πρόσημο (τι πρέπει να γίνει για να ξεφύγουν οι λαϊκές τάξεις από το βραχνά της σημερινής λαίλαπας) τότε τα καταστροφικά αποτελέσματα μπορεί να μην είναι αναστρέψιμα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Για αυτό θεωρούμε απαραίτητη τη συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς που θα δομείται γύρω από πέντε άξονες (στάση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, εθνικοποίηση τραπεζών, ριζική αναδιανομή του εισοδήματος, εθνική ανεξαρτησία) και θα περιλαμβάνει όλες εκείνες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που θα αποδεχτούν αυτά τα αιτήματα. Για την ανάγκη αυτού του μετώπου έχουμε επιχειρήσει αναλυτικά και σε προηγούμενο σημείωμά μας http://aristerovima.gr/blog.php?id=2550. Οι λόγος που το επαναφέρουμε είναι πως η απάντηση στην αγωνία του κόσμου για το πώς θα αλλάξουν τα πράγματα, αυτή είναι η ανάγκη αναβάθμισης της σύγκρουσης με τον αντίπαλο. Η πρώτη φάση της σύγκρουσης ήταν οι πανελλαδικές απεργίες, με αποκορύφωμα αυτή της 5ης Μαΐου, η δεύτερη φάση ήταν το κίνημα των πλατειών τώρα είναι αναγκαία η τρίτη φάση που θα αποδειχτεί και η πιο αποφασιστική. Κατά τη γνώμη μας ο λόγος που δεν κέρδισαν οι δύο προηγούμενες φάσεις είναι πως δεν γινόταν σαφές ποια εναλλακτική λύση προέκριναν. Η πάλη που διεξάγεται εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα δεν αφορά την εφαρμογή ή μη ενός νόμου (πχ 815, ασφαλιστικό κλπ). Αφορά τη συνολική ακύρωση αυτού του σχεδίου κατίσχυσης των λαϊκών τάξεων μέσω της κατακόρυφης μείωσης των μισθών και των εισοδημάτων. Κατά συνέπεια ο μόνος τρόπος για αναχαιτιστεί αυτή η πολιτική είναι η εκπόνηση ενός πολιτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.
Μόνο έτσι, πιστεύουμε, θα γίνει εφικτό το να μετασχηματιστεί η σημερινή αγανάκτηση σε κοινωνική δυναμική. Για να το πούμε διαφορετικά αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία βαδίζει εντός μιας προϊούσας καταστροφικής πορείας. Τα λαϊκά στρώματα για να πειστούν πως αξίζει να στρατευτούν στο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο θα πρέπει να πληρούνται μια σειρά από προϋποθέσεις: α) να έχει μια αρχική μαζικότητα (γι’ αυτό λέμε για μέτωπο συνεργασίας των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων) β) να διαθέτει μια βασική στρατηγική (για αυτό αναφερόμαστε στους τέσσερις άξονες) γ) να μπορεί να οδηγήσει σε ριζική βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων.
Το γ) αποτελεί καθοριστική παράμετρος του εγχειρήματος. Η απάντηση στο «πώς αλλιώς;» είναι που θα συμβάλει στο αναδειχθεί η ριζοσπαστική αριστερά σε ηγεμονική δύναμη. Κι αυτό γιατί τα αστικά επιτελεία σε αυτό ακριβώς είναι που επικεντρώνουν την προπαγάνδα τους τρομοκρατώντας τον κόσμο υποστηρίζοντας ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση, η έξοδος από το ευρώ θα σημάνει φτώχεια, μιζέρια και απομόνωση». Τα λαϊκά στρώματα φοβούμενα το άγνωστο προτιμούν το γνωστό έστω κι αν αυτό είναι η σημερινή κατάσταση. Χρειάζεται, λοιπόν, να αρθρωθεί ένα εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα που να απαντά στις αγωνίες του κόσμου για την καθημερινότητά του. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ερωτήματα που είναι αναγκαίο να απαντηθούν από το μέτωπο: τι θα γίνει με την εισαγωγή πετρελαίου; Στην Ελλάδα υπάρχει διατροφικό έλλειμμα, αυτό πώς θα επιλυθεί; Αν υπάρξει εμπάργκο στις εξαγωγές προϊόντων από τις χώρες που θα θιχτούν από τη στάση πληρωμών αυτό πως θα αντιμετωπιστεί; Ποιο παραγωγικό μοντέλο θα πρέπει να επιλέξει η χώρα, σε ποια κατεύθυνση και ποιος ο ρόλος των εργαζόμενων σε αυτή τη διαδικασία2;.
Συνοψίζοντας, υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσει κανείς τη σημερινή κατάσταση. Ο πρώτος είναι η ριζοσπαστική αριστερά να παραμείνει σε μια κατάσταση αδράνειας επηρεαζόμενη και η ίδια από το βαρύ κλίμα που επικρατεί στη χώρα. Αν γίνει αυτή η επιλογή τότε η πορεία και της χώρας αλλά και της αριστεράς είναι προδιαγεγραμμένη: στα κράτη που εφαρμόστηκαν θεραπείες σοκ και τόσο οι κοινωνίες καταστράφηκαν όσο και η αριστερά. Ο δεύτερος είναι να πείσει τον κόσμο, με σαφή και συγκεκριμένα επιχειρήματα πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Πως η δυσθυμία και η αγωνία μπορούν να μετατραπούν σε αισιοδοξία. Πως οι σημερινοί συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν.
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Στο χέρι των οργανωμένων δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά και των ανέντακτων αγωνιστών είναι η απελπισία να μετατραπεί σε δύναμη, η μαχόμενη αριστερά να σφραγίσει τις εξελίξεις απαγκιστρώνοντας το λαό από αυτή τη λαίλαπα, αλλάζοντας την κοινωνία!

Πέφτουν οι μίζες σαν το χαλάζι! Στην Αυστρία. Όχι εδώ.

 

Αν οι δικοί μας πολιτικοί, (των δυο μεγάλων κομμάτων) είναι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στο σκατό, οι άλλοι που μας κουνάνε το δάχτυλο, είναι βουτηγμένοι μέχρι το κεφάλι, κι ακόμα παραπάνω. Το αληταριό δεν είναι εθνικό, αλλά διεθνές, και μάλιστα πολύ ανώτερης κλάσης, τόσης, ώστε οι δικοί μας να εμπίπτουν στη κατηγορία των κλεφτοκοτάδων και των παπατζήδων.
Η Αυστρία αυτή τη στιγμή συγκλονίζεται όχι από ένα, όχι από δυο, όχι από τρία, αλλά από τέσσερα σκάνδαλα μεγατόνων, με μίζες πολλών πολλών δις, στα οποία είναι μπλεγμένοι, τι άλλο, ο νυν καγκελάριος Faymann, πρώην καγκελάριοι, αρχηγοί μεγάλων κομμάτων, όπως του κεντροαριστερού-σοσιαληστρικού SPÖ, του κεντροδεξιού ÖVP, και του ακροδεξιού FPÖ, καθώς και υπουργοί, εκ των οποίων πέντε, καλά ακούσατε, πέντε πρώην υπουργοί οικονομικών, ένας υπουργός υποδομών, ένας άλλος μεταφορών, και κάμποσα κιλά μαρίδες βουλευτές, οι οποίοι τα είχαν κάνει πλακάκια με επιχειρηματίες, μεγαλο-δικηγόρους, εταιρίες συμβούλων και λομπίστες, οι οποίοι σαν μια καλοστρωμένη μαφιόζικη οικογένεια λυμαίνονταν για χρόνια τα κρατικά ταμεία.
Η ιστορία ξεκινάει από το 2000, και η αστυνομία ακόμα προσπαθεί να ξεμπλέξει το κουβάρι, με τον ίδιο ακριβώς ζήλο όπως και η δική μας!
Το πρώτο από τα τέσσερα σκάνδαλα, γνωστό και ως υπόθεση Telekom, όπου Telekom Austria σημαίνει ημικρατική εταιρία με κύριο μέτοχο το κράτος, αφορά
α) μασάζ στις τιμές των μετοχών, κάτι όπως και στο δικό μας χρηματιστήριο την ίδια πάνω-κάτω εποχή,
β) κομπίνα κατά την εξαγορά κάποιας βουλγάρικης εταιρίας κινητής τηλεφωνίας, όπου αντί η εξαγορά να γίνει απ’ ευθείας, προχώρησε δια μέσου ενός αυστριακού Χ μεσάζοντα, ο οποίος για το σκοπό της μεσιτείας αυτής εισέπραξε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 800 εκατ. ευρώ, και
γ) παράνομες χρηματοδοτήσεις κομμάτων, κάτι όπως Τσουκάτος και σία, δια μέσου εταιριών συμβούλων, σαν αυτές που μας κουβαλάει με τη σέσουλα ο ΓΑΠ.
Κάποιος κ. επιχειρηματίας και σύμβουλος δημοσίων σχέσεων της Telekom, ονόματι Hochegger, εισέπραξε όλα αυτά τα χρόνια γύρω στα 9.06 εκατ. ευρώ χωρίς να υπάρχουν παραστατικά, και χωρίς να υπάρχει ανάγκη, μιας και η εταιρία είχε το δικό της γραφείο δημοσίων σχέσεων και συμβούλων. Επίσης ο ίδιος φέρεται να μπούκωσε με άλλα 10 εκατ. τον πρώην αντι-καγκελάριο Gordbach καθώς και τον πρώην υπουργό Reichhold, για γνωστή-άγνωστη αιτία.
Η καλή δε κοινωνία της Βιέννης βρέθηκε σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση, όταν πληροφορήθηκε ότι οι μάνατζερς της Telekom μετέφεραν τα πάκα με τα πεντακοσάευρα, όχι σε τσάντες Louis Vuitton, αλλά μέσα σε κοινές πλαστικές σακούλες από τη λαϊκή, τα οποία χρήματα παρέδιδαν, κρυμμένοι σε σκοτεινές γωνιές των πάρκων, σε ενδιάμεσους χρηματιστές, οι οποίοι και αναλάμβαναν να φέρουν στα ίσια τους κάποιες μετοχές της εταιρίας, όταν τύχαιναν να στραβώσουν, αποφέροντας φυσικά αμύθητα κέρδη στα στελέχη της εταιρίας.
Δεύτερο σκάνδαλο: Σύμβουλος, από κάποια άλλη εταιρία συμβούλων, βρέθηκε να έχει εισπράξει γύρω στο 1 εκατ. για αγνώστου φύσεως συμβουλευτικές υπηρεσίες. Οι υποψίες πέφτουν στον πρώην υπουργό εσωτερικών Strasser, ο οποίος και φέρεται να είναι και ο τελικός παραλήπτης αυτού του ποσού, σαν «δώρο» ας πούμε από την εταιρία στην οποία ανατέθηκε η εγκατάσταση του νέο δικτύου ραδιο-επικοινωνιών της αστυνομίας. Αυτό αποτελεί το σκάνδαλο νούμερο 2.
Συμπέρασμα; Φοβού τους συμβούλους και δώρα φέροντας. Ή όπου βλέπεις σύμβουλο, κάποιο λάκκο έχει η φάβα!
Το τρίτο από τα τέσσερα σκάνδαλα, γνωστό και ως υπόθεση Buwog, αφορά τον πρώην υπουργό οικονομικών Grasser ο οποίος φέρεται να υπεξαίρεσε τεράστια ποσά σχετικά με την πώληση 60,000 διαμερισμάτων, κρατικής ιδιοκτησίας. Σκεφτείτε τι έχει να συμβεί σε μας με τη εταιρία που έχει αναλάβει να εκποιήσει όχι 60,000 σπίτια, μα την Ελλάδα ολόκληρη!
Το τέταρτο σκάνδαλο αφορά τον νυν σοσιαλδημοκράτη (τρομάρα του!) καγκελάριο της Αυστρίας Faymann, και τον υπουργό συντονισμού της κυβέρνησης, για «κακή» διαχείριση των δημόσιων κονδυλίων σε μια υπόθεση η οποία δεν περιέχει συμβούλους αλλά διαφημιστές. Χοντρικά, ο Faymann χρηματοδοτούσε την προεκλογική του εκστρατεία για το πόστο του καγκελαρίου, όταν ήταν ακόμα υπουργός μεταφορών, με κρατικά λεφτά, γύρω στο 1.5 εκατ. και κάτι ψιλά. Συγκεκριμένα, είχε διατάξει τις κρατικές εταιρίες, όπως για παράδειγμα τους σιδηροδρόμους να αναρτούν διαφημίσεις με την αφεντομουτσουνάρα του και τα προεκλογικά του συνθήματα στα τρένα, στα κτίρια, στα λεωφορεία και όπου αλλού το κράτος διέθετε μετοχές. Και, σκεφτείτε, αυτό εδώ το άτομο, τολμάει να μας κουνάει το δάχτυλο για διαφθορά!
Η ιστορία, κομμάτια της οποίας παραθέσαμε πιο πάνω, είναι μια ιστορία η οποία επαναλαμβάνεται copy paste σε όλα τα καλά σαλόνια των ευρωπαϊκών μητροπόλεων, καθ’ ότι δεν υπάρχει κάποιος γενετικός λόγος που να καθιστά τους αυστριακούς περισσότερο επιρρεπείς στη διαφθορά από τους όμορους με αυτούς λαούς. Απλώς είχαν περισσότερο κακή τύχη και πιάστηκαν. Αυτό, βέβαια δε σημαίνει ότι και θα τιμωρηθούν.
Επίσης είναι ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς τους τρόπους, τους οποίους μετέρχονται οι πολιτικοί για να μιζάρονται. Στην περίπτωση της Αυστρίας, είδαμε ότι μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι εταιρίες συμβούλων. Είναι που είναι άχρηστοι, οι άνθρωποι. Τουλάχιστον στη χώρα αυτή, έκαναν και κάτι χρήσιμο για τα αφεντικά τους…
ΥΓ. Ολόκληρο το ρεπορτάζ στο SPIEGEL
Αναδημοσίευση από το blog : http://e-cynical.blogspot.com

Στιβ Τζομπς: Η ξεδιάντροπη αγιοποίηση του

Ο θάνατος του ιδρυτή της Apple Στιβ Τζομπς (ενός εκ των πλουσιοτέρων ανθρώπων του πλανήτη) προκάλεσε ένα τσουνάμι προπαγανδιστικής, εμετικής αγιογραφίας σε όλα τα ΜΜΕ, ακόμα και στα λεγόμενα «προοδευτικά» (;) μπλογκς και σάιτς.
Η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλισμού δεν έφερε μόνο την εκτόξευση στη στρατόσφαιρα των κοινωνικών ανισοτήτων, τις συχνές οικονομικές κρίσεις που τσακίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, τη βαρβαρότητα με τη μορφή ενός ανηλεούς κοινωνικού δαρβινισμού. Αναγκαίο συμπλήρωμα των παραπάνω είναι και η προπαγανδιστική, ιδεολογική εξύμνηση «των δυνάμεων της ελεύθερης αγοράς», που παρά τη συγκεκριμένη, υπαρκτή, δυστυχία που προσφέρει απλόχερα αποτελεί τη «μόνη οδό» -There Is No Alternative, όπως της άρεσε να επαναλαμβάνει η Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η προσωπική περιουσία του μακαρίτη “αγίου” ήταν 8,3 δισεκατομμύρια δολάρια. Η χρηματιστηριακή αξία της Apple είναι 362 δισεκατομμύρια δολάρια, η εταιρεία έχει ρευστό 76 δισεκατομμύρια δολάρια τι στιγμή που το υπουργείο οικονομικών των ΗΠΑ έχει 74 δισεκατομμύρια.
Πως αποκτήθηκαν αυτά τα χρήματα; μόνο με το ταλέντο των ιδρυτών της Αpple ή την καινοτομία των προϊόντων της; Πολλοί ξεχνούν ή παραβλέπουν ότι:
Τα προϊόντα της Apple, ειδικότερα τα iPads και iPhones, τα κατασκευάζει μια κινεζική εταιρεία, η Foxconn. Οι συνθήκες εργασίας στην Foxconn είναι εντελώς απάνθρωπες: εξαντλητικά ωράρια (η εταιρεία εξαναγκάζει τους εργάτες της να δουλεύουν υπερβαίνοντας στο τριπλάσιο το νόμιμο χρόνο εργασίας στην Κίνα) που έχουν οδηγήσει σε κύμα αυτοκτονιών μεταξύ των εργατών. Μόνο το 2010 στο εργοστάσιο της Foxconn στο Shenzhen αυτοκτόνησαν 10 εργάτες. Η βρετανική εφημερίδα Daily Mail περιγράφει τις συνθήκες στο εργοστάσιο:
«Αντιμετωπίσαμε ένα παράξενο, ενοχλητικό κόσμο όπου οι νέες προσλήψεις γίνονται με στρατιωτικό τρόπο, οι εργαζόμενοι διατάζονται να στέκονται προσοχή στον ύμνο της εταιρείας και διαμένουν σε στρατώνες-σπίτια όπως οι κότες -όλα αυτά για λίγο περισσότερο από 20 λίρες την εβδομάδα.
Σε ότι έχει ονομαστεί το «i-Εργοστάσιο Εφιάλτης», το σκάνδαλο επικεντρώνεται σε δύο συγκροτήματα κοντά στο Shenzhen, πριν από δύο δεκαετίες ένα μικρό ψαρολίμανο και τώρα μια πόλη 17 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αυτό είναι το επίκεντρο των εργασιών για την Foxconn, το μεγαλύτερο εξαγωγέα της Κίνας, η οποία παράγει προϊόντα για την Apple χρησιμοποιώντας 420000 ανθρώπους εργατικό δυναμικό στο Shenzhen. Η εταιρεία έχει 800.000 εργαζόμενους σε ολόκληρη τη χώρα.
Και καθώς ο Τζομπς μιλούσε στο Σαν Φρανσίσκο [όταν ανακοίνωσε το iPhone], νέα μέτρα παίρνονταν από την Foxconn για να αποτρέψει το σκάνδαλο των αυτοκτονιών από το να βλάψει τις πωλήσεις της Apple σε παγκόσμιο επίπεδο.
Εκπληκτικά, αυτό συνεπάγεται να εξαναγκαστούν όλοι οι εργαζόμενοι της Foxconn να υπογράψουν ένα νέο νομικά δεσμευτικό έγγραφο υποσχόμενοι ότι δεν θα αυτοκτονήσουν».
Η απάντηση στις επικρίσεις του Τζομπς και της Apple ήταν να στείλουν στην Foxconn ειδικούς για την «πρόληψη των αυτοκτονιών» και για «την καλύτερη εκπαίδευση του προσωπικού, για καλύτερη επίβλεψή του ώστε να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα».[10] Επιπλέον, η Apple ζήτησε από τα εργοστάσια που παράγουν προϊόντα της οι εργαζόμενοι να μην απασχολούνται «περισσότερο των 60 ωρών την εβδομάδα»! Ωστόσο (σύμφωνα με έρευνα της ίδιας της Apple) μόνο το 57% των εργοστασίων συμμορφώθηκε με την οδηγία. Πιο πρακτική (από τις προσχηματικές παρενέσεις του Τζομπς) η Foxconn έφτιαξε ένα ατσάλινο δίχτυ ώστε να εμποδίζονται οι εργαζόμενοί της να αυτοκτονούν πέφτοντας από τα παράθυρα…
Αλλά το ξεζούμισμα των εργαζομένων του ο Τζομπς δεν το περιόριζε μόνο για τους Κινέζους, το εφάρμοζε και στο εσωτερικό της χώρας του, στις ΗΠΑ. Στα καταστήματα της Apple στις ΗΠΑ οι εργαζόμενοι δουλεύουν κατά πλειοψηφία ως part-time, εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης με πενιχρές απολαβές. Προτιμώνται οι εργαζόμενοι μέχρι τα 30 τους χρόνια ενώ απολύονται αδίστακτα όσοι υπερβαίνουν το ηλικιακό αυτό όριο. Ακόμα, ο Τζόμπς και η Apple έχουν κάνει (μυστικές φυσικά) συμφωνίες με τις άλλες εταιρείες λογισμικού να κρατούν τους μισθούς των εργαζομένων τους προγραμματιστών σε τεχνικά χαμηλά επίπεδα.[11]
Ιδού λοιπόν το «μυστικό» ενός «οραματιστή» καπιταλιστή:
Δεν υπάρχει κανένα μυστικό! Πλούσιος, διάσημος ακόμα και… «άγιος» άμα λάχει, γίνεσαι πάντοτε με τη δοκιμασμένη συνταγή:
Με το αίμα και τον ιδρώτα των άλλων…
Άγγελος Καλοδούκας
Απόσπασμα από το site: http://www.aformi.gr/2011/10/στιβ-τζομπς-η-ξεδιάντροπη-αγιοποίηση/

Εσωτερική υποτίμηση vs υποτίμηση νομίσματος

O P. Krugman σε χθεσινό του άρθρο στο blog του στους NYT δείχνει ανάγλυφα τη διαφορά στις κοινωνικές επιπτώσεις που επιφέρει η εσωτερική υποτίμηση μιας ολόκληρης κοινωνίας σε σχέση με την υποτίμηση του νομίσματός της. Και σαν παράδειγμα αντιπαραθέτει την Ιταλία με το ΗΒ. Η Ιταλία, μέλος της ΟΝΕ, δεν μπορεί να προβεί σε νομισματική υποτίμηση, ενώ το ΗΒ μπορεί. Η Ιταλία με μικρότερο έλλειμμα και χρέος τρώει τη μια υποβάθμιση μετά την άλλη, ενώ το ΗΒ απολαμβάνει το τριπλό του ΑΑΑ και κανένας οίκος δεν φαίνεται να ενοχλείται.

Γιατί συμβαίνουν αυτά; Μα, εξ αιτίας του νομίσματος.

Το διάγραμμα που ακολουθεί απεικονίζει την ίδια ποσότητα που δείξαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση για τα PIIGS, δηλαδή την ενεργό υποτίμηση του νομίσματος, υπολογισμένης στη βάση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, όπως αυτό προκύπτει από τις συναλλαγματικές ισοτιμίες κάθε χώρας σε σχέση με τα νομίσματα των κύριων εμπορικών της εταίρων.

Ο αποπληθωρισμός στη Βρετανία μέσω υποτίμησης της λίρας υπολογίζεται στο 15%, ενώ για να πετύχει η Ιταλία το ίδιο ποσοστό θα πρέπει να διαλυθεί το σύμπαν, όπως ακριβώς είδαμε να συμβαίνει στην Ιρλανδία. Και πάλι, αν ξαναδείτε το προηγούμενο ποστ, η εσωτερική υποτίμηση στην Ιρλανδία δεν ξεπέρασε το 10%, παρά το πενταετές δρακόντιο πρόγραμμα λιτότητας που επέβαλε στους πολίτες της.

Το συμπέρασμα, λοιπόν που βγαίνει είναι ότι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας μιας χώρας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης είναι ο χειρότερος και ο πλέον βάρβαρος τρόπος για να επιτευχθεί, και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου απ’ ότι αν είχε ένα δικό της νόμισμα και μια δική της κεντρική τράπεζα. Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που οι αγορές δεν δείχνουν να ενοχλούνται από τη Βρετανία, ενώ κλάνουν μέντες με την Ιταλία.

Πηγή: Αναδημοσίευση από το blog: e-cynical