Τι να κάνουμε, μετά την κατάρρευση οικονομίας και «μνημονίων», του Γ. Κολέμπα

Η Ελλάδα έγινε ο αδύνατος κρίκος στον παγκόσμιο καπιταλισμό, λόγω της μανίας της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, για ανάπτυξη που δεν στηριζόταν στον πρωτογενή- δευτερογενή τομέα(γεωργία, μεταποίηση, καινοτομία κ.λπ.), αλλά στον τριτογενή (κατανάλωση, εμπόριο, τουριστικές υπηρεσίες κ.λπ.) και στις κάθε είδους οικοδόμηση και κατασκευές.
Ο «εκσυγχρονισμός» που υποτίθεται έγινε -χωρίς να υπολογίζεται το οικονομικό και το περιβαλλοντικό κόστος του-στηρίχθηκε σε δάνεια κύρια από το εξωτερικό. Σε αυτό βοήθησε και η είσοδος στην Ευρωζώνη, γιατί αύξησε τη δανειοληπτική πίστη λόγω του κοινού νομίσματος. Όλοι άρχισαν να δανείζονται εύκολα. Η κυβέρνηση και οι τράπεζες από τις «χρηματοπιστωτικές αγορές», οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά από τις τράπεζες.

Το Ευρώ και τα δάνεια βοήθησαν ιδιαίτερα στο να ικανοποιείται η μανία της ελληνικής ελίτ για έργα φαραωνικά( π.χ. των ολυμπιακών του 2004), για γέφυρες λιμάνια, δρόμους, αεροδρόμια και στάδια, αλλά και για τη δημιουργία ενός υπερμεγέθους πελατειακού κράτους στην υπηρεσία της. Σε oλόκληρη τη μεταπoλεμική περίoδo μόvo τo 15% τωv συvoλικώv επεvδύσεωv παγίoυ κεφαλαίoυ στρεφόταv στη μεταπoίηση, εvω τo 42% τωv ιδιωτικώv επεvδύσεωv στρεφόταv στις κατoικίες και τα 2/3 τωv δημoσίωv στηv υπoδoμή.
Και αυτή η κατεύθυνση -που υλοποιούταν από ένα πολιτικό προσωπικό κάθε άλλο παρά αξιόλογο-κατέρρευσε στα πλαίσια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και της άρσης της «εμπιστοσύνης των πιστωτών», που την μετέτρεψε σε κρίση των δημοσιονομικών χρεών.
Έτσι η σημερινή, αλλά και οι επόμενες κυβερνήσεις θα είναι υποχρεωμένες από τους πιστωτές να εφαρμόσουν πολιτικές «μνημονίων», για να επιστραφούν τα χρέη στους διεθνείς και ντόπιους πιστωτές. Αυτό όμως θα έχει σαν αποτέλεσμα τη «φτωχοποίηση» όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και του περιβάλλοντος, που θα γίνει αβίωτο για τη ζωή των ανθρώπων και της βιόσφαιρας.
Θα μπορούσαμε λοιπόν σαν λαός να μη δεχθούμε αυτή την προοπτική και να μη «πτωχεύσουμε», αν διαμορφώναμε και βάζαμε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα «από τα κάτω». Περιληπτικά ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να περιλάβει καταρχήν τα παρακάτω σημεία:
1. Να αρνηθούμε τη θέση που έχει σήμερα η χώρα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης και της ευρωζώνης.
2. Να αρνηθούμε να συμμορφωθούμε με τα μέτρα που θα προωθήσουν οι επόμενες κυβερνήσεις, ώστε να εξαναγκασθούν να κάνουν στάση πληρωμών τόκων και χρεολυσίων και να στραφούν στη στήριξη των συλλογικών αγαθών και μισθών ικανών να ικανοποιούν τις βιοτικές ανάγκες του πληθυσμού.
3. Να αρνηθούμε την προτεινόμενη από την ευρωπαϊκή ελίτ «διάσωση» της Ελλάδας, που στην ουσία είναι διάσωση του χρεοκοπημένου τραπεζικού της συστήματος. Για αυτό θα χρειασθεί καταρχήν να γίνει κρατικοποίηση των τραπεζών που χρεοκοπούν και εκκαθάριση των ισολογισμών τους διαγράφοντας τα «τοξικά προϊόντα». Οι καταθέτες να εξασφαλίζονται στο ακέραιο και όλες οι υπόλοιπες υποχρεώσεις να διαγράφονται ή να ικανοποιούνται με ότι περισσεύει. Να μη γίνει καμιά κατάσχεση πρώτης κατοικίας.
4. Ανασυγκρότηση της κεντρικής και τοπικής διοίκησης, με εθελούσια μετακίνηση προσωπικού από γραφειοκρατικές δομές σε υποδομές κοινωνικής-περιβαλλοντικής προστασίας, που σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
5. Να απαιτήσουμε έκτακτα μέτρα εσόδων από τα υψηλά εισοδήματα για να στηριχθούν τα κλυδωνιζόμενα ασφαλιστικά ταμεία. Να προωθήσουμε και να αναβαθμίσουμε τα συλλογικά-κοινωνικά αγαθά(σιδηρόδρομος, ενέργεια, νερό, περιβάλλον, έρευνα-καινοτομία), ώστε να λειτουργήσουν σαν παράλληλος «κοινωνικός μισθός», με στόχο να ξαναγίνει η ποιότητα ζωής δικαίωμα για όλους. Φορολογική μεταρρύθμιση με χαρακτήρα δικαιοσύνης και αναδιανομής, που θα χρησιμοποιεί τους φόρους και ως εργαλεία για ενθάρρυνση ή αποθάρρυνση δραστηριοτήτων ανάλογα με τις επιπτώσεις των τελευταίων στο περιβάλλον και την κοινωνία. Μέτρα διαφάνειας και πάταξης της μικρής και μεγάλης διαφθοράς-φοροδιαφυγής, τα οποία θα πρέπει να συνδυαστούν με αποκατάσταση της αίσθησης δικαιοσύνης. Θα χρειαζόταν στη συνέχεια να επαναπροσδιορίσουμε γενικότερα τις βασικές μας ανάγκες και τον τρόπο ικανοποίησή τους-όσο γίνεται λιγότερο μέσω των αγορών και της ατομικής κατανάλωσης- με στήριξη στα συλλογικά αγαθά και με μικρότερο κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα, επιδιώκοντας την «ευημερία στην ατομική λιτότητα, αλλά μέσα από τη συλλογική αφθονία» και στηριζόμενοι περισσότερο στην αυτοανάπτυξη-αυτοπραγμάτωσή μας σαν ανθρώπινα όντα.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση τα βήματα θα μπορούσαν να ήταν σαν τα παρακάτω:
Το πρώτο βήμα θα ήταν η εκπαίδευση ενός ευρέος δικτύου συνεργείων τεχνιτών, που θα ανασκεύαζε όλα τα κτίρια κάθε περιφέρειας της χώρας καθιστώντας τα ενεργειακά αποτελεσματικά και, όπου αυτό είναι δυνατό, τουλάχιστο εν μέρει ενεργειακά αυτάρκη. Αυτή η πολιτική πέρα από την εξοικονόμιση ενέργειας που θα πετύχαινε, θα δημιουργούσε πελώριο αριθμό νέων θέσεων εργασίας για μηχανικούς, υδραυλικούς, μονωτές, ηλεκτρολόγους, οικοδόμους κ.ο.κ. Οι ευκαιρίες για απασχόληση και δημιουργία θα επεκτείνονταν σε όλες τις κοινότητες της χώρας.
Το ίδιο θα συνέβαινε με την εφαρμογή μιας στρατηγικής μείωσης και εκμηδενισμού των απορριμμάτων, που θα δημιουργούσε δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, από συλλέκτες-διαλογείς απορριμμάτων έως επιστήμονες που θα πρωτοπορούσαν στην εφεύρεση κι εφαρμογή νέων υλικών και μεθόδων.
Η εκπαίδευση χιλιάδων νέων ανθρώπων, στα σχολεία και τις σχολές, στην κηπουρική και την οικο-γεωργία, με σκοπό να παραγάγουν σε τοπικό επίπεδο όλο και περισσότερα τρόφιμα, για τον εαυτό τους και για διάθεση στην τοπική αγορά, θα δημιουργούσε επίσης νέες θέσεις εργασίας. Το καλύτερο θα ήταν βέβαια αν μετατρέπαμε τη χώρα σε ζώνη οικο-βιο-γεωργίας και ζώνη ελεύθερη από μεταλλαγμένα με ποιοτικά προϊόντα που θα έχουν και συγκριτικό πλεονέκτημα. Να αναβλαστούσαμε τα καμένα δάση, να αποκαταστούσαμε τις λίμνες ,τα ποτάμια, τους βιοτόπους και τις παραλίες. Με «επιστροφή προς τα μπρος» θα καταφέρναμε να αποκαταστήσουμε το περιβάλλον μας, ώστε να αξίζει να ζούμε σε αυτό, δίνοντας ποιότητα στη ζωή μας. Να αποκαταστούσαμε στη διατροφή μας το μεσογειακό διατροφικό μοντέλο με μείωση της κατανάλωσης κρέατος.
Να δημιουργούσαμε νέα( ή να μετατρέπαμε τα παλιά) τοπικά βιομηχανικά οικοσυστήματα(απόβλητα μονάδων, επεξεργάσιμη ύλη για άλλες). Να επανασυστήναμε τη κλωστοϋφαντουργία-βιομηχανίας ζάχαρης κ.λπ.
Να πηγαίναμε σε εσωτερική μετανάστευση με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης, απαιτώντας τη στήριξή της από κεντρικούς ή τοπικούς πόρους(π.χ. για νέους ακτήμονες αγρότες διάθεση δημόσιας ή δημοτικής γης). Να προχωρήσουμε σε αστικές και περιαστικές καλλιέργειες για παραγωγή μέρους τουλάχιστον της τροφής του εναπομείναντος πληθυσμού των πόλεων.
Να επιδιώκαμε ενεργειακή αυτοδυναμία μέσω ενεργειακού εφοδιασμού από δημοτικές-διαδημοτικές επιχειρήσεις, που παράγουν ηλεκ. ενέργεια από ΑΠΕ, αγοράζουν από τον διαχειριστή του Δικτύου ΥΤ το ποσοστό της που ακόμα δεν παράγουν οι ίδιες, κατέχουν τα τοπικά δίκτυα ΜΤ-ΧΤ και διαχειρίζονται τη διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας στους τελικούς καταναλωτές της περιοχή τους. Και όλα αυτά να συνδέονται με καμπάνιες και τεχνολογίες εξοικονόμησης ενέργειας. Να επιδιώκαμε επίσης-όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, αφού αποσύρουν τις πιθανές οικονομίες από τις τράπεζες-να εγκαθιστούν φ/β συστήματα στις στέγες και ταράτσες των σπιτιών, στις στέγες των αγροτικών υπόστεγων και αποθηκών, σε μη παραγωγική γη. Να εγκαθιστούν μικρές ανεμογεννήτριες σε ευνοϊκά σημεία μη παραγωγικής γης. Να δημιουργούν μη κερδοσκοπικές εταιρείες και συνεταιρισμούς, εταιρείες λαϊκής βάσης( π.χ. ετερόρρυθμες) κ.λπ. για την παραγωγή ενέργειας από μικρές εγκαταστάσεις ΑΠΕ και διάθεσή της στα τοπικά δημοτικά δίκτυα.
Να συρρικνώναμε το συγκεντρωτικό κράτος μεταφέροντας δικαιοδοσίες και πόρους προς μια όσο γίνεται πιο αποκεντρωμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση και κοινωνία.
Παράλληλα η αισθητή βελτίωση των δημοσίων μεταφορών, ιδίως του σιδηρόδρομου, θα μείωνε τις εκπομπές θερμοκηπικών αερίων, θα συνέβαλε στην κοινωνικότητα των ανθρώπων-πράγμα που διέλυσε μεταξύ των άλλων και η αυτοκίνηση- και θα μείωνε το κόστος των μεταφορών που επιβαρύνει σήμερα όλα τα μεταφερόμενα προϊόντα.
Χρειάζεται ένα κίνημα των «από τα κάτω», που θα οδηγήσει στη μετάβαση από την «ατομική απληστία» στη «συλλογική ωφέλεια», με πυλώνες την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική και οικολογική βιωσιμότητα.
Χρειάζεται επειγόντως να γίνει ταυτόχρονα μια «πνευματική ανασύνταξη» και να τη συζητήσουμε όσο γίνεται πιο πλατιά. Για το πώς θα τιθασεύσουμε αρχικά, θα αντικαταστήσουμε στη συνέχεια, το σημερινό κυρίαρχο μοντέλο του «άπληστου καπιταλισμού».
Χρειαζόμαστε πια ένα νέο είδος πολιτικής. Μια πολιτική που θα μετατρέπει τους ίδιους τους πολίτες από αντικείμενα διαχείρισης, σε υποκείμενα διαμόρφωσής της.
Η διαμόρφωση αυτού του προγράμματος «από τα κάτω» θα σήμαινε: αμεσοδημοκρατικές κινηματικές διαδικασίες του τύπου συνελεύσεων γειτονιών- «πλατειών» των πόλεων, των χώρων εργασίας, των αγροτικών κοινοτήτων, των κοινοτήτων ενδιαφερόντων κ.λπ., που συνδεόμενες σε δίκτυο και λειτουργώντας σε ομοσπονδιακή βάση με εντολοδόχους, θα κατέληγαν στην καταρχήν διατύπωσή του.
Στη συνέχεια η υλοποίησή του θα προωθούνταν καλύτερα με τη δημιουργία τοπικών ριζοσπαστικών κινήσεων πολιτών που θα παρέμβαιναν στις τοπικές κοινωνίες και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση(Τ.Α) και θα πίεζαν από τη μια να προωθήσει τα αιτήματα προς το κεντρικό κράτος, από την άλλη θα απαιτούσαν από τα όργανά της να καλούν συνελεύσεις δημοτικών διαμερισμάτων, δήμων και των περιφερειών, για τη θεσμοθέτηση ενός -τοπικού στην αρχή- συμμετοχικού προϋπολογισμού με βάση τη δικαιοσύνη, τους τοπικούς πόρους και το μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα. (Ο όρος συμμετοχικός με την έννοια ότι στη διαμόρφωσή του θα έχουν συμμετάσχει οι πολίτες-δημότες με τη διαδικασία των συνελεύσεων, όπου θα πρέπει να επιδιώκεται η όσο γίνεται μεγαλύτερη συμμετοχή).
Αυτή η διαδικασία θα οδηγούσε όχι μόνο μακροπρόθεσμα, αλλά και μεσοπρόθεσμα να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στους θεσμούς της Τ.Α. Τώρα και το τοπικό πολιτικό προσωπικό λειτουργεί κατ εικόνα και ομοίωση του κεντρικού, αλλά η κατάρρευση του κεντρικού θα βοηθήσει πολύ γρήγορα να αντικατασταθεί η εξουσία του από τους εντολοδόχους των συνελεύσεων των πολιτών. Όταν γίνει αυτό σε αρκετούς δήμους, τότε θα είναι δυνατόν να τεθεί επί τάπητος το ζήτημα ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου και η έκφρασή του σε ένα νέο σύνταγμα που δε θα στηρίζεται στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και το σημερινό κομματικό σύστημα, αλλά σε όσο γίνεται πιο αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, με τη μορφή ίσως της συνομοσπονδίας των περιφερειών.

Πηγή: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ti-na-kanoyme-meta-tin-katarreysi-oikonomias-kai-mnimonion-toy-g-kolempa
* O Γιώργος Κολέμπας, πρώην εκπαιδευτικός και οικο-γεωργός στο Πήλιο, συγγραφέας του βιβλίου Τοπικοποίηση (http://topikopoiisi.blogspot.com/,gkolempas@yahoo.gr)

«Τοξική» κοινότητα η Ευρωζώνη

Στο «νεκροταφείο» των ευρωπαϊκών αποφάσεων στέλνουν οι αγορές και τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου - Η γερμανική ηγεσία πολεμά εναντίον όλων τις πιέσεις για τύπωμα χρήματος και τα δίνει όλα για την εγκαθίδρυση δημοσιονομικής δικτατορίας.

Ένα από τα προβλήματα που πρέπει να λύσουν σε κάποια σύνοδό τους οι ηγέτες της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης είναι κι αυτό: Πρέπει να προβλέψουν κάπου στην καρδιά της επικράτειάς τους ένα «νεκροταφείο». Το «νεκροταφείο» των αποφάσεών τους που εξέπνευσαν πριν καν εφαρμοστούν. Ακόμη και αυτών που με στόμφο προέβαλαν ως ιστορικές. Κι είναι πολλές. Δεκάδες.

Στη συλλογή των «νεκρών» αποφάσεων προστέθηκε τα τελευταία εικοσιτετράωρα μια ακόμη. Η απόφαση της 27ης Οκτωβρίου, για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της οποίας πιέστηκε και πιέζεται μέχρι ασφυξίας η ελληνική πολιτική ηγεσία, τώρα πια μέσω της συγκυβέρνησης, έχει πλήρως εξουδετερωθεί, πριν καν αρχίσει η επικύρωσή της, από τις αγορές που τις τελευταίες μέρες (παρά τη χτεσινή αποκλιμάκωση) εκτόξευσαν σε ιστορικά ύψη τα spreads των ομολόγων όχι μόνο του Νότου ή της ασθενούς ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και των χωρών του ευρωπαϊκού σκληρού πυρήνα. Κι ακόμη χειρότερα, τα πραγματικά επιτόκια με τα οποία δανείστηκε Ισπανία προχθές, τρεις μέρες πριν τις εκλογές της Κυριακής, άγγιξαν το ιλιγγιώδες 7%.

Διψούν για χρήμα

Το μήνυμα που εκπέμπεται στην ηγεσία της Ευρωζώνης από τους χρυσοκάνθαρους του χρήματος είναι σαφές. Η συμφωνία του Οκτωβρίου για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) μέχρι το ποσό του 1 τρισ. ευρώ (όχι όμως με πραγματικό ρευστό, αλλά με μόχλευση) δεν είναι επαρκής. Ο χρηματοπιστωτικός Λεβιάθαν χρειάζεται πολύ περισσότερο χρήμα για να μην στραγγαλίσει πιστωτικά τις οικονομίες της Ευρωζώνης, και όχι μόνο, καθηλώνοντάς τις για χρόνια σε ύφεση ή στασιμότητα.

Σ’ αυτό το μπρα ντε φερ ευρωκρατών και τραπεζιτών, που έχουν ήδη βρει ένα modus vivendi με τις πολιτικές λύσεις που επέβαλαν σε Ελλάδα και Ιταλία, με πρωθυπουργούς γνήσιους εκφραστές της τραπεζικής Πίστης, εκφράζεται πιθανότατα και η αναζωπύρωση της κόντρας με την αμερικανική ηγεσία, που θέλει από την Ευρωζώνη πιο «ριζοσπαστική» πολιτική. Δηλαδή, τύπωμα χρήματος, επίσημο ή ανεπίσημο, στα πρότυπα της «ποσοτικής χαλάρωσης» που σε τρεις δόσεις έχει μέχρι στιγμής δώσει η αμερικανική κεντρική τράπεζα, εξαντλώντας τα αποθέματα αντοχής της με ένα ποσό άνω του 1,5 τρισ. δολαρίων μέχρι στιγμής.

Νάρκη 18 τρισ.

Στον πανικό που διαπέρασε σχεδόν όλες τις διεθνείς χρηματιστικές αγορές, αλλά ιδιαίτερα τις αγορές ομολόγων, τις τελευταίες μέρες αποτυπώνεται και μια ιδιαίτερα έντονη «συνομιλία» ανάμεσα στις ίδιες τις τράπεζες, κυρίως τις αμερικανικές, και την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, κυρίως τη γερμανική, που πιέζεται να επιτρέψει το σπάσιμο της «γραμμής Μαζινό», δηλαδή της δια ροπάλου απαγόρευσης στην ΕΚΤ να δανείζει απευθείας υπερχρεωμένα κράτη, να σώζει με ρευστότητα τράπεζες και, τελικά, να τυπώσει χρήμα, άφθονα ευρώ για να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε συστημικό κίνδυνο, είτε αφορά μεγάλες χώρες όπως η Ιταλία, είτε μεγάλες τράπεζες. Και ο συστημικός αυτός κίνδυνος αποκαλύπτεται ζοφερά στα στοιχεία εσωτερικού εγγράφου της Κομισιόν που διέρρευσαν, σύμφωνα με τα οποία οι ευρωπαϊκές τράπεζες διαθέτουν στα χαρτοφυλάκια «τοξικά» παράγωγα προϊόντα, επενδεδυμένα σε κρατικό ή ιδιωτικό χρέος, ύψους 18,2 τρισ. ευρώ. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 44% του συνολικού ενεργητικού των τραπεζών και ως μέγεθος υπερβαίνει τόσο το ετήσιο ΑΕΠ της Ε.Ε. όσο και το συνολικό ευρωπαϊκό χρέος, και καθιστά «τοξική» στο σύνολό της την Ευρωζώνη.

Με φόντο τις αβεβαιότητες που διαπερνούν όλες τις αρθρώσεις της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής μηχανής και τις παραλυτικές αντιθέσεις που γεννούν τα πλήγματα των αγορών στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, αναπτύσσεται ένας πολυμερής «πόλεμος» στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η γερμανική ηγεσία. Η Μέρκελ διαπληκτίζεται πλέον δημόσια με τον Σαρκοζί που, υιοθετώντας πλήρως την αμερικανική πρόταση, ζητεί να εξελιχθεί το ταμείο EFSF σε τράπεζα δια πάσαν νόσον… Συμφωνεί με τον Σαρκοζί για το φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και αντιπαρατίθεται με τον Κάμερον για τον ίδιο λόγο και, πολύ περισσότερο, για την πίεση του Βρετανού πρωθυπουργού να αξιοποιηθεί η ΕΚΤ για την κρίση χρέους (δηλαδή, να τυπωθεί χρήμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) και για την πρόθεση της Μέρκελ να αλλάξουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες, ώστε να περιλαμβάνουν έναν πλήρη οδικό χάρτη κυρώσεων, αφαίρεσης κυριαρχίας και ελεγχόμενης χρεοκοπίας για τις υπερχρεωμένες χώρες.

Πέφτει ξύλο…

Εν ολίγοις, σ’ αυτόν τον αγώνα όλων εναντίον όλων που ρισκάρει ανά πάσα στιγμή τη διάλυση της Ευρωζώνης, το πιο συνεκτικό (και συνάμα αποκρουστικό) σχέδιο ριζικής θεραπείας προβάλλεται από τη γερμανική ηγεσία. Η οποία, αδιαφορώντας σκοπίμως για το κόστος που προκαλεί η πίεση των αγορών, προβάλλει τη διέξοδο της πολιτικής ενοποίησης της Ευρωζώνης, αρχής γενομένης από την ενοποίηση των δημοσιονομικών πολιτικών των χωρών μελών της. Αυτό δεν σημαίνει απλώς εκχώρηση κυριαρχίας, που δημοσίως απαιτείται από τη Μέρκελ, σε ένα ευρωπαϊκό «υπουργείο προϋπολογισμού», αλλά και δραματική συρρίκνωση της δημοκρατίας, αφού ο σχεδιασμός της οικονομικής πολιτικής αποξενώνεται ακόμη και από τον τυπικό κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ίσως οι «τεχνοκρατικές» κυβερνήσεις σε Ιταλία και Ελλάδα αποτελούν ένα ακόμη πείραμα σ’ αυτόν το σχεδιασμό, που θα συνοδευτεί από εξάρσεις αυταρχισμού, αντισυνταγματικών εκτροπών και ανοικτών εκβιασμών του «ευρω-διευθυντηρίου» στα υπερχρεωμένα προτεκτοράτα (κατά το «σκάστε και υπογράψτε» που απαιτείται για την Ελλάδα).

Η γερμανική ηγεσία δεν φαίνεται να βιάζεται να επιβάλει πλήρως το σχέδιό της. Στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου ίσως αποκαλύψει μια ακόμη πτυχή του. Άλλωστε, όπως είπε και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, «για να αλλάξουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες χρειάζονται 24 μήνες». Στις συνθήκες αυτές, βέβαια, 24 μήνες είναι τεράστιο διάστημα. Αρκετό για να έχει μετατραπεί η μισή Ευρωζώνη σε κοινωνικό και οικονομικό ολοκαύτωμα. Αλλά ίσως αυτό ακριβώς να είναι το μέρος ενός αρρωστημένου σχεδίου. Αλλά γιατί να μας εκπλήσσει αυτό στην ήπειρο που ίδιες ή ανάλογες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ενθάρρυναν τον προηγούμενο αιώνα τους δυο φονικότερους πολέμους που γνώρισε η ανθρωπότητα;

 

Από το "Δρόμο", 19/11/2011

Οι νέοι Άτλαντες

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος όλος κρέμεται τις μέρες αυτές από τα αποτέτοια του Παπαδήμου, όστις μετέβη εις τας Βρυξέλλας, Βερολίνο, ή όπου αλλού, παρέα με τους Χαρδούβελη και Ράπανο, δια να υποβάλλει τα σέβη του εις τους σεβαστούς άρχοντες της ΕΖ και να διαβεβαιώσει ότι ακόμα και χωρίς την υπογραφή Σαμαρά, οι Έλληνες θα πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ, οι Δ।Υ θα σβηστούν από τον χάρτη του προϋπολογισμού, και ότι, τούτων δοθέντων θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αμερικανικών και κινεζικών ή όποιων άλλων, τραπεζών εις την ελληνική μπέσα και αντοχή, το ευρώ θα ανακτήσει την αξιοπιστία του και ως εκ τούτου οι αγορές θα επανέλθουν εις τα συνήθη αυτών παίγνια.
Μπρος λοιπόν στο υψίστης σημασίας γεγονός, αυτό της αθρόας προσέλευσης των ελλήνων εις τα ταμεία της ΔΕΗ, οι αγορές είναι βέβαιον ότι θα αρχίσουν να σπρώχνονται για το ποιος θα πρωταγοράσει ελληνικά, ιταλικά, ισπανικά και λοιπά ομόλογα, οι τράπεζες θα αρχίζουν να παρακαλούν για να δανείσουν η μια την άλλη, και οι traders συναλλάγματος θα πέσουν σαν λιμάρηδες στο ευρώ, για το ποιος θα πρωτοεξασφαλίσει το κελεπούρι.
Η ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι οι αγορές δεν έχουν μνήμη, όντως προεξοφλεί ότι στο ενδιάμεσο θα έχουν λησμονηθεί κάποια δευτερεύοντα γεγονότα, όπως για παράδειγμα,
1. ότι οι τράπεζες πριν λίγο μόλις καιρό είχαν υποστεί κάποια, ελαφρώς επώδυνα stress tests, από τα οποία εξήλθαν με λαβωμένη αξιοπιστία, μιας και απεδείχθη ότι τα ταμεία τους είναι κάτι παραπάνω από ελαφρώς άδεια,
2. ότι το κουρεματάκι που αποφασίστηκε για την Ελλάδα σήμερα, και πολύ πιθανόν και για τις έτερες γείτονες μεσογειακές κόμες αύριο, δεν θα είναι ό,τι το καλύτερο για κάποιον σοβαρό άνθρωπο που θα τολμήσει να επενδύσει σε τρίχες,
3. ότι οι λαοί έχουν αρχίσει να παίρνουν φόρα και είναι πιθανόν να αρχίσουν να ζητούν κάτι περίεργα πράγματα όπως δημοψηφίσματα, στάσεις πληρωμών, και άλλα ανατριχιαστικά τινά, και
4. ότι οι φήμες για τη διάλυση της ΟΝΕ δίνουν και παίρνουν σε ανησυχητικό βαθμό, πράγμα που διώχνει μακριά ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο και φιλάνθρωπο άνθρωπο, όπως για παράδειγμα τον κ. Soros.
Αν βάλουμε λοιπόν στην άκρη, όλα τα προηγούμενα, δεν μένουν παρά οι στιβαροί ώμοι των χαρατσωμένων υπαλλήλων και συνταξιούχων για να σηκώσουν ολόκληρο το βάρος της ΟΝΕ. Επομένως, πληρώνεις και σώζεις...
Αναδημοσίευση από το blog: http://e-cynical.blogspot.com/2011/11/blog-post_21.html

Μπορεί η Γερμανία να ηγεμονεύσει;

Μέσα στο χρόνο που πέρασε, γίνεται πλέον ολοένα και πιο φανερό ότι η Γερμανία, προσπαθεί, εκμεταλλευόμενη τις περιπλοκές της κρίσης και την καλύτερη οικονομική θέση που έχει σε αυτή, να καταστεί ηγεμονική δύναμη, τουλάχιστον μέσα στην παραπαίουσα, γηράσκουσα και καταρρέουσα ΕΖ. Αν έχει μεγαλύτερες βλέψεις, καλύτερα να το ξεχάσει. Η Γερμανία μπορεί να είναι μεγάλη για την Ευρώπη, αλλά πολύ μικρή για τον πλανήτη. Τι να λέμε τώρα, μπροστά στις ΗΠΑ κα την Κίνα. Μπορεί το δολάριο να χάνει την παλιότερη ελκυστικότητα και αίγλη του, αλλά η Αμερική παραμένει μακρόν η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια, και εξ αυτού, για πολύ καιρό ακόμα, η πλέον σημαντική. Αλλά και στην Ευρώπη δεν είναι μόνη της. Από δίπλα υπάρχει και η Γαλλία που καιροφυλακτεί. Αν ο Γαλλογερμανικός άξονας φαίνεται αυτή τη στιγμή να επανασυνδέεται, είναι γιατί αμφότερα τα μέλη του νοιώθουν ταυτόχρονη αδυναμία.
Η Γερμανία ήταν και θα παραμείνει περιφερειακή δύναμη, κι αυτό με μεγάλα ερωτηματικά, καθ’ ότι της λείπουν και άλλες ικανότητες. «Πού πάς κυρά μου έτσι ξεβράκωτη στο παζάρι;», θα μπορούσε να το πει κανείς πιο λαϊκά.
Επ’ ευκαιρία της εκδήλωσης για τον Παναγιώτη Κονδύλη, που οργανώνεται από φίλους, τη Δευτέρα στις 7μμ, στο Ινστιτούτο Γκαίτε, κάθισα και ξαναξεφύλλισα το πολύ επίκαιρο βιβλίο του « Από τον 20ο στον 21ο αιώνα», γιατί, τι στο καλό! Γίνεται να πας αδιάβαστος σε σεμινάριο την σήμερον ημέραν; Τι λέει λοιπόν ο Κονδύλης, επ’ αυτού για τη Γερμανία;
«... Η επιτυχία (να καταστεί ηγεμονική δύναμη), θα απαιτούσε πολιτικές ικανότητες, οι οποίες δεν ευδοκιμούν στη Γερμανία. Η έλλειψη των εμπειριών που έχουν συγκεντρώσει από αιώνες στην παγκόσμια πολιτική τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά έθνη της Δύσης, με επικεφαλής τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, δεν αναπληρώνεται εύκολα, ενώ ως γνωστόν οι λεπτοί συνδυασμοί, τους οποίους συναποτελούν η επίδειξη ισχύος, οι ευαίσθητοι χειρισμοί και η αποτελεσματική ρητορική, δεν υπήρξαν τα συνήθη προϊόντα των γερμανικών πολιτικών εργαστηρίων αυτού του αιώνα.
Ο εν μέρει οικουμενιστικός-ηθικολογικός και εν μέρει οικονομιστικός τόνος, που δεσπόζει στη σημερινή (δεκαετία 1990) εξωτερική πολιτική της Γερμανίας, στην πραγματικότητα αποτελεί μια καινούργια παραλλαγή της παλιάς φυγής προς την απλούστευση, μιαν άλλη έκφραση της ίδιας παλιάς αμηχανίας μπροστά στον άπειρα περίπλοκο χαρακτήρα της πολιτικής, μόνο που τώρα έχουν αντιστραφεί τα πρόσημα.
Η πεισματική στροφή προς τον ηθικό και οικονομικό παράγοντα έχει ως σκοπό της, όπως νομίζεται, την οριστική αποκοπή από την «πολιτική της ισχύος», ενώ η ευημερία των τελευταίων σαράντα ετών φαίνεται να αποδεικνύει προς γενική ικανοποίηση ότι η ηθική δεν ευνοεί μόνο την ψυχή, αλλά και την κοιλιά…. Εν πάση περιπτώσει οι Γερμανοί έχουν να μάθουν πολλά από την πολιτικά υπέρτερη πολιτική ελίτ της Γαλλίας και θα διέπρατταν σφάλμα πρώτου μεγέθους αν με υψωμένο δάχτυλο έπαιζαν εδώ το ρόλο του ηθικού παιδαγωγού. Οι φανερές ή κρυφές αξιώσεις της Γαλλίας ίσως να είναι μεγαλύτερες από τις πραγματικές της δυνατότητες, όμως και η Γερμανία αποτελεί σε πλανητικό επίπεδο, μάλλον μεσαία δύναμη, της οποία οι κινήσεις βρίσκονται επιπλέον υπό συνεχή επιτήρηση, (φυσικά από τις ΗΠΑ)…».
Δεν θα επεκταθώ παραπέρα. Αντ’ αυτού θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση. Το ένα είναι η διαπίστωση, και δια χειρός Κονδύλη, ότι η εξάσκηση της πολιτικής δεν είναι κάτι που μαθαίνεται σε ένα Department Πολιτικής Επιστήμης, και περνώντας μάλιστα με άριστα τις εξετάσεις. Αυτή είναι η αντίληψη της τεχνοκρατίας, για την οποία, ο κόσμος όλος θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στις σελίδες του τέλειου εγχειριδίου. Αυτό, που ο Κονδύλης λέει εδώ ρητά, είναι ότι η Πολιτική είναι μεν επιδέξιοι χειρισμοί, αλλά και εμπειρία, και ιστορία και κουλτούρα και παρακαταθήκη, ένα κεφάλαιο δηλαδή το οποίο συνάδει με τις εμπειρίες και την κουλτούρα του λαού που το παρέλαβε και το κατέχει.
Το δεύτερο, που μου έκανε εντύπωση είναι η επισήμανση του ηθικολογικού στοιχείου που ενυπάρχει στον πυρήνα της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Πράγματι, αυτό που αντιλαμβανόμαστε πλέον όλοι, ότι η Γερμανία στην παρούσα φάση, συμπεριφέρεται σαν αυστηρός παιδαγωγός επιβάλλοντας τιμωρίες και ποινές στα κράτη, όπως η νταντά στα άτακτα παιδιά, δεν αποτελεί παρά κομβικό και διαχρονικό συστατικό του γερμανικού τρόπου εξάσκησης της πολιτικής. Καλό είναι να το συνειδητοποιούμε, γιατί μέσα σ' αυτή την προοπτική θα μπορούμε να ερμηνεύουμε καλύτερα τις πολιτικές της κινήσεις. Αρκετά ενδιαφέροντα όλα αυτά για να καταλάβουμε τον κ. Ράιχενμπαχ, την παρέα του, την πατρίδα του και την δική μας εδώ πραγματικότητα.
Αναδημοσίευση από το blog: http://e-cynical.blogspot.com/2011/11/blog-post_19.html

Φτιάξε και συ ένα μέτωπο, μπορείς!

Αυτή τη στιγμή στην πολιτική πιάτσα κυκλοφορούν αρκετά μέτωπα, ενώ η τάση, όπως διαφαίνεται είναι να γεννηθούν κι άλλα. Είναι το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής του Αλαβάνου, είναι το Μέτωπο του ΚΚΕ που ανήκει στα μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ, είναι το ΕΠΑΜ του Καζάκη, είναι το Μέτωπο της Περιεκτικής Δημοκρατίας, είναι το Πατριωτικό Μέτωπο ΠΑΜ και πιθανόν και κάποια άλλα μικρότερης εμβέλειας που δεν τα έχω ακουστά.

Οπως βλέπω τα πράγματα απ’ έξω, ο πληθωρισμός αυτός των μετώπων, δεν αντανακλά παρά τον πληθωρισμό και πιθανόν την παθογένεια των κομμάτων, κομματιδίων και ομάδων κυρίως της Αριστεράς, και μάλιστα σε εποχές, που το γενικό αίτημα είναι η συσπείρωση και ενότητα παρά ο κατακερματισμός.
Σε χαλεπούς και επίμονους καιρούς, ένα μέτωπο έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με ένα κόμμα, στο βαθμό που μπορεί να απευθυνθεί σε πλατύτερα στρώματα χωρίς κατ’ ανάγκην να ζητά διαπιστευτήρια κομματικής ορθοφροσύνης και επάρκεια γνώσεων για τα περιεχόμενα της σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής βιβλιογραφίας. Τα Μέτωπα έρχονται πρώτα και κύρια να δώσουν ελπίδα, να φέρουν κοντά τον κόσμο που δοκιμάζεται για να μην νοιώθει πλέον μόνος και αβοήθητος, έρχονται να επιλύσουν πρακτικά προβλήματα, οργανώνοντας και διεκπεραιώνοντας σε τοπικό επίπεδο τη σίτιση, τη θέρμανση, και ίσως τη στέγη.
Το Μέτωπο δεν είναι κόμμα, δεν χαράζει στρατηγική για τη μέλλουσα ζωή, κι ούτε πρέπει να είναι το πρόπλασμα ενός νέου κόμματος. Το Μέτωπο έχει πολύ συγκεκριμένο ρόλο να επιτελέσει, δηλαδή να θέσει τις μάζες σε κίνηση μέσα από τη συλλογική συμμετοχή και επίλυση επιτακτικών καθημερινών προβλημάτων. Εκεί οφείλει ένα Μέτωπο να δείξει την ισχύ του και κει πάνω να ριζώσει. Το τι θα γίνει μετά και το ποια πολιτική λύση θα δοθεί, αποτελεί μεταγενέστερο πρόβλημα.
Στην παρούσα φάση της κατακερματισμένης Αριστεράς, μπορώ να κατανοήσω τον πληθωρισμό αυτό των Μετώπων, ως απλή αναπαραγωγή του υπάρχοντος κατακερματισμού. Αλλά τότε η έννοια Μέτωπο καθίσταται σχήμα οξύμωρο, διότι το Μέτωπο είναι η επιτομή της συνένωσης και όχι της διάσπασης.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Μα το ακριβώς αντίθετο αυτού που δεν έχει καταστεί εφικτό από τα κόμματα της αριστεράς. Ο διάλογος δηλαδή και η κοινή πορεία. Γιαυτό άλλωστε δεν φτιάχτηκαν; Για να υπερπηδήσουν τις χρόνιες αριστερές ανεπάρκειες; Ας μην τις διαιωνίζουν!
Αναδημοσίευση από το blog: e-cynical

Παπαδήμος: Το καινούργιο μας παιχνιδάκι!

Αφού είδαν κι αποείδαν οι φωστήρες μας ότι δεν τα βγάζουν πέρα, φαντάστηκαν ότι το πρόβλημα δεν ήτανε μ’ αυτούς και τα σοφά τους σχέδια, αλλά με τους λαούς, οι οποίοι τάχατες αντιστέκονταν και δεν εφάρμοζαν τις οδηγίες τους. Αυτοί λοιπόν οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τον απλό και διαχρονικό νόμο του «ουκ αν λάβεις, παρά του μη έχοντος», νόμο φυσικό και αμετάκλητο, ο οποίος έχει επαληθευτεί από κτίσεως κόσμου σε κάθε συγκυρία και ειδικά σε ό,τι αφορά στα κρατικά ταμεία, ξαφνικά αντιλήφθηκαν ότι το ένα και μοναδικό τους σχέδιο, αυτό το ατελέσφορο, αυτοκτονικό και επίμονο, θα μπορούσε να ευοδωθεί αν άλλαζαν όχι ακόμα το λαό, αλλά τις ηγεσίες του.
Κι έτσι μας προέκυψαν Παπαδήμος και οσονούπω Μόντι, σαν το νέο σχέδιο στη θέση αυτού της 27ης Οκτωβρίου, που ήδη συγχωρέθηκε και του ‘γιναν κιόλας τα εννιάμερα.
Με βάση το ιστορικό όλων των σχεδίων που επιχειρήθηκαν ως τα τώρα, η επιτυχία των οποίων ανοήτως βασίστηκε στη μεταφυσική σχεδόν προσμονή της ματαίωσης του νόμου του «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», και το παρόν σχέδιο με τον κωδικό «Παπαδήμος-Μόντι» νομοτελειακά είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Για μερικούς απλούς λόγους: Πρώτα, πρώτα, λείπουν τα χρήματα, δεύτερον, ακόμα κι αν υπάρχουν, λείπει η διάθεση να πληρωθούν. Κι αυτή η διάθεση είναι πλέον στέρεη κι η ανυπακοή καλά οργανωμένη. Τρίτον, το σχέδιο αυτό ήρθε πολύ πολύ αργά, για να μας πιάσει στον ύπνο. Δυο χρόνια τώρα μάθαμε και είδαμε πολλά. Όχι μόνο στον Παπαδήμο, μα ούτε στον Πάπα τον ίδιο δεν θα στεκόμαστε πια ευπειθείς και θαμπωμένοι. Τέταρτο, είδαμε πια στην πράξη πώς μπορούμε να σπάσουμε τα νεύρα ακόμα κι ενός «παράφρονα και καταθλιπτικού», να τρελάνουμε μια κατά τα άλλα παντοδύναμη κυβέρνηση, και στο αποκορύφωμα να την στείλουμε στον αγύριστο.
Ας μην απογοητευόμαστε. Η νέα κυβέρνηση είναι ένας τέτοιος συρφετός, τόσο αταίριαστος κι αδύναμος, και με τόσα διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ των συνεταίρων, που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι το ιδιαίτερο και θεαματικό για να τη διαλύσουμε. Αλλά για όσο καιρό θα υφίσταται ακόμα, μην αμφιβάλετε καθόλου! Θα την τρελάνουμε κι αυτή!
Χαρείτε όσο είναι καιρός. Ο Παπαδήμος θα είναι το καινούργιο μας παιχνιδάκι! Ρε είμαστε τόσοι πολλοί, και το κυριότερο, το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι και στην πράξη, όπως με απεργίες, καταλήψεις, παρελάσεις, δεν πληρώνω, κλπ…
Αναδημοσίευση από το blog: http://e-cynical.blogspot.com/

Η Τρέλα του Μεγαλείου

Έχετε καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα, ή μάλλον από χθες; Ολόκληρη η Ελλάδα και ολόκληρος ο κόσμος περιστρέφoνται γύρω από μια ψηφοφορία. Για το αν δηλαδή ο έσχατος Παπανδρέου θα πάρει ή όχι ψήφο εμπιστοσύνης. Η οποία ψήφος θα είχε μόνο νόημα, αν μέσω αυτής ο ίδιος αυτός Παπανδρέου θα έπαιρνε το χτύπημα στην πλάτη από τους ανθρώπους του, για να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός και να κυβερνά.
Αλλά δεν είναι έτσι. Η ψήφος εμπιστοσύνης δίδεται μόνον υπό τον όρο ο εν λόγω έσχατος Παπανδρέου να παραιτηθεί και να αποχωρήσει. Δηλαδή φαίνεται να αποζητά μετά μανίας μια ψήφο με την οποία θα δηλώνεται εμπιστοσύνη όχι προς το πρόσωπό του, αλλά προς την απουσία του προσώπου του!
Αν αυτό δεν είναι απτή απόδειξη μιας παράλογης, και σχιζοφρενούς προσωπικότητας, τότε τι είναι;
Aνέκαθεν, óλες οι δυναστείες είχαν ανάμεσά τους κάποιον παράφρονα...
Αναδημοσίευση από το blog: http://e-cynical.blogspot.com/