O P. Krugman σε χθεσινό του άρθρο στο blog του στους NYT δείχνει ανάγλυφα τη διαφορά στις κοινωνικές επιπτώσεις που επιφέρει η εσωτερική υποτίμηση μιας ολόκληρης κοινωνίας σε σχέση με την υποτίμηση του νομίσματός της. Και σαν παράδειγμα αντιπαραθέτει την Ιταλία με το ΗΒ. Η Ιταλία, μέλος της ΟΝΕ, δεν μπορεί να προβεί σε νομισματική υποτίμηση, ενώ το ΗΒ μπορεί. Η Ιταλία με μικρότερο έλλειμμα και χρέος τρώει τη μια υποβάθμιση μετά την άλλη, ενώ το ΗΒ απολαμβάνει το τριπλό του ΑΑΑ και κανένας οίκος δεν φαίνεται να ενοχλείται.
Γιατί συμβαίνουν αυτά; Μα, εξ αιτίας του νομίσματος.
Το διάγραμμα που ακολουθεί απεικονίζει την ίδια ποσότητα που δείξαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση για τα PIIGS, δηλαδή την ενεργό υποτίμηση του νομίσματος, υπολογισμένης στη βάση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, όπως αυτό προκύπτει από τις συναλλαγματικές ισοτιμίες κάθε χώρας σε σχέση με τα νομίσματα των κύριων εμπορικών της εταίρων.
Ο αποπληθωρισμός στη Βρετανία μέσω υποτίμησης της λίρας υπολογίζεται στο 15%, ενώ για να πετύχει η Ιταλία το ίδιο ποσοστό θα πρέπει να διαλυθεί το σύμπαν, όπως ακριβώς είδαμε να συμβαίνει στην Ιρλανδία. Και πάλι, αν ξαναδείτε το προηγούμενο ποστ, η εσωτερική υποτίμηση στην Ιρλανδία δεν ξεπέρασε το 10%, παρά το πενταετές δρακόντιο πρόγραμμα λιτότητας που επέβαλε στους πολίτες της.
Το συμπέρασμα, λοιπόν που βγαίνει είναι ότι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας μιας χώρας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης είναι ο χειρότερος και ο πλέον βάρβαρος τρόπος για να επιτευχθεί, και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου απ’ ότι αν είχε ένα δικό της νόμισμα και μια δική της κεντρική τράπεζα. Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που οι αγορές δεν δείχνουν να ενοχλούνται από τη Βρετανία, ενώ κλάνουν μέντες με την Ιταλία.
Πηγή: Αναδημοσίευση από το blog: e-cynical
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου